Elven's Lullaby

One

Ni walang reaksyon sa mukha niya kaya mas lalo akong kinabahan. Hindi ko alam kung bingi siya o ayaw lang niyang sumagot. Lumabas siya at naupo sa isang bato, sa harap ng siga na nagsilbing ilaw. Sinipat ko ang buong paligid. Nasa loob pala ako ng isang tent na ginawa gamit ang kahoy at lumang tela; may nakita rin akong mga bag, pana, at espada. Nasa labas naman ang lalaking hindi ko maaninag ang mukha dahil nakaharap siya sa bonfire.

Ano ba dapat ang gagawin ko? Wala man lang akong mahagilap na sandata o pamalo. Nakakatakot na ako. Kanina pa ako nanginginig at hindi na ako makagalaw. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko sa kaba. "M-magsalita ka naman... pwede mo naman s-sigurong sagutin ang t-tanong ko?" pagmamakaawa ko na may halong panginginig.

Tumigil siya sandali at dahan-dahang binalingan ako. Ang kanyang mga mata ay puno ng kabaitan, na tila ba nag-aalala siya para sa akin. "Pasensya na kung natakot kita," sabi niya sa mas malambing na tono. "Hindi ko sinasadya na takutin ka. Nais ko lang siguraduhing makakain at makapagpahinga ka muna bago kita kausapin."

Nagpatuloy siya habang tinatapos ang kanyang pagkain, "Hindi mo kailangan mag-alala. Ligtas ka rito. Kapag mas handa ka na, pwede na tayong mag-usap ng mas maayos."

Habang nagsasalita siya, naramdaman kong unti-unting kumakalma ang aking kaba, pero may bahagi ng aking isipan na patuloy pa ring nagdududa. Kahit mukhang mabait siya at mahinahon ang kanyang mga salita, hindi ko pa rin lubos na magawang magtiwala. Hindi ko alam kung ano ang tunay niyang intensyon, at sa sitwasyon ko ngayon, hindi ako maaaring maging kampante.

Kailangan kong makaalis dito. Pinilit kong kumuha ng lakas ng loob at gumalaw. Sinabi ko sa sarili kong kailangan kong lisanin ang lugar na ito. Ginalaw ko ang mga kamay at paa ko, saka naramdaman ang mga daliri ko na namamanhid kanina. Dahil tela lang naman ang ginamit sa paggawa ng tent, alam kong madali akong makakatakas kung dadaan ako sa gilid. Tiningnan ko ang lalaki—abala siya sa pagkain at walang kamuwang-muwang na umangat ako at naghahanda na tumakbo. Mabilis kong pinunit ang tela ng tent at kumaripas ng takbo. Mabuti na lang at maraming puno sa paligid; malilito siya kung saan ako pupunta. Bahala na kung saan ako dadalhin ng mga paa ko basta makalayo lang sa lalaking iyon. Hindi ko na pinansin ang mga sanga at dahon na dumadampi sa mukha ko habang tumatakbo.

Nilisan ko ang lugar nang mabilis. Nang sa tingin ko ay nakalayo na ako, binagalan ko ang takbo at nagpahinga. Naririnig ko ang mabilis na tibok ng puso ko at ang hininga ko na hinihingal. Umupo ako sa isang putol na kahoy sa ilalim ng malaking puno, na nababalutan ng liwanag mula sa buwan. Sa kabila ng katahimikan, naramdaman ko ang takot dahil nasa gubat ako ng Aquara—isang lugar na kilala sa mga nilalang tulad ng mga trolls at goblins. Pilit kong nilalabanan ang takot na nararamdaman ko ngayon. Kailangan kong mag-isip ng maayos para hindi mapahamak.

Habang nagpapahinga, narinig ko ang malakas na agos ng tubig. Naalala ko ang sinabi ni Mama Asha tungkol sa Talon ng Asi—may pinto raw sa likod ng umaagos na tubig ng talon, at doon ako pinapapunta. Kailangan kong hanapin ang talon na iyon; baka ito ang susi sa paghahanap ko sa aking pinagmulan.

Narinig kong may kaluskos mula sa dinaanan ko. Ang tunog na iyon ay tila mga yapak ng pangambang nagsasabi na maaaring ang lalaki ay nasa malapit.

