The Protector 6 :Μέση Γη

Κεφάλαιο 15°

~Οι μεγάλες συμφορές γεννιούνται από μεγάλα πάθη...~

"Από δω κύριοι..." οι φρουροί τους υποδέχθηκαν στην είσοδο εγκάρδια και τους οδήγησαν προς τα μέσα. Ο Ίαν καθόλη τη διάρκεια παρατηρούσε απ'άκρη σ'άκρη ολόκληρο το σπίτι. Δεν έμοιαζε καθόλου με ένα συνηθισμένο εξωτερικά οίκημα. Τα παράθυρα του ήταν καμπυλωτά θαρρείς και βγήκε από ταινία ενώ ήταν εξολοκλήρου φτιαγμένο εξωτερικα από μεγάλες χοντρές κιτρινωπές πέτρες. Πάραυτα όμως μέσα από τη πύλη υπήρχαν αυτοκίνητα τα οποία ήταν σίγουρα πανάκριβα και ήταν ανθεκτικά στην άμμο ενώ δεν έλειπε και ο κλασικός στάβλος.

"Γιατί σταμάτησες;" Ο Νικ τον σκουντηξε ελαφρά σαν τον είδε να κοιτάζει πιο έντονα προς το στάβλο και ο Ίαν πήρε αμέσως μια περίεργη έκφραση "Κάτι συμβαίνει..." ψέλλισε σιγανα ο Νικ σαν αναγνώρισε εκείνη τη δυσπιστία στο βλέμμα του Ιαν. Τόσα χρόνια ήταν αχώριστοι για να μη το προσέξει και να μην είναι ικανός να μεταφράσει το βλέμμα του. Ο Ίαν έσμιξε τα φρύδια και συνέχισε να περπατά πριν τραβήξει τη προσοχή.

"Αυτό το άλογο ..." είπε σιγανα στο Νικ "Αυτό ήταν το άλογο της γυναίκας που είδα στην όαση... Μα παραειναι όλα όμορφα για τα μάτια της..."

"Τι εννοείς;"

"Φόβος... Μίσος..."

"Δηλαδή;"

"Γιατί μια γυναίκα αν ζει σε ένα τόσο ονειρεμένο περιβάλλον και διασώθηκε της κακοποίησης να μην είναι χαρούμενη παρά να κρύβει τέτοιο μένος στα στήθη Νικ;" είπε σιγανα καθώς ανέβαιναν τις σκάλες "Τέλος πάντων... Αν είναι όντως εδώ, τότε έχει κάτι δικό μου και το θέλω πίσω..."

Η κουβέντα διακόπηκε καθώς σαν έφτασαν στην είσοδο , δύο άντρες στέκονταν και τους περίμεναν.η ενδυμασία τους δε, ήταν εντελώς διαφορετική από των υπολοίπων και ο Ίαν κατάλαβε αμέσως πως εκείνοι ήταν σίγουρα οι γιοί το Καρίμ.

"Ομέρ Τζαμάλ Νατζίν... Καλώς ήρθατε κύριοι..." πήρε το λόγο ο πρώτος τείνοντας το χέρι και αντάλλαξαν μαζί του μια χειραψία

"Τα εγγόνια μου..." αποκρίθηκε ο Γκάμπριελ έχοντας μια έντονη χροιά στη φωνή "Δεν έστειλαν όποιον και όποιον... Θα επιθυμούσα τόσο το σεβασμό όσο και την υπακοή των αντρών σου στις εντολές τους. Εχουν τη μεγαλύτερη πείρα ανάμεσα σε εκατοντάδες..." Ο Ομέρ σήκωσε το φρύδι ικανοποιημένος

"Ομολογώ πως δε το περίμενα αυτό Γκάμπριελ. Έχετε εκτός από το σεβασμό και την βαθιά ευγνωμοσύνη μας. Το σπίτι μου, σπίτι σας κύριοι..." τους είπε σοβαρός. "Κανονικά έπρεπε να σας υποδεχτούμε κάτω υπό άλλες συνθήκες μα δυστυχώς η ζωή δεν ορίζει τα σχέδιά μας. Χάσαμε τον πατέρα μας το ξημέρωμα από ανακοπή. Μας συγχωρείτε λοιπόν για την όποια αναστάτωση..."