Elven's Lullaby

Two

Bughaw ang kalangitan, na tila napapalamutian ng kumikinang na mga cumulus clouds na parang mga malalambot na lambong. Ang araw ay mataas sa langit, at ang kanyang sikat ay tila ginagabayan ang bawat hakbang ko, habang ang banayad na simoy ng hangin ay nagbibigay sa akin ng pakiramdam ng kaginhawaan. Ang kalmado ng paligid ay parang musika sa aking mga tainga, na nagbigay sa akin ng kaunting kapanatagan sa gitna ng aking takot at pagkalito.

Sa aking unahan, lumitaw ang isang tanawin na tila isang panaginip. Isang tulay na tila lumulutang sa himpapawid ang nagdudugtong sa isang islang nakataas sa alapaap. Ang tulay ay may arko na napapalibutan ng glitering stardust, at sa magkabilang dulo nito ay may dalawang imahinasyon ng mga diwata, na may mahika sa kanilang anyo. Ang mga estatwa ay nakasuot ng mga cloak na tila gawa sa sinag ng buwan, at ang kanilang mga kamay ay hawak ang sandata na tila gawa sa kristal at mga lumot na kumikislap. Ang mga sandata nila ay naglalabas ng mahiwagang liwanag, na tila nag-uutos sa akin na sundan ang kanilang daan.

Ngumiti ang tulay sa aking mga paa habang tinahak ko ito. Ang mga iskultura na ito ay mga diwata, kanilang mga mata ay tila nagbabantay sa bawat hakbang ko. Ang liwanag ng lampara nila ay nagbigay daan sa akin, lumilipad ang kanilang anyo sa paligid, nagsisilbing gabay sa bawat hakbang ko. Sa paanan ng tulay, may mga water lotus na tila nagsasayaw sa agos ng mahiwagang tubig, ang mga bulaklak ay kumikislap sa ilalim ng liwanag ng buwan.

Parang lumipad ako sa isang panibagong mundo, ang mga gusali, krame, at tindahan ay may disenyo mula sa sinaunang Europa, ngunit may halo ng mahika sa bawat detalye. Ang mga tao rito ay nakasuot ng mga makulay na palda at tapis na tila ginawa mula sa mga telang kumikislap sa sinag ng araw. Ang kanilang mga kasuotan ay may mga enchantment na nagpapalabas ng mga maliliit na sparkles. Ang mga lalaki naman ay nakasuot ng mga leathered jackets na may mga sigil na kumikinang, at may mga mataas na botas na naglalabas ng mga magical sigil habang sila ay naglalakad. Ang kanilang mga sinturon ay may mga mystic runes na nagbabantay sa kanilang seguridad.

Habang tinitingnan ko ang kabilang bahagi ng daan, nakita ko ang mga babae na kahawig ko—ang kanilang mga binti ay mahahaba at ang kanilang mga tenga ay malalapad, subalit hindi sila nakasuot ng mahahabang palda tulad ko. Ang bawat isa sa kanila ay may mga sandata na tila gawa sa enchanted na metal, at nakasuot sila ng hooded cloaks na may mga magical runes na kumikislap. Ang mga tao ay tumitingin sa akin na may halong pagkamangha at pagdududa, at ganun din ang pakiramdam ko sa kanila. Ang paligid ay puno ng mga amoy—ng bagong lutong tinapay na may magical aura, hinog na mga prutas na tila naglalabas ng enerhiya, at mga lutong karne na may mga spell na nagdadala ng kakaibang lasa.

HOYYYYY! BABAEEEEEE!" Isang malakas na sigaw ang dumaan sa hangin at tumama sa aking tainga, ang tunog ay tila umaabot sa bawat sulok ng aking pag-iisip. Ang puso ko'y nag-umpisang magmadali sa takot habang ang mga tao sa paligid ay napatingin sa pinagmulan ng sigaw. Hindi ko matukoy kung sino, ngunit ang boses ay nagdala ng kakaibang pangungusap sa akin.

Kumakabog ang dibdib ko habang ang pamilyar na anyo ng lalaki mula kagabi ay lumitaw mula sa likuran. Hindi ko maipaliwanag ang pag-igting ng kaba sa aking katawan—ang boses na iyon ay tila sumalampak sa lahat ng pag-asa ko. Baka mas mapahamak ako kung makakaharap ko siya ulit.

Nagmadali ako, ang bawat hakbang ay puno ng pangambang naglalaro sa isip ko. Ang mga puno at gusali sa paligid ay tila nagiging hadlang sa mabilis kong takbo. Huwag mong iwanan ako, sabi ng aking isip, kaya't tumakbo ako nang mas mabilis pa, sumasalungat sa mga mata ng mga taong nagmamasid sa akin.

Ang sigaw ng lalaki ay malapit na, ang tunog ng kanyang mga hakbang ay lumalapit na rin sa akin. Ang takot ko ay lumalala habang ang bawat galaw ko ay nagiging mas mabilis. Sa bawat hakbang ko, ang mga gusali sa paligid ay tila mga bantas sa aking pag-asa, ngunit hindi ko na nagawa pang tingnan ang mga ito. Ang aking mga mata ay nakatuon lamang sa pag-abot sa lugar na maaari kong itago.

