Sen, seni asla sevemem diyen bir şeytanın gözlerine mahkûm kalmışsın.
Boynuna bir idam ipi dolamış, sonunu kendi ellerinle yazmışsın.
Şehvet parmak uçlarından başlayarak tüm bedenini ele geçirince, usul usul o şeytanın ruhuna sızmışsın.
Ne kadar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koza yırtıldı.
Bir tırtıl güzelleşmek uğruna tüm ömrüne kıydı.
Gökyüzü kayboldu.
Geceye rengini veren siyah, acıya bulanarak yeryüzünde var oldu.
Ve onca insan bununla yaşamaya çalıştı.
Bir insan bu acıyla yaşamaya alıştı, bir insan o acının kendisi oldu.
Geçmiş ağlarını ördü. Bir gelecek maziye dönük inşa edildi.
İnsanlığa teğet geçen bir kalp, asıl yıkımı o an başlattı.
Azap ise sınırsızdı.
Neva Merza Efesli.
Ben; bıçakların, neşterlerin bıraktığı en derin kesik izi.
Güneşin tepede olduğu, gökyüzünün kasveti terk ettiği o vakitti.
En sevmediğim zaman dilimlerinden biriydi. Kış insanıydım ben, soğuk havaların, kasvetli gökyüzünün, gri bulutların yoğun olduğu o havaların insanıydım.
Yine de bunlara rağmen yağmurlu havalarıda sevmezdim.
Net değildim.
İçimden dersin biteceğini saniyelerle takip ettiğim bir andaydım. Uzayan derslerden, her gün geldiğim bu derslikten, sıra niyetine saatlerce oturduğum bu demirden sert sıralardan, ama en çok derslerden... nefret ediyordum.
Uzun ince parmaklarım koyduğum yerde saf bir ritimle masaya çarpıp dururken, karşımda ki profesörün sakince son sözlerini bitirmesini bekliyordum.
"22..." derin bir nefes alıp karşımda ki adamı dinlemeye devam ettim "21, 20..." kafamı omzuma doğru yatırıp dikkatimi ne aklımda saydığım saniyelerden, ne de karşımda ki profesörden koparmamaya çalıştım.
