"ခင် ဘယ်တွေသွားချင်သေးလဲ"
" ဘုရားဘေးမှာ ဈေးဆိုင်တွေ တွေ့ခဲ့တယ်ကွယ်မောင်....အဲ့ဒါသွားကြည့်ကြမလား"
"ရတာပေါ့မောင့်မိန်းကလေးရဲ့"
မောင့်ကို မချစ်မိဖို့ မောင်မရှိဘဲနေနိုင်အောင်နေဖို့ ခင်အများဆုံး တွေးခဲ့ပါသေးတယ်လေ။ သို့ရာတွင်လည်း မောင့်ဆီမှာကျဆုံးရပြန်သည်။ မောင့်မိန်းကလေးရယ်" ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် ခင့်အဖို့ ရင်အေးရသည်။
"ခင်!အဲ့တာဘာမုန့်လဲ"
"ဒါလား..... ဒါကို မုန့်လင်မယားလို့ခေါ်တယ်လေမောင်"
"......"
မောင်သည် ထိုအရာကိုစိုက်ကြည့်၍နေသည်။ သိရသည့်အကြောင်းတွေအရမောင့်မိဘတွေဟာ ဘိလပ်ပြန်တွေကိုမှအထင်ကြီးလေးစားနေသည်မလို့အဆင့်အတန်းခွဲခြားတတ်တာမလို့ မောင်ဟာ ထိုနာမည် ထိုမုန့်တွေမြင်ရတာထူးဆန်းနေလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။
"မောင်စားကြည့်ချင်သလား"
ခေါင်းကိုတဆက်ဆက်ညိမ့်ပြသည့်မောင်ဟာ အလွန်ချစ်ချင်စရာကောင်းနေ၏။ခပ်ပြုံးပြုံးကြည့်ကာချစ်ရသည့်မောင့်အလိုကျ "မုန့်လင်မယား"ဝယ်ပေးရမည်လေ။
"ဒါကိုမုန့်လင်မယားလို့ဘာလို့ခေါ်သလဲခင်"
"ဒီမှာလေ မောင်ရယ် တစ်ခြမ်း ကပဲပြုတ်တွေပါတယ်လေ ဒီဘက်တစ်ခြမ်းတော့မပါဘူးပေါ့ကွယ် "
မောင်ဟာခင်ပြောသမျှကိုငြိမ်ငြိမ်ကလေးနားထောင်နေသည်။
"ဒါဖြင့် ဒီနှခုကို ပေါင်းမှမုန့်တစ်ခုရတာပေါ့မောင်ရဲ့...ဒါကြောင့်မုန့်လင်မယားလို့ခေါ်တာ"
"မောင်တို့လိုပေါ့နော် "
"မောင့်!"
"မောင်ကအလုပ်တွေကြိုးစားပြီး ခင့်ကိုလက်ထပ်ယူမှာမောင့်မိန်းကလေးရဲ့"
"မောင့်အပြောတည်ပါစေလေ"
"ခင်မောင့်အိမ်လိုက်လည်မလား "
"မောင့်အိမ်ဘယ်မလဲ ခင်မသိရသေးဘဲကိုး....လိုက်ရမှာပေါ့မောင်ရယ်"
မောင့်အိမ်ရှိရာနေရာသို့မောင်နှင့်အတူသွားမည်။ခင်သိချင်ပါ၏ မောင်ဆိုသောထိုမိန်းကလေးသည် မည်သို့နေထိုင်ခဲ့သည်ကို။
