Just A Fangirl || h.s

Glee

A/N: Geçiş bölümü olduğunu belirtmem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Açıkçası içime de sinmedi. Umarım okumayı bırakmaz ve bir sonraki bölüm için şans verirsiniz :) Azalan ilginin farkındayım, uzun aralıklarla paylaştığımın farkındayım.

Kaylee'nin kim olduğunu sorup duruyorsunuz normalde kendi hayalinizde şekillendirmenizi istiyordum ama belki benim hayalimdeki Kaylee'yi de görmelisiniz. Eh, yine size kalmış tabii ama bana göre olan Kaylee multimedia bölümünde bulunuyor :) 

*Reklam: 2 yeni hikayem var, Soul Mate (Zayn) ve Feeling Alive (Niall) hikayeleri bir göz atabilirseniz sevinirim. Teşekkürleer :) *

2015

Kapıyı açmamla uzun zamandır görmediğim bir yüzle karşı karşıya geldim. Kardeşinin kopyası olan gamzelerini göstererek bana bir gülümseme gönderdiğinde onunla neden iletişimi kestiğimi de hatırlamış oldum.

"Gemma," dedim sahte ve aceleci bir gülümsemeyle. Rahatsız olduğum her halimden belli oluyordu. "Seni görmek çok güzel ama gitmem gereken bir görüşme var." Gözlerindeki kararlılık onunla konuşmadan gidemeyeceğimi belli ediyordu.

"15 dakikalık bir gecikmeden bir şey olacağını sanmıyorum. Hem bu seni daha havalı gösterir." diyerek göz kırptı. İtiraz etmek için ağzımı açtıysamda tüm senedir korktuğum bakışından attı. Daha geçen hafta farklı bir renkte olduğunu hatırladığım saçlarını savurarak verandadaki salıncağa oturdu. İç çekerek yanına oturdum.

"Harry tam bir aptal," şımarık halini takınmıştı bile. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım, kaç aydır kaçtığım konuşmayı yapmak isteyeceğim en son şeydi. "Sen de öylesin Kays. Hayatımda gördüğüm en aptal çiftsiniz."

Rahatsızca alt dudağımı çiğnedim. Bana aptal demesini göz ardı edebilirdim çünkü her zaman bana aptalmışım muamelesi yapmıştı. Ama kendisinden başka herkese böyle davrandığını bildiğimden ona karşı herhangi bir uyuzluk belirtisi göstermemiştim. "Biz bir çift değiliz, hiçbir zaman da değildik."

Nefesinin altında güldü. "İşte senin aptallığın da bu. Göz önünde apaçık olan şeyleri görmüyorsun."

"Gemma bu konuşmayı yapmayacağım." diyerek ayağa kalktım. Ne kadar kaba olduğum umrumda değildi, beni rahatsız eden bir şeyi yapmak zorunda değildim. Bileğimden tutarak adım atmamı engelleyen Gemma'ya kötü olduğunu umduğum bir bakış attım.

"Pişman olmaktan korkuyorsun, değil mi?" Farklı bir taktik uygulayarak beni konuşturmaya çalışması beni bir şekilde tanıdığını gösteriyordu.

"Pişman olacak bir şeyim yok, Gemma. Artık kendime acı çektirmiyorum, ne olduğunu bilmediğim bir şekilde yaşamıyorum ve uzun bir zaman sonra ilk defa kontrolün ben de olduğunu hissediyorum."

"Kontrol her zaman sendeydi, Kaylee. Harry'yi parmağında oynattığını göremedin mi?" Ne diyeceğimi bilemeyerek saçmalığına güldüm. "Seni sevdiğini söylemesine gerek yoktu, her şeyiyle zaten belli ediyordu sevdiğini." Karşı çıkmak için ağzımı açtığımda eliyle beni susturdu. "Dediklerinin hepsini anlattı, -günlüğünü okuduktan sonra dediklerini." Bir şeyleri hatırlamaya çalışır gibi bir süre bekledi. "Seni kız arkadaşı olarak tanıtmasına gerek yoktu, biz zaten biliyorduk. Ne zaman Harry yanımızda olsa ya sen de oluyordun ya da seni anlatıyordu. Çocuklar desen zaten farkındaydı, yapılan o tüm şakalardan anlamış olman gerekirdi." Yine bir süre düşündükten sonra devam etti. "Birbirinize söylediğiniz şarkılarda 'seni seviyorumlarınız' gizliydi. Ve o her zaman yanındaydı, Kaylee. Onun için ağladığın zamanlarda işini bırakıp dünyanın öbür ucundan senin yanına gelmesi her zaman yanında olacağının göstergesi değil miydi?" Benim ağlamam ona zevk verircesine bir gülümseme oluştu yüzünde. "Bunların hepsini anlayamayacak kadar aptalsın Kaylee Abels. Bir düşünceye saplanıp kalan bencil bir aptal."