Nakarating ako sa Casterial School, ang gate ay tila ang pinaka-ligtas na lugar na maaari kong madatnan. Ang signage na "Casterial School" ay tila nagsisilibing hudyat ng pag-asa, ngunit ang aking mga pakiramdam ay puno pa rin ng pangangamba. Ang mga kabataan na nag-aabang sa labas ng gate ay may mga hooded cloak, tila nagkukubli sa mga anino ng kanilang mga damit.

Mabilis kong tinawid ang daan, bawat hakbang ay tumatama sa aking puso na tila nasusugatan. Ang aking mga mata ay naglalakbay sa paligid, nagmamasid sa bawat galaw, umaasang hindi ko makakasalubong ang lalaki. Ang mga kabataan sa labas ay tila wala pang pakialam sa mga nangyayari, kaya't sumiksik ako sa kanila, ang aking katawan ay umaagos sa gitna ng mga dilim ng mga kapaligiran.

Isang malakas na tunog mula sa likuran ang nagbigay sa akin ng babala na ang lalaki ay hindi pa rin sumusuko. Ang bawat tunog ng kanyang mga hakbang ay tila isang pira-pirasong pag-asa na lumilipas sa aking isipan. Naramdaman ko ang init ng takot sa aking balat, ang bawat paghinga ko ay nagiging mabigat.

Pumagitna ako sa mga kabataan, ang likod ko ay nakakabit sa dingding ng paaralan habang ang mga mata ko ay patuloy na nagmamasid sa paligid. Sa ilalim ng hooded cloak, pilit kong tinatago ang aking sarili, umaasang hindi ako matutukoy ng lalaki. Ang tensiyon ay nagiging mas matindi habang ang oras ay patuloy na lumilipas. Ang bawat paggalaw ko ay nagiging mas mabigat, ang bawat tunog ay tila nagiging malakas at nagdadala ng pangambang hindi ko maipaliwanag.

Habang ang mga kabataan sa paligid ay patuloy na nag-uusap at tila walang pakialam sa akin, ang aking puso ay patuloy na bumubusina ng takot. Ang bawat tunog mula sa likuran ay nagsisilbing panggising sa akin na hindi ko pa rin nalalampasan ang panganib.

"Aray!"

"Ano ba yan!"

"Oy!"

Nais kong makalapit sa unahan, pero bigla na lang... PAK!

"Lapastangan! Walang galang! Bastos! Anong klaseng nilalang ka at hindi mo man lang ako nakita!" Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Narinig ko ang mga bulong-bulungan at tawa sa likuran ko, at tila ba'y nanliit ako sa kahihiyan. "Tingnan mo ako sa mata, Diwata!" Singhal niya.

Ikinagulat ko ang biglaang pag-angat ng ulo ko, para bang hinihipnotismo niya ako.

"HULI KA!" biglang may humila sa akin mula sa matandang lalaki. Napadapa ako at sumubsob ang mukha ko sa semento.

Nagulat ang lahat.

---

Ramdam ko ang bigat sa likod ko—parang may nakadagan, at naramdaman ko rin ang matigas na bagay sa tiyan ko. Parang... kamay?

Nagtaka ako, at napansin ko bigla—yakap ako ng kung sino mang ito! Ang buong katawan ko'y nag-init sa galit. Sino ba itong walang hiyang naglakas-loob na yakapin ako nang ganito?

Pinilit kong bumangon, buong lakas na nagpumiglas para makawala. Siniko ko siya, sabay sigaw, "Manyak! Tulong! May nanghaharass dito!"

Pero walang gumalaw. Napansin ko na parang walang nagtatangka na tumulong—tila ba nanonood lang sila. Lalong lumakas ang boses ko, "Ano ba! Tulong! Kasabwat ba kayo ng lalaking 'to?!"

Wala pa ring kumikilos. Nasa gitna ako ng isang eksena kung saan parang lahat ng tao ay nagkukumpulang magmasid, ngunit walang gustong sumaklolo. Mas lalo akong nagpumiglas, sinisipa ko ang hangin, sinusubukang alisin ang nakakapit sa akin.

Bigla akong naramdaman na naitaas ako mula sa lupa—para bang may kung anong puwersa ang bumabalot sa akin. Lumingon ako, at tama nga ang hinala ko. Siya na naman! Ang lalaking humahabol sa akin mula pa kagabi.

Ang bilis ng pangyayari, pero naramdaman kong lumulutang na kami sa ere. Ang mga mata ng matandang lalaki ay nagliliwanag sa kakaibang kulay, at may kung anong mahiwagang enerhiya ang pumapalibot sa kanyang mga kamay.

Hindi ako makapaniwala. "Anong klaseng...?" bulong ko sa sarili, habang pilit kong hinahanap ang daan para makawala. Ngunit ang buong katawan ko'y tila ba natutunaw sa takot at kaba.

May kung anong pwersa ang biglang nagpatigil sa akin. Parang nakalutang ako, pero hindi ako makagalaw. Narinig ko na naman ang kanyang boses, matapang at puno ng determinasyon. "Hindi kita sasaktan, pero kailangan mong sumama sa akin."

Hindi ako makapaniwala, pero ramdam ko ang panginginig ng buong katawan ko. Anong gagawin ko? Paano ako makakawala?

Sa kabila ng lahat, alam ko isang bagay—hindi ako pwedeng sumuko. Kailangang makawala ako mula sa mga kamay ng lalaking ito, kailangang makalayo ako bago pa ako tuluyang mawalan ng kontrol sa sitwasyon.