The Protector 6 :Μέση Γη

Κεφάλαιο 30°

~Οταν το τέλος έχει γραφτεί, ο απολογισμός σου είναι το μόνο που μενει~

Χρόνια ολόκληρα πέρασαν που έχω χάσει τον εαυτό μου. Έγινε μια μπάλα με οστά που ο ένας την πέταγε στον άλλο γελώντας.
Πέρασα πολλά...
Τα μάτια μου είδαν αλλά τόσα...
Πιστεύω να γκρεμίζονται στο βωμό της ηδονής και ψυχή να τρέμει στο άκουσμα μιας και μόνο λέξης...
Εκείνο το όνομα που παίρνεις με φώτιση από το Θεό, για μένα έγινε καταρα.
Πόσες γυναίκες έστειλα στο θάνατο, ούτε που ξέρω... Έχασα το μέτρημα. Τα έχασα όλα. Ξέρεις όμως κάτι θεέ;
Έρχεται η ώρα, εκείνη η πιο όμορφη στιγμή της ζωής σου, που ξέρεις ότι με μια μόνο πράξη σου, θα εξιλέωσεις ένα κομμάτι της ψυχής και θα φύγεις ήρεμη...

Σαράντα ένα πιάτα είναι μπροστά μου...
Σαράντα μία ψυχές στα χέρια μου...
Δεν υπάρχει σωτηρία λένε όταν φτάσεις στο βούρκο. Δεν σώζεις όταν μαθαίνεις να ζεις με δυνάστες. Και δυστυχώς στα μέρη μας, αυτό είναι μόδα...

Έχω δει γυναίκες ελεύθερες να περπατούν στην αγορά και ζήλεψε η ψυχούλα μου...
Τουρίστριες που έρχονται να πετάξουν την ακρίβεια τους μέσα στη φτώχεια μας και νιώθουν πως απέκτησαν όμορφες εικόνες και εμπειρίες σε τουτο το τόπο.
Γυναίκες που ποτέ δε θα δουν τη πραγματική ζοφεροτητα πισω από τις μαντήλες μας. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δε θα το αντέξουν. Επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια σκορπώντας τα χρήματα τους...χμ... Πώς το είχε πει εκείνη;
Α ναι... Σε διακοπές...
Τι είναι άραγε αυτό; Δεν ξέρω μα σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει τη ζωή εδώ.
Μέσα από τα πανιά που κρύβουν τα χείλη μας, κρύβεται η απόλυτη δυσωδία αυτού του κόσμου. Πρόσωπα θλιμμένα. Ταλαιπωρημένα. Ξεχασμένα από της μάνας την αγκαλιά...
Αυτές είμαστε... Εμείς, οι άτυχες δούλες... Οι φτωχές γυναίκες που πουλήθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω στο τραπέζι.
Καταραμένη να είναι η μάνα μου!
Καταραμένοι όλοι!
Παίρνω όλο το βάρος και όλη την ευθύνη και ας καω στη κόλαση...
Στη κόλαση ζούσα εξάλλου χρόνια τώρα.
Είτε επίγεια είτε όχι, δεν αλλάζει για μένα...

Μένει μονάχα ένα πιάτο για να γεμίσει στο τραπέζι και αυτό είναι το δικό μου...
Σαράντα δύο στο σύνολο ...
Και εγώ ούτε τα σαράντα δύο μου χρόνια έχω πατήσει ...

Πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος για ανθρώπους σαν εμάς; Ανάθεμα αν κάποιος έχει πραγματικά αναρωτηθεί πως είναι η διαβίωση του φόβου και του τρόμου. Πώς είναι να ζεις με τη ψυχή στο στόμα και να τρέμει η καρδιά σου όταν σε κοιτάνε με εκείνο το αρρωστημένο βλέμμα. Αυτό είμαστε τελικά; Μια σάρκα για ικανοποιεί τις ανάγκες τους; Μάλλον ναι...