Μια νέα αρχή

Κεφάλαιο 3

"Σχέδιο; Τι σχέδιο;" τον ρώτησε η Ελένη έκπληκτη. Εκείνος την έσφιξε ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά του και ακούμπησε το μάγουλό του στο κεφάλι της. "Πρέπει η σχέση μας να μείνει κρυφή. Να μη μάθει κανείς ότι τα βρήκαμε, ούτε καν οι αδερφές σου". Πήγε να διαμαρτυρηθεί μα την πρόλαβε. "Κανείς Λενιώ. Δεν θέλω να πάει κάτι στραβά" της εξήγησε κι ένα νεύμα της αρκούσε για να καταλάβει ότι συμφωνεί μαζί του. "Κάνε λίγο ακόμα υπομονή αγάπη μου και μόλις τελειώσω τη θητεία μου θα σε πάρω να φύγουμε μακριά απ' όλους και απ' όλα. Αρκεί να μη μάθει κανείς ότι είμαστε μαζί" της υποσχέθηκε κι εκείνη τον κοίταξε με απόλυτη σιγουριά στο βλέμμα. "Εντάξει, θα κάνω τα πάντα για να πάνε όλα καλά" τον διαβεβαίωσε και με ένα απότομο φιλί σφράγισε την υπόσχεση που μόλις του είχε δώσει. 

Τον είδε που την κοιτούσε σκεπτικός και κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε. Χάιδεψε στοργικά το μάγουλό του με τις άκρες των δακτύλων της, σα να του έλεγε πως μπορεί να μοιραστεί μαζί της τις σκέψεις του. Άφησε ένα απαλό φιλί στο εσωτερικό της παλάμης της. "Λενιώ..." ξεκίνησε να λέει κάπως διστακτικά. "Ίσως να μην καταφέρω να διοριστώ στο Διαφάνι από την πρώτη στιγμή, ίσως χρειαστεί να ζήσεις μακριά από τον τόπο σου, τις αδερφές σου, τον πατέρα σου. Θα το αντέξεις αυτό;" την ρώτησε με την ανησυχία φανερή στη φωνή του. Ένα σιγανό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της κι έφτασε σα μελωδία στ' αυτιά του. Γύρισε το πρόσωπό του για να την κοιτάξει. "Δε με νοιάζει πού θα είμαστε. Μου αρκεί να βρίσκομαι εδώ" του είπε και χώθηκε πιο βαθιά στην αγκαλιά του δείχνοντάς του έτσι πως εκείνος ήταν ο μόνος που χρειαζόταν, ήταν η ευτυχία της. 

"Πρέπει να φύγεις" του υπενθύμησε λίγες στιγμές αργότερα η Ελένη με παράπονο. "Δε θέλω να σε αφήσω από την αγκαλιά μου" διαμαρτυρήθηκε εκείνος μα ήξερε πως είχε δίκιο. Τη φίλησε ξανά. Το πάθος τους τούς είχε κυριεύσει, Προσπαθούσαν να χορτάσουν ο ένας τον άλλον μέχρι την επόμενη φορά που θα κατάφερναν να ενώσουν ξανά τα κορμιά τους σε μια αιώνια αγκαλιά. Αντάλλαξαν τα τελευταία τους σ' αγαπώ νιώθοντας πιο ευτυχισμένοι από ποτέ κι ας έπρεπε για ακόμη μια φορά να αποχωριστούν. Τα χείλη του συνάντησαν τα δικά της φιλώντας την με ένταση και πόθο. 

Απομάκρυνε απρόθυμα τα στόματα και τα κορμιά τους. Τα χείλη του άγγιξαν ευλαβικά τα χέρια της. Του χάρισε το πιο λαμπερό και όμορφο χαμόγελο κι έμεινε να τον κοιτάει να ξεμακραίνει. Ανέβηκε βιαστικά τα σκαλιά του σπιτιού και μπήκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε στην κάμαρη, προσπαθώντας να μην ταράξει τον γαλήνιο ύπνο των αδερφών της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Το χαμόγελο δεν μπορούσε να σβήσει από το πρόσωπό της. Έφερε ξανά τη μορφή του στο μυαλό της. "Πόσο όμορφος ήταν με τη στολή" σκέφτηκε και έβγαλε κάτω από το στρώμα την φωτογραφία του. Τη φίλησε ευλαβικά και την ακούμπησε κάτω από το μαξιλάρι της. Παραδόθηκε σε ένα γαλήνιο ύπνο με την ψυχή ανάλαφρη κι ευτυχισμένη μετά από πολύ καιρό.