Cehennemin durakları vardır. İlk durakta inenler cehennemin kapısını aralar ve ateşle yıkanırlar. Canları öyle yanar ki akılları gider başlarından. İkinci durağa gidenler ilk duraktakilerin çığlıklarını duyamazlar bile.
İkinci durağın ismi Seir'dir...
Evett uzun zaman sonra ben geldim. Aylar olmuş yazmayalı ama nasıl özlemişim. Hem yorumlarınız hem buranın atmosferini özledim valla. Umarım hız kesmeden devam edeceğim yazmaya. Bu bölümü yazarken içime çok sindiğini söylemeden geçemeyeceğim. Umarım siz de beğenirsiniz.💖
Keyif okumalar dilerim. ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22.Bölüm: Hasta Ruhların Şifası
Bazı dokunuşlar insanı arafta bırakırdı. Önce mutlu hissederdin sonra ne hissedeceğini bilemezdin. Sanırım bazılarımızın asıl cehennemi de buydu; bizim gibileri asıl yakan şey de belirsizlikti. Ne onunla oluyordu ne de onsuz. Ezel'i sevmek bir kanser hastasının ölmek üzereyken iyileşeceğini öğrenmesine benziyordu. Bir umuttu ama o kadar acıyı çektikten sonra gelen bir umut... İzlere, yorgunluğa, mutsuzluğa, bazen de ona olan sevgime tutunabileceğim bir umut...
Ona karşı ne hissedeceğimi şaşırmıştım.
Sanırım en kötüsü de buydu.
Başta onu sevmek en kolayı gibi gelmişti.
Şimdi anlıyordum, onu sevmek hayatımdaki en zor şeylerden biriydi ama ondan kopmak düşünmek istediğim bir şey bile değildi.
Her ne kadar buralara gelmemim nedeni savaşçı ruhum olsa da o olmasaydı nasıl bir hayatım olurdu bilmiyordum. Belki de o cehennem çukurun kurtulmam için bile çok geç olurdu. O beni tam zamanın bulmuş tam zamanında kurtarmıştı. Ezel olmasaydı o cehennem çukurunda kaçmaya çalışırken öleceğime emindim. Savaşarak ölecektim ama yine de ölecektim. Çünkü öyle adamların elinde o yaştaki bir çocuğun kurtulması için ya yardım eli gerekti ya da ölüm gerekti. Benim için o el Ezel olmuştu.
Bu yüzden ona her zaman minnettar olacaktım.
Onun zor zamanın da yanında olacaktım.
Onun güzel zamanlarında yanında olacaktım ama kırdığı zamanda dişlerimi çıkarmaktan da geri durmayacaktım. Evet bana çok güzel şeyler vermişti ama bu demek değildi ki beni üzmesine izin vereceğim, kendisini böylesine dibe çekmesine göz yumacağım. Bu adam her ne olursa olsun hayatımı kolaylaştırmış ve güzelleştirmişti. Son zamanlarda beni çok üzmüş olsa da geçmişte bana verdiği güzellikleri silip atmayı düşünmek bile bana göre değildi. Onu hayatımın her evresinde sevmiştim. Küçükken hayranlık beslemiş, büyüdüğümde ise ona aşık olmuştum. Ezel kendisi ve bizim için savaşmaktan korkuyordu. Onu anlıyordum, çünkü bize dair bir umuda tutunmak, öğreneceklerimden sonra o umudu paramparça etmemden kaçıyordu. Onu yakalayacaktım, benim de korkmama rağmen onunla yüzleşecektim. O savaşamıyorsa ben bizim için savaşırdım, tıpkı bir zamanlar onun da benim için savaştığı gibi.
