The Protector 6 :Μέση Γη

Κεφάλαιο 34°

~Με ένα θαύμα ξεκινάς και με ένα τελειώνεις...~

"Δεν καταλαβαίνω άνθρωπε μου!" ο Νικ ξεφυσησε αγανακτισμένος αδυνατώντας να καταλάβει τι άκουγε. Ήταν σίγουρα αραβικά μα όλοι όσοι τον έπαιρναν από τα Εμιράτα ήξεραν και του μιλούσαν αγγλικά. Παρόλα αυτά , η φωνή που άκουγε ήταν εντελώς ξένη για εκείνον. Πάνω από ένα μιση χρόνο είχε να χτυπήσει το κινητό του από εκείνα τα μέρη αφού σαν έκλεισαν οι έρευνες και παρέλαβε τη σωρό του Ιαν, κανένας δεν ήρθε σε επικοινωνία ξανά μαζί του.

"Με ποιόν μαλώνεις επιτέλους;!" Η Αναστασία βγήκε από το μπάνιο και τον κοίταξε έξαλλη. "Θα ξυπνήσεις το μωρό και αν το ξυπνήσεις μάντεψε ποιος θα το φροντίσει μετά! Τρεις ώρες το καλό μου έκανε να κοιμηθεί!"
Η ώρα είχε πάει μια το βράδυ και η εβδομάδα που πέρασε ήταν εφιάλτης...
Η Λεϊλα δεν ένιωθε καλά τις τελευταίες μέρες με αποτέλεσμα η Αναστασία να αναλάβει το γραφείο αλλά σαν επέστρεφε πίσω , είχε ένα ολόκληρο σπίτι και ένα παιδί να φέρει βόλτα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η Βίβιαν κοιμόταν στο σπίτι για να τη βοηθήσει μα η Αναστασία επέμενε πως δεν ήταν σωστό μεγάλη γυναίκα να κάνει δουλειές και ένιωθε ντροπή καταβαθος.
Κρατούσε που κρατούσε το μικρό όλη μέρα, είχε και τα αρθριτικά της, και δεν ένιωθε καλά. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τα έφερνε βόλτα μια χαρά αλλά ο Λέο έσωσε εκείνη την εβδομάδα έξι μικρά παιδάκια δύο εκ των οποίων δεν είχαν γονείς και η Αναστασία είχε χάσει το μπουσουλα χωρίς τη Λεϊλα.
Ήξερε τι να κάνει μα παρόλα αυτά, εκείνη ήταν η ψυχή...

"Εγώ μαλώνω;!" Ο Νικ την αγριοκοίταξε και εκείνη σήκωσε το φρύδι της ως το θεό

"Χαμήλωσε το τόνο σου, Νίκολας..." Αποκρίθηκε με μισάνοιχτο μάτι και πήγε κοντά του "Και πες μου επιτέλους γιατί φωνάζεις στο κινητό!"

"Ορίστε! Πάρε και εύχομαι να βγάλεις συννενόηση!" Της έδωσε το τηλέφωνο και εκείνη μόλις το έβαλε στο αυτί της , ανατριχιασε. Ήταν δύο χρόνια τώρα που δεν είχε ακούσει εκείνη τη γλώσσα.
Η ανατριχιλα όμως έγινε αξαφνα τρόμος και ασπρισε ολόκληρη. Δίχως να πει λέξη γύρισε και κοίταξε τον Νικ ο οποίος είχε σμίξει τα φρύδια του και τη κοιτούσε περίεργα.

"Αναστασία μου;" αποκρίθηκε και κρατώντας την απαλά την έβαλε να καθίσει "Ποιος είναι αγάπη μου; Γιατί δε μιλάς; Τι λέει; έχεις χάσει το χρώμα σου..." συνέχισε αναστατωμένος και μόλις την είδε να βουρκωνει , ταράχθηκε ακόμα περισσότερο.
Σαν άνοιξε τα χείλη της έμεινε παγωμένος να την ακούει...