Sen, seni asla sevemem diyen bir şeytanın gözlerine mahkûm kalmışsın.
Boynuna bir idam ipi dolamış, sonunu kendi ellerinle yazmışsın.
Şehvet parmak uçlarından başlayarak tüm bedenini ele geçirince, usul usul o şeytanın ruhuna sızmışsın.
Ne kadar...
Bilgisayarımı bozdum, bölümü kaybettim. Wattpad'de sadece 1208 kelimelik kısmı yüklüydü ve dün geceden beri bölümü telefondan bitirmeye çalışıyorum.
Alışık olmadığım için zorlandım ama böylesi de iyiymiş. Neyse ki bitirdim. Çok emek verdim ve ekstra bir ilgi bekliyorum bu bölüme yoksa ağlarım.
Ciddili ağlarım.
Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim.
İyi okumalar.
❄
BÖLÜM 7
"ÖLÜMÜN KIYISINDA Kİ BEDENLER"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ölüm.
Dört harf, iki hece.
Sonsuz bir mânâ barındırır içinde oysa ki... Sonsuz bir uyku, bir vazgeçiş, kendini terk ediş.
Bile isteye, bile bile, tam şah damarının üzerine koyduğun cam parçası. Keyifsizce, sessizce, bir beklenti içerisinde başına dayalı bir namlunun ucu. Korkularının önünde, bir uçurumun dibinde, ölümle burun buruna.
Ne şekilde olduğumühim değildir çoğu zaman, eğergerçekleşmesi senin isteğine bağlı ise.
Kim katlanmak isterdi ki tenine ve ruhuna uygulanan zamanın kırbacına?
Boynuma dolanmış bir urgan vardı, nefes almamı engelliyordu. Kurtulmak için ellerimle çekiştirdikçe, tenime bir acı daha atanıyordu çünkü bu sefer ellerim de parçalanıyordu. Acı, yarayı getiriyordu; yara, sana o son istemsiz intiharından kalan sancılı bir izi.
Ne acı değil mi? En büyük korkum, sonum oluyordu.
Suyun dibine gömülen bedenime inat, suyun yüzeyine çıkmak için çırpınan bir benliğim yoktu. Bir inat uğrunaydı belki de ama karşısında çırpınışlarımı görsün istemedim.
Ama hayır, böyle ölmek istemiyordum.
Bu şekilde olsun istemedim.
Saçlarım yukarıyadoğru tırmanıp, yüzümü esir altına alınca görüş açım tamamen kapandı.
