Cehennemin durakları vardır. İlk durakta inenler cehennemin kapısını aralar ve ateşle yıkanırlar. Canları öyle yanar ki akılları gider başlarından. İkinci durağa gidenler ilk duraktakilerin çığlıklarını duyamazlar bile.
İkinci durağın ismi Seir'dir...
Öncelikle nasılsınız canımlar? İyileşmeyen bir Buse yapmışlar, grip biter öksürük başlar öksürük biter karın ağrısı başlar, nedir bizim bu çektiğimiz? Neysem, inşallah bir gün ben de iyileşeceğim akdkkdkdskkd size çok uzun ve doyurucu olduğunu düşündüğüm bir bölümle geldim. İnşallah okurken kalbinizde bir yerlere dokunabilirim.
Yıldızlar parlatıldı ve yorum atmaya hazırsınız öyle değil mi? Ayy ben de yorumlarınızı okumak için çok heyecanlıyım. O zaman hadi bölüme geçelim.
Keyifli okumalar dilerim. ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7.Bölüm: Buzdan Kalpler Kenti
Ruhumda derin bir kuyu vardı. O yuvarlak kuyunun içinde dönüp dururken vardığım nokta her zaman başlangıç noktasıydı. Aslında hiçbir yere gittiğim yoktu. Konu o olduğunda her zaman kendi duygularımın ekseni etrafında dolaşıp aynı yere geri dönüyordum. Çıkışı olmayan bir paradoksun içindeymiş gibi kayıplardaydım. Birisinin beni bulmasını istemiyordum, ben zaten kayıplarda yaşamaya alışmıştım. Yalnızca beni kaybolan benliğime bile yabancılaştırmalarından korkuyordum.
Bir ben vardı kayıplarda, o kayıp ben bir yandan en azılı düşmanım diğer yandan ise en yakın dostumdu. Beni dibe sokup nefesimi kesende, zirveye taşıyıp bana nefes olan da aynı şeydi.
Her ne kadar içimdeki kız çocuğundan kaçsam da onu tutunmadan da yapamıyordum.
Seviyordum o küçük kız çocuğunu, yaralarının sarılamayacak denli derin olduğunu bilsem de onsuz da olmuyordu. Çünkü biliyordum, o yaralı kız çocuğunun hiçbir suçu yoktu, aksine suç onu bu hale getirenlerdeydi. Ben geçmişimden kaçmıyordum, geçmişim beni yakalamamak için öyle yavaş koşuyordu ki arkamda kalıyordu. Geçmiş; sanki küçük kızını yakalayacağını bilse de o mutlu olsun diye yenilgiyi kabul eden bir baba gibiydi benim için. Üzülmeyeyim diye zihnimin bir köşesinde yavaşça koşup oradan korkularımı tamamen gün yüzüne çıkarmamak için nadir zamanlarda 'seni yakalayacağım' diye diye varlığını bana belli ediyordu.
