Just A Fangirl || h.s

This Time That We Had

Vay canına, dünya üzerindeki en kötü yazar (yazar da denmez aslında bir şeyler karalayan (?) biri) olmalıyım. Evet, çook çook uzadı, her bölüm geldiğinde siz hikayeyi çoktan unutmuştunuz. Öyle böyle artık bir son verilmesi gerekiyordu. Herkes -ben de dahil hikayeden koptu zaten. En azından bir açıklığa kavuşturmak lazımdı. Çok aceleye gelmiş bir son olabilir ama bittiği için mutluyum, keşke önceden bitirebilseydim içime sinerek ama işte buradayız. Bölüme geçmeden önce, evet zaman atladım ve ayrılıkları ve daha birçok şeyi okumadınız ama bunu söylemiştim zaten-olmayacağını , ayrılıklarının kesitleri önceki bölümlerde gelecek zaman olarak verilmişti. En son partı da Haylee'yi tatlı bir sahneyle kapatmak için yazmak istedim, onları her zaman tatlı bir çift olarak düşündük zaten değil mi?
Herneyse çok konuştum. Bir de teşekkür kısmım varki biraz utanıyorum. Çok kişi geldi geçti, sıkıldı bıraktı, ve bazılarınız mucizevi bir şekilde hala burada. Hepinize çok teşekkür ederim, sizleri kızdırdığım zamanlar çok olsa da buna da iyi tarafından bakmaya çalıştım sonuçta sevmeseniz bu kadar istekli olmazdınız kdkskd Hepiniz yorumlarınızla, mesajlarınızla günlerimi gülümseyerek geçirmemi sağladınız, bunun için tekrar ve tekrar teşekkür ederim. En yakın arkadaşlarım bunca ay başlarını ağrıtmama izin vermişken onlara da teşekkür etmeden geçemem, bazen Finn gibi beni zihninizde kapatsanız bile orada olduğunuz için teşekkür ederim dkdkd
Uzatıyorum yine ama hikayenin büyük bir bölümünü de oluşturan Glee'ye değinmeden geçemezdim. İlk kez bu hikaye sayesinde Glee izleyen okuyucuma inanamamıştım, en yakın arkadaşımla saatlerce konuştuğumu bilirim, ve sonra bu sayı arttı ve ben her seferinde inanamadım. Bir replik bile umutsuzluğunuzu götürebilirken yardımının dokunduğunu umuyorum. Buna aracı olmak tüm bu mutluluğumun sebebi.
Evet, sonuna geldim, ve son kez iyi okumalar!
(Hayır, ağlamıyorum)

Sonra

0.0

İçeri girdiğimde çok fazla kişi yoktu. Zaten o kadar karmaşık bir yolu buranın yerlisinden başkası çekmezdi ya. Onu gördüğümde kağıttan bardağına bir şeyler yazıyordu. Bir süre kapının girişinde onu izledim. Beni fark etmemiş, kaşları çatık bir şekilde öne eğilmişti. Değişimi fark ettim. Saçlarının uzunluğunu, yüz hatlarının çocuksuluğunu iyice yitirdiğini ve yeni dövmelerini. Derin bir nefes alıp gözyaşlarımı düşürmemeye çalıştım. Titrek ayaklarıma güvenmeyerek yanlarından geçtiğim sandalyelerden destek alıyordum. Karşısındaki sandalyeyi çektiğimde bile bana bakmadı. Duruşunu dikleştirdi ve işine devam etti. Bir şey demeden onu bekledim.

"Biraz erken gelmişim, birkaç saattir burada oturuyorum ve senden özrünü dileyeceğim şeyleri listeliyordum." Sonunda gözleri benimle buluştuğunda boğazımda bir yumru oluştu. Onu ne kadar özlediğimi şimdi fark etmiştim.

"Benden özür dileyecek hiçbir şeyin yok, liste de nereden çıktı?"

Hafifçe güldü. "Bir şey yok mu? Saymamı ister misin?" Kısa bir duraklamanın ardından devam etti. "Beni ilk defa öptüğün zaman bundan kaçmamalıydım, bundan hoşlandığımı söylemeliydim, sonrasında seni gördüğüm zaman öpmemek için kendimle savaşmak yerine seni öpmeliydim. Seninle olmak istememi bir kaçış olarak değerlendirmemeliydim, normallik aramıyordum, hiçbir şey aramıyordum, sen beni buldun. Sana bir şans vermeliydim."

Dudaklarımı ısırmaktan canım yanmıştı ama ağlmamaya çalışıyordum. Derin bir nefes alıp konuşurken sesim titriyordu. "Bana bir şans vermeliydin."

"Dün gece albümünü yeniden dinledim. Bana yazılan o sözleri," kaşlarımı çatıp duruşumu dikleştirdim. "Özür dilerim, kendini beğenmişlik yapmak istememiştim. Demek istediğim, bir şeyler hissettim, aslında çok önceden beri olan şeyler. Ve sonra gelecek şarkılarını düşündüm, onlarda başka birisini anlatacak olma ihtimalin bile delirmeme neden oldu."