*WATTYS 2023 Yarı Finalist* Maya, sıradan bir günün sonunda evine dönerken bir inşaatın içerisinde duyduğu seslerle yolunu değiştirir. Bu soğuk havada, inşaatta kalmış siyah kediyi yanına almak ister fakat işler istediği gibi gitmez. Merdivenlerden...
*Medyaya bir şarkı bıraktım. Aşağıdaki görsel Maya (yapay zeka ile oluşturulmuştur.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30 Ekim 2020
Saat neredeyse gece yarısına geliyordu. Tüm gün ayakta durmanın verdiği sancılar yaşlı bir kadınmışım gibi dizlerime vurmaya başlamıştı. Kalkmaları için dört gözle beklediğim tek masa ise kendi aralarındaki koyu sohbetlerine devam ediyor, saatin kaç olduğundan habersizlerdi. Son dakika istedikleri siparişleri öylesine isteksiz ve yorgun hazırlamıştım ki içten içe öfkeliydi. Benim de bir hayatım olduğunu bilmelerini isterken buldum kendimi. Benim de okuldan sonra saatlerce çalıştığım ek işten zamanında ayrılmaya, eve gitmeye, dinlenmeye ve belki ders çalışmaya hakkım vardı.
Gümüş tepsiye koyduğum iki fincanı hissettiğim tüm haksızlık ve adaletsizlik duygularına rağmen başlarına hiçbir şey gelmeden beş numaraya ulaştırdım.
Koyu sohbetleri benim dahil oluşum ile bir bıçak gibi kesildi. Başım bu denli ağrıyor ki sanki onları dinlemek için bir çabaya girecekmişim gibi konuşmalarına bir mola verdirdiler.
''İki Türk kahvesi.'' diyerek siparişi teyit ettim ve ekledim, ''Orta olan?''
Sağ tarafımda kalan esmer kız, ''buraya lütfen'' diyerek önünü benim için açtı.
Dikkatli bir şekilde kahveleri masalarına bıraktım. Cebimde kalan son sahte gülümsemeyi kullanarak, ''Afiyet olsun.'' dedim ve ekledim. ''En geç yedi dakikaya hesapları almam gerekiyor. Bilginiz olsun.''
Onlar ağız ucuyla teşekkürlerini sunarken ben çoktan arkamı dönmüştüm. Kasa arkasına geçerken hızlı çıkmama yardımcı olacak angarya varsa elden çıkarmaya çalıştım. Bir yandan kafamı kurcalayan okul sorunlarını her saat düşünmeyi erteleyerek içimde daha büyük bir sorun yaratıyordum. Kafamı tam anlamıyla tek bir konuya verememek öylesine zordu ki. Bununla başa çıkamayacakmış gibi boğucu bir hissiyata kendimi teslim etmek üzereyken arka cebimdeki telefonumun titreyişiyle elimi cebime attım.
Ekrandaki 'Beren' yazısını görünce telefonu açtım ve arkamı döndüm.
''Efendim?''
Henüz bir ''merhaba'' bile alamamışken gergin ve sıkkın bir ses ile karşılandım.
''Ders ekleme/bırakma dönemi bitti mi? Sisteme giremiyorum.''
''20 Ekim'de bitti.'' dedikten sonra zahmetsizce gülmeyi başardım. ''Bitmeseydi ne yapacaktın? Krediyi tamamlamak için seçmeli derslerden mutlaka almak zorundasın.''
''Aynen!'' dedi. ''Ve hiçbir seçmeli ders, diğerinden daha keyifli değil.''
Bir kez daha gülerken omzumun üstünden beş numaralı masayı kontrol ettim. ''Başka bir ders seçtiğinde farklı olmayacak zaten.''
''Biliyorum.'' Dedi. ''Başka bir bölüm seçtiğimde farklı olacaktı.''
''Son seneye geçtik, sence de bunun için artık çok geç değil mi? Söylenme artık. Mezun olacağız neredeyse.''
