The Protector 6 :Μέση Γη

Κεφάλαιο 1°

~Λιγη κανέλα, μια δόση από λεμόνι και ένας κόκκος καφέ. Μυρωδιές , αισθήσεις και πυροτεχνήματα εικόνων...
Κλείσε τα μάτια... Ναι .. εσύ...
Μύρισε τη κανέλα...
Νιώσε τη μοναδικότητα του λεμονιού και άσε τη γεύση του καφέ να σε ταξιδέψει ... Ένα ταξίδι είναι η ζωή...
Πότε Ανατολή, ποτε Δύση ίσως λίγο από Βορρά και μια δόση από Νότο... Όπου κι αν πας όμως, όπου κι αν βρίσκεσαι, είσαι σαν ένα καλαθάκι ...
Γεμίζεις και γεμίζεις και γεμίζεις μέχρι να ξεχειλίσεις από όλα ... Μα μάντεψε...
Ποτέ δε θα χορτάσεις... Έτσι είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι...
Πάντα κάπου η κανέλα θα πικρίζει...
Το λεμόνι θα είναι ξινό και ο κόκκος του καφέ μια ξεραμένη πέτρα... Είμαστε αχόρταγοι από τη φύση μας. Πλάσματα δίχως έλεος και δίχως ευγνωμοσύνη...~

~Και όπως όλα ξεκινούν, έτσι τελειώνουν....~

"Ιαν! Κατέβα αμέσως!" Άρπαξε τη βεντάλια της και άρχισε να κάνει αέρα στο πρόσωπο. Ήταν δύσκολη τελικά εκείνη η περίοδος. Άναβε και έσβηνε. Κρύωνε και ιδρωνε. Όλα της έφταιγαν και όλοι την πλήρωναν. Η εμμηνόπαυση τη χτύπησε σε αρκετά μικρή ηλικία αλλά ο γιατρός της είπε πως συμβαίνει συχνά. "Ιαν! Σεθ!"

"Γιατί φωνάζεις μάτια μου;" ο Σεθ μπήκε από τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας γεμάτος χώματα στα χέρια.

"Πήγαινε να πλυθεις. Το φαγητό είναι έτοιμο. Και πες στο γιο σου να έρθει κάτω! Φωνάζω δέκα ώρες!" ένα ζεστό χαμόγελο έσκασε στα χείλη του και πηγαίνοντας κοντά της , εχωσε το κεφάλι του στο λαιμό της και τη φίλησε απαλά "Θα έρθει ο μικρός ... Τρελάθηκες;" η Ελίζαμπεθ άλλαξε αμέσως στάση.

"Αφού ξέρω πως μόνο έτσι χαλαρώνεις ... Να κλείσω τη πόρτα;" δάγκωσε τα χείλη του και εκείνη άλλαξε δέκα χρώματα

"Τρελάθηκες;;"

"Ο μικρός παίζει, οι γονείς σου λείπουν... Είμαστε μόνοι ..." ψιθύρισε λάγνα

"Α να χαθείς!" είπε σοβαρή μα αμέσως  τον κοίταξε πονηρά και χαμογέλασε σαν μικρό παιδί που περιμένει δώρο "Γρήγορα γρήγορα!" Αναφώνησε χοροπηδώντας κι εκείνος έσκασε στα γέλια

"Φίλε... Γάμησε με.. νομίζω σε ερωτεύομαι περισσότερο έτσι όπως είσαι!" τη κορόιδεψε και εκείνη έσμιξε τα φρύδια έξαλλη.

"Με δουλεύεις έτσι;" ένα εχθρικό ύφος συνοδεύτηκε από τη πετσέτα που κρατούσε και έσκασε στο κεφάλι του.

"Τι βαράς μωρέ Λιζ!"

"Γδυσου!"

"Πας καλά; Μπορεί να έρθει το παιδί!"