𝑯𝒊𝒎.

Π44/επίλογος

Και έτσι μετά την χθεσινή ημέρα κατάλαβα ότι αυτό που μετράει είναι να εισαι με ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς, που σε κάνουν χαρούμενη και που σου βγάζουν τον καλύτερο σου εαυτό.

Αυτό συμβαίνει και σε εμένα. Ο Αλέξανδρος και η Ιωάννα , ο Γιώργος και η Νόρα, ο Ιάσονας και η Έλενα, ο Δημήτρης. Είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων που ήρθαν στην ζωή μου αυτοί οι άνθρωποι. Περάσαμε όμορφα και άσχημα , στιγμές αδυναμίας , στιγμές χαράς , στιγμές στεναχώριας, στιγμες χαζομάρας, όλα. Όλα μαζί. Γιατί αυτή είναι η λέξη κλειδί. Μαζί.

8 χρόνια μετά:

"Αυτή είναι η τελευταία;" Τον ρώτησα .

"Ναι μωρό μου επιτέλους" μου απάντησε εκείνος και τίναξε τα χέρια του αφού άφησε την κούτα κάτω.

"Χαζομάρα σου πάντως που δεν με άφησες να σε βοηθήσω. Μπορεί να πάθαινε η μέση σου τίποτα." Του δήλωσα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβεις δύο ορόφους φορτωμένη και έγκυος μωρό μου και το ξέρεις." Απάντησε και έβαλε τα χέρια του στην μέση του κοιτώντας γύρω του το χάος με τις κούτες.

Δεν απάντησα κάτι, γιατί από την μια είχε δίκιο αλλά από την άλλη ένιωθα άσχημα που μετέφερε μόνος του τόσες κούτες. Μεγάλη ατυχία που χάλασε το ασανσέρ τώρα που ήρθαμε εμείς!

"Πώς νιώθεις;" Τον ρώτησα και χάιδεψα την κοιλιά μου.

Ήμουν πέντε μηνών με αγοράκι. Έναν μίνι Δημήτρη δηλαδή.

"Είμαι ευτυχισμένος, αλλά ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την σκέψη ότι σε περίπου τέσσερις μήνες θα έχουμε ένα παιδάκι." Μου εξέφρασε τα συναισθήματα του.

Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτό που μόλις είπε. Δεν έχω καταλάβει και δεν έχω δεχτεί ότι τα χρόνια έχουν περάσει τόσο γρήγορα. Από εκεί που σφαζομουν με τον Δημήτρη για τον λόγο που δεν θέλει σχέση τώρα ετοιμάζομαι να γεννήσω το δικό του παιδί.

"Ποτέ δεν θα την συνηθίσουμε αυτήν την σκέψη μωρό μου." Του απάντησα .

Εκείνος έσκιψε και άφησε ένα απαλό φιλί στην κοιλιά μου , ενώ εγώ χάιδεψα το κεφάλι του.

Ξεκινήσαμε να τακτοποιούμε τα πράγματα στο νέος μας σπίτι , που κάναμε γύρω στους τρεις μήνες να βρούμε.

Όμως πρέπει να το πιάσω λίγο από την αρχή.

Αφού ξεκίνησα την σχολή , ο Δημήτρης μου πρότεινε να μείνω στο σπίτι που νοίκιαζε τότε στο κέντρο μιας και ήταν σχετικά κοντά με το Πάντειο που πέρασα εγώ. Είχα πιάσει δουλειά σε ένα μαγαζί ως υπάλληλος μιας και δεν ένιωθα άνετα να πληρώνει ο Δημήτρης τα πάντα στο σπίτι. Για να μην πολυλογω σε αυτό το σπίτι μέναμε μέχρι και σήμερα . Ψάχναμε σπίτι που να χωράει και το μωρό μας, που όπου ναναι έρχεται, και έτσι πριν δύο εβδομάδες βρήκαμε αυτό. Το κλείσαμε αμέσως και τώρα ήμαστε εδώ έτοιμοι να το διακοσμήσουμε με τα δικά μας γούστα και να το φέρουμε στα μέτρα μας.