imkansızım | özdemir

3.3 :: "ispanya'dan selamlar!"

🃏

Berat valizimi bagaja koyarken ben arka koltuğa çoktan yerleşmiştim.

Annem ne kadar gelmek için ısrar etse de ikna etmeyi başarmıştım, bir de evden çıkmadan önce Berat'a sıkıca sarılıp yanaklarından öpmüştü.

Ege sürücü koltuğuna oturunca Berat da yanımda belirdi. "Bir şey unutmadınız değil mi?"

"Yok." dedim ve telefonumu çıkarıp kamerayı açtım, defalarca kez düzelttiğim rujumu yeniden kontrol ederken Berat kulağıma fısıldadı.

"Bence tekrar bozmalıyım."

"Kes sesini." diye homurdandım. Odadan çıkmadan önce beni öpmeye çalışmıştı ve bu da rujumun dudaklarıma bulaşmasına sebep olmuştu.

Her ne kadar silsem de Berat durmamış ve beni belki de 10 kez öpmüştü, gülerken odadan zor çıkmıştık.

Güneşin güzel vurduğunu farkedince birkaç fotoğraf çekmek istedim ama bunu dil çıkararak kadraja giren Berat bozdu.

"Ne yapıyorsun?"

"Bensiz nasıl fotoğraf çekebiliyorsun?" dedi huysuz bir tavırla, gözlerimi devirip kolumu omzuna attım ve onu kendime çektim.

Bir sürü fotoğraf çekilmiş ve çoktan otele gelmiştik. Berat ilk önce inen kişi oldu, valizleri alırken Ege de ona yardımcı olmuştu.

"Ayrılma vakti." Dudaklarımı büzerek baktığım ikizim derin bir iç çekti. Ege fazla enerjik ve mutlu gözüken bir çocuktu ama aslında fazlasıyla duygulu bir yönü de vardı.

"Seni çok seviyorum." dedi ve kollarını bana sardı. "Ben de seni çok seviyorum."

"Seni sürekli arayıp rahatsız edeceğim," Bu dediğine güldüm, yanaklarından öperek vedalaşırken Berat da gelmişti.

"Kendine dikkat et. Bir şey olursa numaram sende var, aramaktan çekinme. Eniştenim sonuçta."

"Siz de dikkatli olun." Berat'la da sarıldıktan sonra zor da olsa ayrılmıştık. Berat kolunu omzuma attı otele girmeden önce.

Ömür, Dorukhan ve Uğurcan abinin yanına oturmak için kaymalarını söyledim ama pek yer yok gibiydi.

"Yenge sıkıştık ya!" diye homurdandı Ömür. Ben ise hiç umursamadan daha da rahat etmek adına bacak bacak üstüne attım.

"N'aber paşam?" Dorukhan'a döndüm. "İyi Doru'cum, senden?"

Kafasını eğdi 'iyiyim' anlamında. Sonra Hüseyin ile buraya doğru yürüyen Berat'ı gördüm.

"Hoş geldin yenge." dedi, 32 diş gülümseyerek teşekkür ettim. "Yenge" denmesi çok hoşuma gidiyordu.

Berat en köşesinde oturduğum koltuğun başlığına yerleşip bana hafifçe yaslandı, bu sırada da telefonum çalmıştı.

"Kerem!" dedim heyecanla görüntülü aramayı yanıtlarken. "Aa, Yazgı!"

İkisini yan yana görünce sevincime engel olamadım çünkü Kerem onun gelmeyeceğini söylemişti, saatlerce konuşmuştuk gitmeden önceki gece.

"İyi ki beraber gitmişsiniz, Kerem sürekli bana ağlıyordu çünkü." diye takıldığımda Yazgı gülerken Kerem kaşlarını çatmıştı.

"Eğer en rezil çocukluk anılarını Berat'a anlatmamı istemiyorsun sus."

Kahkaha atarak telefonu Berat'a çevirdiğimde elimden almıştı. "N'aber lan? İspanya'ya kaçmışsın."

"Öyle oldu biraz, manitayı da kaçırdık." dedi gülümseyerek. Mutluluğu gözlerinden bile anlaşılıyordu.

"Ohoo, tüm kadro toplanmış!" Berat hepimizin gözüktüğü bir açıyla telefonu kaldırınca Kerem şaşırmıştı.

"Hayırlı olsun kardeşim." dedi Dorukhan el sallayarak. "Eyvallah abim."

Biraz daha sohbet ettik ama Abdullah Hoca'nın çağırmasıyla otobüse binene kadar arama sadece açık kalmıştı.

"Anisa, bak sana ne göstereceğiz," Kerem'in sesiyle kafamı görebilmek için eğdim.

Yazgı sol elini kaldırmıştı ve yüzük parmağında parlayan şey ağzımın açık kalmasına neden oldu. "Oha!"

Ben bağırınca Berat meraklanıp telefona bakmak için kafasını çevirdi. "İşi resmiyete dökmüşsün Kerem, helal olsun kardeşime."

Arkadaşım ona teşekkür ederken ben yalandan kaşlarımı çatarak sevgilime baktım. "Sen anca tebrik et. Benim yüzüğüm nerede?"

Berat şaşırdı ve bir süre cevap veremedi, Kerem ve Yazgı ise gülmeye başlamıştı.

"Yavrum istiyorsan hemen evlenebiliriz. Benim de işime gelir zaten."

"Önce yüzük alman lazım." diye dalga geçince göz kırptı. "Alırız güzelim."

"Artık çifte düğün yaparız herhalde?" Kerem bir kız arkadaşına bir de bize baktı.

"Yapmamız gerekiyor."

———

kerem ve yazgi favori ciftim