imkansızım | özdemir

2.4 :: "hep altta oluyorsun."

🃏

"Anisa!"

Gözlerimi Ege'nin bağırışıyla açtığımda üstümde bir ağırlık hissetmiştim.

Berat belime sıkıca sarılırken bir bacağını üstüme atmıştı ve kafası da göğsüme yaslıydı.

Sonra kapım tıklandı, ikizim hâlâ bağırıyordu. "Hadi kalk, kahvaltı hazırladım!"

"Bağırma ya." diye homurdanınca içeri daldı ve Berat'ı üstümde gördü. "Tövbe yarabbi!"

Gözlerini kapatsa da aralık bıraktığı parmaklarından hâlâ bize bakıyordu. "Çık odamdan," dedim huysuzca. "Ayrıca düşündüğün gibi bir şey de yok."

"Off, tamam be. Çok meraklıydım size, kendim yaparım ben kahvaltımı." diyerek odadan çıktı ama saniyesinde tekrar kapım açılmıştı.

"Ama gelin ya, sıkılırım ben tek başıma." Oflayarak güldüm. "Tamam geliriz."

Uzun süre Berat'ı uyandırmaya çalıştım ama işe yaramadı. "Berat hadi, kalk."

"Sus da uyuyayım." Bana daha çok sokuldu ve boynumla omzumun arasına kafasını yerleştirdi.

Sırtındaki dövmelerinin üzerinde parmaklarımı gezdirirken, boynuma çarpan düzenli nefesi her ne kadar beni de mayıştırsa da acıkmıştım.

Birkaç dakika sonra odaya köpeğim girdi ve yatağa atladı. Berat'ın sırtına çıkınca bağırdım. "Kalkın üstümden!"

İki kat ağırlığı kaldırmak beni zorladığından homurdanıp duruyordum, Berat ise sonunda uyanmış hâlimize gülmeye başlamıştı.

"Kalk oğlum," dedi Paşa'yı yavaşça kenara iterken. "Anne bu sabah biraz huysuz."

"Sensin huysuz! İki hayvanı üstümde taşımak hiç kolay değildi." Bana yandan bir bakış atarak dudaklarını büzdü.

"Hayvan kelimesi bizi biraz üzdü." Paşa'yı kucağına alıp bana döndürürken surat ifadesi oldukça komikti.

Bir anda Berat'ı üstümde görünce irkildim ve gülmem durdu. "Üstünde olmama alışman gerekiyor."

"Ben altta olmam." dedim gururlu bir tavırla, bu ayrıca ilk yaptığımız muhabbetlerden biriydi. "Görürüz."

"Anca rüyanda."

"Hep altta oluyorsun." diyerek dudaklarıma minik bir öpücük kondurdu ve güldü.

bombos bolum.