"မောင်ပြန်ပြီနော်အချစ်ရေ"
"မောင်ခင့်ကို နာမည်ဘယ်နှမျိုးပေးထားသလဲ....မောင်ခေါ်သမျှက ချစ်စရာ"
"ခေါ်လို့ရသမျှ နာမည်တိုင်းကမောင့်မိန်းကလေးအတွက်ဖြစ်စေချင်တာလေ"
မောင်ဟာ ခင့်မေးစေ့ ကလေးအားကိုင်လျက် ကျီဇယ်နေသည်။
"ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ မောင်ပြန်မယ်ဆိုပြန်တော့ ထမင်းစားနောက်ကျနေတော့မယ်"
"ပြန်ပါပြီအလှလေးရေ"
မောင့်ကားကလေးခြံထဲမှထွက်သွားသည်ကို မျက်စိတဆုံးလိုက်ကြည့်နေမိ၏။ မောင့်ကြောင့်ဒီနေ့ပျော်ရွှင်လိုက်ရပါတယ်'မောင်"
"မမလေး"
"အမလေး !မိနွယ်ရယ် အလန့်တကြား"
"ဟိဟိ ဘာတွေအကြည်စိုက်နေပါသလဲနော် ဘယ်သူ့ကိုဆွေးနေတာလဲ"
'အို....ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ "
"မနက်ဖြန်ပွဲရုံသွားဖြစ်မယ်နော် ခင့်ကို သတိပေးအုံး"
"အမလေး အံ့ဩတာတော် အပျိုကြီးတို့များ
ချစ်သူခေါ်ရာလိုက်ဖို့အရေး မနက်အစောဆုံးထ အလှတွေပြင် ဟော အလုပ်အလုပ်ဆိုတော့ "မိနွယ် ခင့်ကိုသတိပေးအုံး" တတ်လည်းတတ်နိုင်တယ် "
"ဟွန့်"
"ဘာလဲ မုန့်မစားချင်တော့ဘူးလား "
ခင်ဟာနှုတ်ခမ်းကလေးဆူလျက်အငယ်ကိုပြန်ချွဲချင်နေသည်။
"မဟုတ်ပါဘူး သခင်မလေးမာယာခင်အတွက် ဆိုအမြဲအသင့်သတိပေးဖို့ရှိနေပါတယ် လို့ပြောမလို့ပါ"
"အပြောနဲ့အလုပ်ညီပါစေနော်"
"ကြီးမြင့်ရော"
"အနောက်မှာ မမလေးဖို့ ကြက်သားပြုတ်ကြော်လုပ်နေတယ်"
"ဟုတ်ပြီ ခင်သွားလိုက်မယ်"
မီးဖိုချောင်အထဲ ထင်းထိုးရင်းအလုပ်ရှုပ်နေသည့်ကြီးမြင့်အား အနောက်မှဖက်လိုက်သည်။ ကြီးမြင့်ဆီက သနပ်ခါးအနံ့လေးသည် ခင်ငယ်ငယ်ကတည်းကအခုထိ စွဲစွဲမြဲမြဲမှတ်မိနေ၏။ချွေးတလုံးလုံးနှင့် ချက်ပြုတ်နေရသောကြီးမြင့်အား ခင့်မိဘနေရာမှာထားပါ၏။
