Sen, seni asla sevemem diyen bir şeytanın gözlerine mahkûm kalmışsın.
Boynuna bir idam ipi dolamış, sonunu kendi ellerinle yazmışsın.
Şehvet parmak uçlarından başlayarak tüm bedenini ele geçirince, usul usul o şeytanın ruhuna sızmışsın.
Ne kadar...
Ben geldim. Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim.
Motivasyon oluyor da bana...
İyi Okumalar.
_________________________________________
BÖLÜM 3
"ŞEYTAN İLE DANS"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhun acılarını bir kefen gibi üzerine giyinmiş, ölüme çeyrek kala şeytanın bedeni ile raks ediyordu.
Bedenlerin bir kıvrım kazanarak attığı her bir adım sonunu yazıyordu.
Kendi ellerinde kendi kanı var.
Sustuğu her an, yok oluyordu.
Bedeni bir cinayeti resmediyordu, ruhu onun eseriydi.
O azılı bir katildi.
O, bu hikâyeningizli failiydi.
İnandığın ve güvendiğin tüm insanlar, inancını çalıp seni yarı yolda bıraktığında kendine yeni yollar çizmek zorundasındır.
Sığındığın tüm insanlar kemiklerini kırdığında, daha fazla incinmemek için herkese kötü yaklaşıp bir duvar örmek zorundasındır. İnsanlar buna önyargı ya da kötü niyet derlerdi. Oysa ki bu benim için tamamen bir savunma mekanizmasıydı. Daha fazla üzülmemek için sıkı sıkı giyinmekti.
Çünkü bilinmesi gerekirdi, ne kadar sert olursa tuğlaların o kadar az yıkılırdı hayallerin ve güvenin.
Yolun sonunu bilmediğim bir yere yalın ayak gidiyordum. Dört bir yanım yalanla kuşatılmıştı ve ben sessizce izliyordum.
Bir yalana bile isteye sessiz kalmak inandığınıngöstergesi olabilirdi ve senin hatandı. Bir hataydı evet, fakat bu tamamen yolun sonuna ulaşabilmek için kullandığım bir yöntemdi.
Bekle; dediler, bekledim.
Bize bırak, halledeceğiz; dediler, izledim.
Ben sustukça bekletmeye devam ettiler.
İnancımın boyunlarına dolanmış olan ipi körelirken, yavaş yavaş uzaklaştığımı fark etmediler. Beni zorla bir şeylerin peşinedüşmek zorunda bıraktılar ve başımagelecek her şeyin sorumlusu biraz da kendileriydi.
