The Protector 6 :Μέση Γη

Κεφάλαιο 16°

~Η πτώση έρχεται εκ των έσω μα τα θαύματα σε εμποδίζουν να τη δεις...~

Το διάφανο σχεδόν πέπλο που κάλυπτε το πρόσωπο του, απομακρύνθηκε από τον Ομέρ ο οποίος κάθισε πλάι του. Τόσο η Αμιρα όσο και η Ζεχράν συνέχισαν το μοιρολόι με τη τελευταία να ρίχνει συνεχώς έντονες ματιές στη Λεϊλα μέσα από τη μπούρκα της. Ελάχιστοι είχαν δει το πρόσωπο της Αμιρα αφού ήταν η μόνη που κυκλοφορούσε συνεχώς με μια πιο βαριά αμπάγια ενώ από το λιγοστό των ματιών της σου ήταν αδύνατο να καταλάβεις. Πάραυτα το δικό της βλέμμα ήταν καρφωμένο στους ξένους.
Σαν πρώτη γυναίκα ήταν και από εκείνες που διασώθηκαν πριν φτάσει η Ζεχράν και σχεδόν κανείς δεν ήξερε την ιστορία, την καταγωγή αλλά και το πώς έμοιαζε εκτός φυσικά από τα αδέρφια τα οποία τις είχαν δει όλες ανεξαιρέτως κατά την άφιξη.

Ο Ομέρ γύρισε προς τη Λεϊλα και άπλωσε το χέρι

"Θα τον αποχαιρετήσεις σε παρακαλώ;" ζήτησε ήρεμος και εκείνη σηκώθηκε. Τα μοιρολόγια ήταν γνωστά σε όλους σε εκείνη τη χώρα αφού αν δεν θρηνούσαν για κάποιον που έφυγε θρηνούσαν για τη ψυχή τους. Πάραυτα στο Μπαχρέιν ήταν λιγάκι πιο έντονα. Πιο διαφορετικά συγκριτικά με τα Εμιράτα.

"Αυτή θα πει το τελευταίο;" γρυλισε ελαφρά η Ζεχράν προς τον Ομέρ που ήταν πλάι της και εκείνος τη κοίταξε σοβαρός. Ένα του βλέμμα ήταν αρκετό για να σωπάσει και να μη δημιουργηθεί σκηνή από το πουθενά.

Η Λεϊλα από την άλλη ξέροντας καλά πως όποιος έστειλε εκείνον τον άντρα σίγουρα δε περίμενε να τη δει εκεί, περπάτησε ως το φέρετρο , άπλωσε το χέρι στο μέτωπο του όπως είθισται στη δική της χώρα και σκιαγράφησε ένα μικρό κύκλο. Έτσι έδιναν τα ναύλα για την άλλη πλευρά. Κάθε θρησκεία πίστευε στο αυτό. Ήταν η μετάβαση. Συνήθως έβαζαν ένα αγαπημένο τους πράγμα μαζί μα ο Ομέρ έκανε πίσω στη κίνηση της και την άφησε. Ίσως δε την είχε δει από το ξημέρωμα που την άφησε μα κάτι μέσα του , του έλεγε πως θα έδειχνε σεβασμό στο νεκρο όπως και έκανε φυσικά... Δίχως να καθίσει, στάθηκε πλάι του και μόλις άνοιξε τα χείλη της και βγήκε η πρώτη λέξη, όλοι σώπασαν από θαυμασμό. Η Αναστασία τη κοιτούσε περήφανα, η Σερίφ που ήξερε τη φωνή της έκανε μια γκριμάτσα αηδιας, η Ζεχράν έσφιξε τα χείλη της από εκνευρισμό ενώ όλοι οι άντρες άκουγαν μαγεμένοι στην αίθουσα το μοιρολόι της.
Ήταν από τα πιο βαριά που θα μπορούσε κάποιος να πει και το συγκεκριμένο δεν ήταν γνωστό στα Εμιράτα. Πάραυτα τα λόγια του άγγιζαν τη ψυχή και του πιο ψυχρού ανθρώπου. Ήταν σαν να κηδεύει τη δική της ύπαρξη και όχι ενός ξένου που ούτε πρόλαβε να γνωρίσει.