Nagmadali akong tumayo at sinundan ang malakas na agos ng tubig, ang kanyang tunog ay parang musika na nagpapasigla sa akin na lumayo sa takot na nagmumula sa dilim. Binilisan ko ang paglakad ko, ang mga sanga at damo sa aking daraanan ay para bang nagsisilibing mga hadlang na nagpapahirap sa akin, ngunit kailangan kong magpatuloy. Ang mga tunog ng kuliglig at iba pang insekto ay tila nagsusulsol ng pangamba sa aking puso. Ang dilim sa paligid ay bumabalot sa akin tulad ng isang malamig na balabal, ngunit sa kabila nito, pinilit kong tapusin ang paglalakbay sa kagubatan kahit na ang bawat hakbang ko ay may dalang takot.

Nabuhayan ako ng loob nang marinig ko ang patuloy na malakas na agos ng tubig, ang tunog nito ay nagbigay sa akin ng pag-asa na malapit na ako sa aking layunin. Wala na akong pakialam sa mga naapakan ko—ang mga matatalas na bato at kagubatan ay tila mga kalaban sa aking paglalakbay. Nagtataka ako kung bakit iniwan ko ang tsinelas ko, sana binitbit ko na lang. Ngunit sa kabila ng lahat ng sakit at pagod, ikinagulat ko na hindi ko naramdaman ang kahit anong sakit. Ang bawat hakbang ko sa mga matatalas na bato ay tila hindi nagdudulot ng sugat o pinsala, na para bang may isang lihim na proteksyon na nagbabalot sa akin.

Habang papalapit ako sa talon, tumataas ang lakas ng agos ng tubig, at ang mga tunog nito ay nagiging mas malakas at mas matindi. Ang mga bato sa paligid ay tila lumalapit sa akin, ngunit sa kabila nito, hindi ko pa rin nararamdaman ang sakit. Ang kakaibang proteksyon na ito ay nagbigay sa akin ng lakas at tapang upang ipagpatuloy ang aking paglalakbay patungo sa misteryosong talon.

Sa wakas, narating ko na ang talon. Ang mataas at mabilis na agos ng tubig ay tila lumalaban sa akin habang ang daan ay kumikipot, tanging isang paa na lang ang makalapat sa madulas na limestone. Ang tubig ay tila umaagaw ng hininga ko sa bawat hakbang ko. May narinig akong malakas na hilik at sumisipol pa ito, na nagmumula yata sa kweba sa gilid ng talon. Maaaring isang nilalang ito ng kagubatan, at ang takot ay tila isang malamig na kamay na humahawak sa aking puso. Wala pa akong nakikita sa mga nilalang na ito, ngunit alam ko sa kwento na mapanakit sila at madalas kumain ng mga tao. Ayokong maabutan ang ika-labing walong kaarawan ko sa gubat na ito at maging pagkain ng mga halimaw.

"TAO!" Isang malakas na boses ang sumigaw, at tila nagising ang nilalang sa kweba. Nagmadali ako sa paglakad, ang aking puso ay pumapabilis sa takot. Nang lingunin ko ang paligid, nakita ko ang isang forest goblin na papalapit sa akin. Ang kanyang itsura ay mukhang mapanganib at hindi ko na makakayanang makipagsapalaran pa. Sinipat ko ang buong paligid, umaasang makikita ko ang pinto na sinasabi ni Mama Asha.

Isang dilaw na liwanag ang umarko sa dingding ng kweba, mistulang pinto. Napanganga ako sa nangyari, ang mga pangarap at pangako ni Mama Asha ay tila nagiging totoo. Hindi ko namamalayan, pati ako ay umilaw rin. Naramdaman ko ang biglang paghaba ng aking mga tenga at ang bigat sa aking ulo. Hinawakan ko ito at nakapa ko ang makapal kong buhok—lumingon ako sa likod at napansin ang haba ng buhok ko hanggang sa puwetan. Ang pakiramdam na ito ay puno ng pagkamangha at pangamba; hindi ko malaman kung ano ang mararamdaman—kung ang kakabahan o ang takot.

Namalayan kong ang mga paa ko ay tila humahakbang patungo sa sinasabing pintuan ng kweba, na para bang may isang invisible na pwersa na nagtutulak sa akin. Hindi ko na alam ang aking gagawin; hinayaan ko na lamang ang aking katawan na magpatuloy sa gusto niyang gawin.

Habang papasok ako sa kweba, sumakit ng sobra ang mata ko dahil sa liwanag, kaya pumikit ako. Ang mga pangarap ko, ang mga kwento ni Mama Asha, at ang aking kinakatakutan ay nagsasama-sama sa isang lugar ng hindi tiyak na kinabukasan.

•⪼⨳※⨳⪻•