Sen, seni asla sevemem diyen bir şeytanın gözlerine mahkûm kalmışsın.
Boynuna bir idam ipi dolamış, sonunu kendi ellerinle yazmışsın.
Şehvet parmak uçlarından başlayarak tüm bedenini ele geçirince, usul usul o şeytanın ruhuna sızmışsın.
Ne kadar...
Bölüm aralıklarının uzun olduğuna dair şikayet alıyorum fakat zaten haftada bölümü anca yetiştirebiliyorum çünkü yoğun biriyim. Okuyorum... Ki bölüm kelime sayısı da 7bin civarını aşıyor, yani benim nazarımda iki bölümlük bir tek bölüme tekabül ediyor. Beni bilen bilir, bölümleri uzun yazmayı pek sevmem normalde.
Her neyse, hafta da iki bölüme çıkarabilir miyim diye düşüneceğim. Yani yazmaya çalışacağım. Yazabilirsem, uygularım.
Çok uzatmadan, oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim. Motivasyonumu böyle sağlıyorum.
İyi okumalar.
❄
BÖLÜM 6
"HARABE"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GÜN 1;
Kimdim ben?
Yaşamak isteyen bir insanın içinde ki intihar düşüncesi olabilirdim.
Canlı duran bir serada ki tek solgun papatya olabilirdim.
Bir ressamın sağ kolunu titretebilir, ortaya çıkaracağı en çirkin, o resim olabilirdim.
Kimsin sen? Diye sorsan bana... Seni saatlerce ağlatacak kadar gülümserim.
Çünkü, tüm hiçlik duygularını bedeninde barındıran yaşayan bir ölüydü zihnim.
Bir kimsesiz...
Geceleri gök gürültüsünden korktuğum da ya da içimi yiyip bitiren bir karmaşanın içinde kaldığımda saçlarımı okşayabilecek bir anneye sahip değildim. İçimde ki karmaşaya çare bulmazdı mesela, içimde ki o karmaşanın sebebi olurdu.
Yalnızlığımın farkındaydım, kimsesizliğime çare olan bir adamın varlığının da elbette farkındaydım fakat şu an o da yoktu.
Ateş... yoktu.
Eğer o olsaydı, dün gece yaşadığım o korkunç anları bile atlatabilirdim. Ama yoktu.
Ona ne kadar çok ihtiyacımolduğunu hissedebiliyor muydu?
Hissetsin istedim. Hissederse, buna da bir çare bulurdu, bilirim.
