You're my destiny { Draco x reader }

Nightmare

Χτύπησα την πόρτα του. Όταν την άνοιξε είδα ότι δε φορούσε μπλούζα και η αλήθεια είναι ως δεν είχα επαφή με το περιβάλλον για λίγα λεπτά καθώς κοιτούσα τους κοιλιακούς του.

- Y/n? Τι κάνεις εδώ? Έγινε κάτι?

- Βασικά δίπλα έχει πάει να κοιμηθεί ο Blaise και δεν νομίζω πως τα παιδιά ,ε θέλουν μέσα στα πόδια τους. Μπορώ να κοιμηθώ εδώ απόψε? Δεν πάω στο Theo γιατί είναι ο Goile εκεί και δεν έχω μεγάλη οικειότητα.

- Ναι φυσικά! Δεν υπάρχει πρόβλημα. Έχεις τα πράγματα σου εδώ?

- Ναι, η Pansy προνόησε και τα είχε αφήσει έξω από την πόρτα.

- Ωραία, αν είναι πέρνα μέσα και ετοιμάσου. Θα σου στρώσω στο δωμάτιο του Blaise.

- Ευχαριστώ. Είπα και μπήκα μέσα.

Πήγα στο μπάνιο, άλλαξα, ετοιμάστηκα και πήγα έξω για να ξαπλώσω. Ο Draco έκλεισε τα φώτα και ξάπλωσε.

- Καληνύχτα y/n..

- Καληνύχτα, είπα και έκλεισα τα μάτια μου.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξαφνικά άκουσα το παράθυρο να σπάει. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον θείο μου! Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό! Έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό.

- Επιτέλους... ήρθε η ώρα που περίμενα.. 

- Θείε..? είπα με δάκρυα στα μάτια.

- Ναι εγώ είμαι κορίτσι μου... τώρα ας τα αφήσουμε αυτά. Είναι ώρα να σε κάνω μία από εμάς. Είπε και με πλησίασε.

 Άρπαξε το χέρι μου, ήταν έτοιμος να με κάνει θανατοφάγο. Δεν ήθελα και έτσι άρχισα να κλαίω. 

- Άφησε την ήσυχη! φώναξε ο Draco που όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε τι συνέβαινε. 

- Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου υψώνει τη φωνή! AVADA KEDAVRA! 

- OXI!! DRACO! φώναξα και έτρεξα προς το μέρος του. Ήταν νεκρός! Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.

Τότε άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν στο δωμάτιο του Draco και αυτός ήταν ασφαλής στο κρεβάτι του. Το παράθυρο ήταν μια χαρά και δεν υπήρχε κανένα σημάδι στο χέρι μου. Ξέσπασα σε κλάματα.  Είχα δει πολλούς εφιάλτες στο παρελθόν αλλά αυτός ήταν ο χειρότερος της ζωής μου! Ο Draco με άκουσε...

- Y/n..? είσαι καλά?

 Δεν απάντησα, απλά συνέχισα να κλαίω.

- Ξεκίνησαν πάλι οι εφιάλτες;

Έγνεψα καταφατικά. Αυτός σηκώθηκε και ήρθε και κάθισε στο κρεβάτι που κοιμόμουν. 

- Έλα τώρα ηρέμισε... ένας εφιάλτης ήταν... είπε με γλυκό τόνο στη φωνή του που πρώτη φορά άκουγα.

- Φοβάμαι...

- Τι?

- Φοβάμαι

- Δεν σε έχω ξαναδεί να φοβάσαι... ή γενικά να έχεις αρνητικά συναισθήματα, τι είδες που σε τάραξε τόσο?

Ησυχία απλώθηκε σε όλο το δωμάτιο και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι λυγμοί μου.

- Μπορείς να κοιμηθείς μαζί μου, σε παρακαλώ..

Δεν είπε κάτι. Απλά μπήκε κάτω από τη κουβέρτα και με πήρε αγκαλιά. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του και ένοιωσα μια ζεστασιά που κανείς δεν με είχε κάνει να τη νιώσω ποτέ. Ηρεμούσα καθώς αισθανόμουν τις ανάσες του στο λαιμό μου. Στο τέλος, με πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του...