Μια νέα αρχή

Κεφάλαιο 29

Η τελευταία εβδομάδα κύλισε πολύ γρήγορα για το ζευγάρι. Δε χόρταιναν να περνούν χρόνο με τις κόρες τους. Η Ευγενία δέχτηκε με χαρά την αδερφή της και μπορεί να είχαν μικρή διαφορά ηλικίας, όμως ήθελε να γίνει το πρότυπό της, ο φύλακας άγγελός της που θα την προστατεύει και θα τη συμβουλεύει. Έτσι έλεγε στους γονείς της κι εκείνοι θαύμαζαν την αθωότητά της και παράλληλα ένιωθαν περήφανοι για την κόρη τους.

Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα. Τα πρωινά ήταν δύσκολα για τον Λάμπρο, αφού έπρεπε να πάει στο σχολείο κι έτσι αναγκαζόταν να αποχωριστεί τις τρεις γυναίκες της ζωής του. Τα μεσημέρια δεν έβλεπε την ώρα να γυρίσει ξανά κοντά τους. Έφευγε άρον άρον από το σχολείο κι έβαζε φτερά στα πόδια του για να φτάσει μια ώρα αρχύτερα σπίτι τους.

Έτσι έγινε κι εκείνο το μεσημέρι. Όταν μπήκε ο Λάμπρος στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη σιγή. Άκουσε μια γνώριμη μελωδία που προερχόταν από την κάμαρή τους. Πλησίασε και άνοιξε ελάχιστα την πόρτα. Ένιωσε τα μάτια του να πλημμυρίζουν με δάκρυα μπροστά στην εικόνα που αντίκρισε. Οι τρεις γυναίκες της ζωής του κάθονταν στο κρεβάτι. Η Ευγενία είχε τυλίξει το σωματάκι της γύρω από τον κορμί της μητέρας της κι εκείνη την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της, ενώ η Ελπίδα είχε κουρνιάσει γαλήνια στο στέρνο της. "Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη, κοίτα με γλυκιά... Κοίτα με κοίτα πρώτη μου αγάπη σήμερα είμαι εδώ..." τους σιγοτραγουδούσε η Ελένη προκαλώντας ένα ρίγος συγκίνησης στον άντρα της που τις παρακολουθούσε βουρκωμένος από τη μισάνοιχτη πόρτα. Δεν ήθελε να μπει μέσα και να διακόψει αυτή την όμορφη στιγμή. Έκλεισε αθόρυβα την πόρτα κι αποφάσισε να την περιμένει να κοιμηθούν οι μικρές.

Λίγα λεπτά αργότερα η Ελένη βγήκε από την κάμαρη κι εκείνος κατευθύνθηκε αμέσως προς το μέρος της. "Λάμπρο; Πότε ήρθες; Χαμπάρι δεν πήρα" ρώτησε απορημένη. "Έχω λίγη ώρα. Δεν ήθελα να σας διακόψω γι' αυτό δεν μπήκα στην κάμαρη. Δεν ήθελα να χαλάσω αυτή την όμορφη εικόνα" της απάντησε τρυφερά και πέρασε πίσω από το αυτί της μια τούφα των μαλλιών της. Η Ελένη πέρασε τα χέρια της γύρω από τον κορμό του κι εκείνος την κράτησε σφιχτά πάνω του. Κρύφτηκε στην αγκαλιά του σα μικρό παιδί ου αναζητά προστασία. "Ήρθε ο Γιάννος το πρωί" ψέλλισε καθώς έβγαινε από την αγκαλιά του. "Ήθελε να δει τις ανιψιές του γιατί του είχαν λείψει" συνέχισε κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Λάμπρου. Ήξερε για την αγάπη που έτρεφε ο αδερφός του για τις ανιψιές του και πολλές φορές τον συγκινούσε αυτή του η δοτικότητα. "Είμαι σίγουρος ότι κι εκείνες χάρηκαν που είδαν τον θείο τους" είπε με σιγουριά ο Λάμπρος κι η Ελένη επιβεβαίωσε τα λεγόμενά του.