Μια νέα αρχή

Κεφάλαιο 27

Είχε περάσει κιόλας ενάμισι μήνας από τη γέννηση της κόρης τους. Την έβλεπαν κάθε μέρα να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Τους είχε ξετρελάνει όλους, ιδιαίτερα όμως τον πατέρα της. Ο Λάμπρος από την πρώτη κιόλας στιγμή του την κράτησε στην αγκαλιά του είχε γίνει χαζομπαμπάς. Η Ελένη διασκέδαζε κάθε φορά που τον έβλεπε να ασχολείται μαζί της και τον καμάρωνε που ήταν τόσο γλυκός και δοτικός πατέρας. Κι εκείνη όμως δεν πήγαινε πίσω. Κρατούσε την κόρη της με τις ώρες στην αγκαλιά της κι άφηνε συνεχώς χάδια στο κορμάκι της κάνοντάς τη να σκάει στα γέλια.

Ήταν απόγευμα κι είχαν κλειστεί στην κάμαρή τους, γιατί ήθελαν να περάσουν λίγο χρόνο μόνοι τους μαζί με την κόρη τους. Την κρατούσε η Ελένη στην αγκαλιά της κι ο Λάμπρος, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, άφηνε χάδια πότε στη μία και πότε στην άλλη. Όταν η μικρή αποκοιμήθηκε ήρεμη στην αγκαλιά της μάνας της, ο Λάμπρος την πήρε και την άφησε στην κούνια της, αφού ήθελε να κάνει μια επείγον συζήτηση με τη γυναίκα του.

Κάθισε δίπλα της κι εκείνη κούρνιασε στο στήθος του. "Λενιώ, βρήκα ένα σπίτι εδώ κοντά, είναι άνετο και ευρύχωρο. Δεν πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να μετακομίσουμε; Χρειαζόμαστε κι εμείς το δικό μας χώρο" της είπε κι εκείνη τον κοίταξε διστακτικά. "Θα είναι πολλά τα έξοδα Λάμπρο μου. Ειδικά τώρα με το παιδί" απάντησε εκείνη μα ο Λάμπρος έσπευσε να την καθησυχάσει. "Έχουμε ήδη αρκετά χρήματα στην άκρη. Άλλωστε θα μας βοηθήσει κι ο πατέρας μου, μην ανησυχείς. Δεν μπορούμε να μένουμε όλοι μαζί εδώ μέσα". Η Ελένη του ένευσε καταφατικά. "Και πόσο σύντομα θα φύγουμε;" τον ρώτησε κι εκείνος της χαμογέλασε πλατιά. "Θα πάμε αύριο να το δούμε και μαζί κι αν σου αρέσει φεύγουμε την επόμενη μέρα" της είπε κι άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο της.

Κι έτσι κι έγινε. Το επόμενο πρωί πήγαν μαζί και είδαν το σπίτι κι αποφάσισαν τελικά να το αγοράσουν. Ο Μιλτιάδης κι ο Γιάννος στεναχωρήθηκαν αρκετά που θα έφευγαν, ωστόσο το σπίτι τους απείχε μόλις λίγα μέτρα από το δικό τους.

Όλοι βοήθησαν στη μετακόμιση. Οι άντρες μετέφεραν τα έπιπλα κι η Ελένη με τις αδερφές της φρόντισαν για την καθαριότητα του σπιτιού. Υπήρχε και μια μικρή αυλή που ο Λάμπρος ήθελε, μόλις μεγάλωνε λίγο η Ευγενία, να βάλει μια κούνια και σίγουρα από μέρα σε μέρα θα φύτευε μια λεύκα για την κόρη του, όπως είχε κάνει κι ο Γιώργης για τις δικές του.

Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα από τότε που είχαν μετακομίσει στο καινούριο τους σπίτι. Είχαν προσαρμοστεί στη νέα τους καθημερινότητα. Ήταν επιτέλους μόνοι τους, αυτό που είχαν ανάγκη καιρό τώρα κι ας μην το παραδέχονταν. Μόνο καλό τους έκανε η μετακόμιση. Ο έρωτας τους είχε φουντώσει ξανά, αν και ποτέ δεν έσβησε, απλά δεν περνούσαν αρκετό χρόνο μαζί μετά τη γέννηση της κόρης τους. Μέσα σε μια εβδομάδα όμως, είχαν ήδη αναπληρώσει όλο αυτό τον χρόνο.