𝑯𝒊𝒎.

Π19

Πίσω στην Αθήνα.

Χαμένη στις αναμνήσεις .

Στις καλές και στις άσχημες .

Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί.

Ίσως και να είμαι αγχωμενη που θα ξεκινήσουν τα σχολεία σε λιγότερο απο μήνα.

Θα ξεκινήσει η τρίτη λυκείου και η χρονιά όπου θα παρω την ζωή πραγματικά στα χέρια μου .

Οι μέρες στο νησί ήταν τελείως διαφορετικές από ότι περίμενα .

Είμαι ακόμα επηρεασμένη.

Ίσως και στεναχωρημένη που κατέληξε έτσι όλο αυτό.

Γύρισα πλευρό και προσπάθησα να σταματήσω να σκέφτομαι τις αναμνήσεις που έκανα.

Προσπάθησα να σταματήσω να σκέφτομαι τα παιδιά..

Προσπάθησα να σταματήσω να σκέφτομαι εκείνον...

Ήταν μάταιο.

Ήταν όλα μάταια.

Δάκρυα κατέκλυσαν το πρόσωπο μου.

Δεν καταλάβαινα γιατί έκλαιγα.

Απλώς ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να κλάψει.

Θεώρησα πως είναι για καλό.

Πήρα το κινητό μου στα χέρια μου και άρχισα να χαζεύω φωτογραφίες ακούγοντας μουσική στα μαύρα ψείρες ακουστικά μου.

Στάθηκα λίγο παραπάνω σε μια συγκεκριμένη φωτογραφία.

Εκείνη που ήμασταν εγώ και ο Δημήτρης σε μια ταράτσα μεθυσμένοι.

Ο ήλιος μας έκανε να φαινόμαστε πορτοκάλι με κίτρινο και χάριζε στα μάτια του Δημήτρη ένα υπέροχο τόνο του πράσινου.

Φαινομασταν τόσο χαρούμενοι.

Το κινητό μου ήχησε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

Ο Δημήτρης μου είχε στείλει ένα μήνυμα.

Ο χτύπος της καρδιάς μου επιταχύνθηκε.

Το στομάχι μου έγινε κόμπος .

Ξαφνιάστηκα η αλήθεια ήταν ..

Είδα το μήνυμα από την ειδοποίηση.

"Μου λείπεις ηδη, απλά μακάρι να σε είχα αγκαλιά και να χαζεύαμε τα αστέρια τέτοια ώρα.."

Αυτομάτως ένα χαμόγελο δημιουργηθηκε στο πρόσωπο μου.

Σκούπισα τα δάκρυα και πήρα την απόφαση να απαντήσω στο μήνυμα του.