imkansızım | özdemir

4.2 :: son iki,

🃏

"Berat, neredesin?"

"Buradayım."

Odadan gelen sesle birlikte adımlarımı oraya yönelttim ve sırtını yatak başlığına yaslamış Berat ile karşılaştım.

"Ne yapıyorsun? Uyuyor muydun?" diye sorarken aynı zamanda elimdeki telefonumu masaya bırakıyordum. Berat bütün hareketlerimi dikkatle izlerken stres olmuştum, gerginliğim artmıştı.

"Hiçbir şey," diye cevap verdi az önceki soruma. Yanına oturduğumda ben bir şey diyemeden kollarını sıkıca bana sardı ve uzanmamı sağladı.

"Gittin sandım." dedi kısık bir sesle. Ona sarılmak istedim ama bunu demesi uzun süre tepki veremememe sebep oldu.

"Özür dilerim..." diye mırıldandım. Bir kolumu boynuna sardım, bir elimle de onu rahatlatmak için saçlarıyla uğraşıyordum.

Cevap vermedi bana. Sadece sarıldı. Gitmemden korkmaması gerektiğini söylesem de hâlâ endişe duyduğunu biliyordum.

"Uyusam da uyumasam da farketmez, eğer bir yere gidiyorsan bana haber vermeden gitme," dedi emir verir gibi. Sonra bunu fark etmiş olmalı ki "lütfen." diye ekledi.

"Uyuyamamışsındır diye şey yapmadım." diye mırıldandım ben de utana sıkıla. Onu bırakıp gitme düşüncesiyle yapmamıştım.

"Anladım ama yine de bir daha yapma, bebeğim."

Gözlerimi kapattım, derin bir nefes alıp verdim onu cevaplamak için. "Ben kulübü aradım."

"Gitmeyeceksin..."

"Evet." dedim ve gülümsediğini göremesem de hissettim. Başını yasladığı göğsüme çarpan nefesi beni rahatlatıyordu.

Sanırım bu bile gitmeme nedenlerimin arasına yazılabilirdi.

"Teşekkür ederim," diyerek kafasını kaldırdı ve boynumu hafifçe öptüğünü hissettim. "Seni seviyorum, Anisa. Biliyorsun."

"Ben de seni seviyorum, biliyorum." Bana imkânı varmış gibi daha da sıkı sarıldı ve onsuz yapamayacağımı bir kez daha anladım.

"Uyumak istiyorum." dedi birkaç dakika sonra, Berat'ı onaylayıp üzerimize yorganı çektim.

"Uyu hadi." diye fısıldadığımda birkaç şey söyledi, anlamasam da üstelemedim ve günler sonra iyi uyuyacağımı bilerek gözlerimi kapadım.

———

finale son iki...