Bir Platonik Edebiyatı

1■[Usanıyor insan]

Acı mı? Hı hani şu dilimizi yakanlardan. Tabiiki de şaka yapıyorum.

Hani şu kalbimizi yakanlardan. Yakıp kavuranlardan.

Ben "herkes acı çeker"diye düşünmüyorum. Evet, herkes acı çeker ama herkesin acısı kendinedir. Birisi diğerinin acısını önemsemez. Sadece önemsiyormuş gibi yapar. Çok basit değil mi -mış gibi yapmak. Keşke bizde acı çekiyormuş gibi yapsak. Ama acı çekmesek.

Usanıyor değil mi bazen insan herkese gülümsüyormuş gibi yapıp ta içinde kopan sert rüzgarları saklamaktan?

Usanıyor değil mi insan sevdiğinin gözlerine bakarak konuşurken utanmaktan?

Usanıyor değil mi insan o arkadaşlarıyla sohbet ederken mimiklerini iç çekerek izlemekten?

Usanıyor değil mi insan o yanında kız keserken gözyaşlarını içine akıtmaktan?

Usanıyor değil mi insan o en yakının bile olsa bir kızla gülüşürken o kıza ölümcül bakışlar yollamaktan?

Usanıyor değil mi insan onun çıktığı kişiye selam vermekten?

Usanıyor değil mi insan onun sana " şu kızı bana ayarlasana kanka" demesi korkusuyla yaşamaktan?

Usanıyor değil mi insan "kanka" lafını sevdiğinden duymaktan?

Usanıyor değil mi insan "onu unutmak için bununla çıktım" diyenlere aşkı anlatmaktan?

Usanıyor değil mi insan aşık olmaktan sadık kalmaktan?

Hepsine evet, sonuncusuna hayır. İnsan sevmekten usanmaz. İnsan seviyorsa sevmekten usanmaz.

"Usandım" diyenlere küçük bir tavsiye...

Eğer usandıysan kendine şunu hatırlat " Eğer ben onu sevmezsem onu benden başka kim bu kadar çok sevecek annesinden başka"

Onun için sev ...

Onun için usanma ...

Ona acıdığın için sevmekten usanma ...

Ona acı çünkü o sana acımıyor. Hiçbir şey bilmese de sana acımıyor.

Usanıyor insan ama sen usanma, sen gerçekten seviyorsan usanma...

Ben ki sevmekten hiç usanmam...