The Protector 6 :Μέση Γη

Κεφάλαιο 28°

~Η επιλογή της φυγής για να πράξεις το σωστό είναι δύσκολη... Η επιλογή της άρνησης όμως και της παραδοχής των συναισθημάτων σου, είναι ακόμα δυσκολότερη...~

Η φωτιά έκαιγε σιγανα και με όσα ξύλα κατάφεραν να μαζέψουν από τη γύρω περιοχή σίγουρα θα την κρατούσαν αναμμένη για δύο ώρες. Όχι πως ήθελαν περισσότερο. Ίσα ίσα να ξαποστάσουν τα άλογα, να ντυθούν ακόμα πιο ζεστά και να ξεκινήσουν. Η Αναστασία μέσα σε εκείνο το σεντόνι είχε πετάξει όπως όπως ότι βρήκε μπροστά της και όλα εκείνα τα πανιά τελικά, φάνηκαν χρήσιμα. Τα μισά και πιο μικρα, έγιναν προσάναμα και τα υπόλοιπα , τα φόρεσαν για αντέξουν το κρύο.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα για εκείνη. Τη μια ήταν στο πλυσταριό και την άλλη η Λεϊλα τη γραπωσε και την οδήγησε βιαστικά στο δωμάτιο εξηγώντας της με δύο τρεις λέξεις πως φεύγουν.
Πώς αυτό ήταν... Πώς όλα τελείωσαν...

Ο Νικ είχε κολλήσει το βλέμμα στα άλογα. Πρώτη φορά έβλεπε άλογο να ξαπλώνει εντελώς μα ακόμα και αυτά , τους πρόσφεραν θερμότητα.
Χωμένοι όλοι μέσα σε μια από τις δεκάδες σπηλιές των συγκεκριμένων βράχων που αυτόματα ήταν και σύνορα ανάμεσα στις οάσεις, δεν ήταν εύκολο. Δεν είχαν μαζί τίποτα άλλο εκτός από μερικούς ξηρούς καρπούς που πάντοτε είχαν τα αγόρια σε περίπτωση ανάγκης στα σακίδια και λίγα μπουκάλια νερό.

"Κοιμήθηκαν..." μίλησε ο Νικ ύστερα από αρκετή ώρα βλέποντας τόσο την Αναστασία οσο και τη Λεϊλα ακουμπισμένες πλάι στα άλογα. Μένοντας και οι τέσσερις στον ίδιο χώρο από τη στιγμή που έφτασαν δεν ήταν καθόλου εύκολη η επικοινωνία. Και οι τέσσερις είπαν μετρημένες κουβέντες. Τα αγόρια ηξεραν πως σίγουρα είναι τρομερά δύσκολο για εκείνες αλλά από τη πλευρά τους και αυτές, είχαν μάθει να ζουν στο φόβο και την ανασφάλεια. Δεν ήταν εύκολο να εμπιστευτούν έτσι ξαφνικά. Βέβαια το έκαναν αποφασίζοντας να φύγουν μα πλέον είχαν να κάνουν με ένα πιο διαφορετικό είδος εμπιστοσύνης. Τα μάτια τους είχαν δει πολλά άλλωστε. Όσο και να ήθελε η ψυχή να ημερεψει είχαν κουλουριαστει η μία πλάι στην άλλη για να μη κρυώνουν και απλά αποκοιμήθηκαν αγκαλιά καθώς περνούσε η ώρα.

"Πιστεύεις πως είναι ικανοί να μας εντοπίσουν για τις επόμενες ώρες;" ρώτησε ο Ίαν σκεπτικός πετώντας ένα ξύλο στη φωτιά ενώ η θερμοκρασία γύρω τους άλλαζε συνεχώς. Ήταν τέρμα μέσα στο σπήλαιο με αποτέλεσμα να ζεσταίνονται οι γύρω βράχοι και να κρατάνε μια καλή σχετικά θέρμη μα σαν φύσαγε το  αεράκι απ' έξω, το κρύο ερχόταν τσουχτερό.