Hani olur ya böyle senelerce söylememişsindir sevdiğini. Son seneye bırakmışsındır artık. Arkadaşların:
"Ne zaman açılacaksın? Çok uzun zaman oldu. " derler.
Gülersin sende
"Lise üçte. Telefon numarası var nasıl olsa ezberimde." dersin. Gülüşürsünüz. Konuşma biter.
Gece olununca yatağına uzanıp onu düşünürsün her gece yaptığın gibi. Sonra baban içeri girer adını seslenir.
"Hıı" dersin. Sarhoşsundur o sırada. Ondan fazla almışsındır kafana. Fazla düşünmüşsündür onu. Kimse çıkaramaz beni bu düşüncelerden derken baban bunu başarır.
Der ki;
"Bir sonraki ay alışverişimizi başka bir şehirden yapacağız."
Ev bile bakarlar annenle o şehirden. Bilgisayar başından konuşma sesleri gelir. Kredi çeker yine taşınırmışsınız oraya. Alırmışsınız o evi.
Anne, baba kusura bakmayın ama...
NAH alırsınız o evi.
NAH taşınırsınız oraya.
İlk önce sevdiğimi söylemem lazım ki... reddedilip daha fazla umutlanıp hayal kurmayayım.
....
KAFASIZ'ım;
Ayırıyorlarmış bizi. Beni senden daha doğrusu. Lise üçte söyleyecektim (!) ama kader tarihleri geriye almış. Karşına geçip söylesem sesim titrer...
Mesaj atsam elim titrer...
İşaret dili...zaten bilmiyorum...
Buradan söylüyorum nasıl olsa görmezsin.
KAFASIZ seviyorum seni.
Ve... lise üçte sana atacağım mesaj:
Wattpad da ki 'yamukgozluklukiz' isimli profilime girip 'Bir Platonik Edebiyatı' kitabının '7.' bölümüne bak KAFASIZ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Platonik Edebiyatı
RandomPlatonik aşıklar, söylemeye korkanlar, karşılık bulamamışlar, arkadaş olarak görülenler, çaresiz hissedenler ve unutmaya çalışanlar...hepiniz gibi bende bunları yaşıyorum.Bu kitapta duygularımı yazdım. Sevdiğime seslendim. Hayatımı anlattım. Edebiya...
