Μια νέα αρχή

Κεφάλαιο 2

 Κοίταξε νοσταλγικά το παράθυρο της κάμαρής της. Πέταξε ένα πετραδάκι ελπίζοντας να ξυπνήσει από τον θόρυβο. Ο κρότος διέκοψε τον γαλήνιο ύπνο της Ελένης που κατευθύνθηκε ανήσυχη προς το παράθυρο. Όταν το άνοιξε και αντίκρισε τη μορφή του πάγωσε στη θέση της. Όταν την είδε ένιωσε το οξυγόνο να γυρίζει στο σώμα του. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα που δε μιλούσε κανένας. Η καρδιά της Ελένης χτυπούσε γρήγορα, ακανόνιστα στο στήθος της. "Λάμπρο" ψέλλισε κι έμεινε να τον κοιτάει αποσβολωμένη. Ο Λάμπρος της ψιθύρισε να κατέβει για να μιλήσουν κι εκείνη φόρεσε το σάλι της και βγήκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε από το σπίτι για να μην καταλάβουν οι αδερφές της και ο πατέρας της την απουσία της.

Προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά όταν την είδε να ξεπροβάλλει στην πόρτα. Τα μάτια του βούρκωσαν αντικρίζοντάς την ξανά μετά από τόσο καιρό. Το κρύο της τρυπούσε τα σωθικά. Τύλιξε σφιχτά το σάλι γύρω από το κορμί της και κατέβηκε αργά τα σκαλιά. Στάθηκε απέναντί του. Ο Λάμπρος συγκρατούσε με δυσκολία τα δάκρυά του. Έμειναν να κοιτάζονται για μερικές στιγμές. Ώσπου η Ελένη δεν άντεξε τη σιωπή που είχε πέσει ανάμεσά τους. "Τι συμβαίνει Λάμπρο; Γιατί εξαφανίστηκες έτσι ξαφνικά; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;" τον ρώτησε χωρίς να πάρει ανάσα. Εκείνος δε μίλησε. Την πλησίασε μέχρι που η απόσταση μεταξύ τους μηδενίστηκε και την έκλεισε απότομα στην αγκαλιά του. Τα χέρια της κλείδωσαν ασυναίσθητα στην πλάτη του κι η καρδιά της επανήλθε στον φυσιολογικό της ρυθμό. Αυτή την αγκαλιά την ονειρεύονταν κι οι δύο όλα αυτά τα χρόνια. "Συγνώμη" ψέλλισε ο Λάμπρος και την έσφιξε με δύναμη πάνω στο σώμα του. "Συγνώμη, καρδιά μου, συγνώμη" έλεγε ξανά και ξανά καθώς φιλούσε τα χέρια της. Τα δάκρυά του πότιζαν το λευκό δέρμα των χεριών της. Τα πόδια του τον πρόδωσαν και γονάτισε μπροστά της. Πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση της. Το κεφάλι του ακουμπούσε την κοιλιά της και τα δάκρυά του μούσκευαν το νυχτικό της. Κράτησε τα χέρια του και τον βοήθησε να σηκωθεί. Χάιδεψε τρυφερά το μάγουλό του. "Τι έχει συμβεί Λάμπρο; Γιατί μου ζητάς συγνώμη;" ρώτησε προσπαθώντας να καταλάβει τη συμπεριφορά του. 

Κάθισαν στα σκαλιά. Πήρε το χέρι της στο δικό του και το φίλησε. "Θα σου εξηγήσω τα πάντα, αλλά όταν μάθεις μπορεί να μη θέλεις να με ξαναδείς". Παραξενεύτηκε με τα λόγια του. "Γιατί να μη θέλω να σε ξαναδώ;" τον ρώτησε απορημένη. Ο Λάμπρος ξεροκατάπιε. "Είχα...Είχα αποφασίσει να κόψω κάθε επαφή μεταξύ μας". Στο άκουσμα της πρότασης η Ελένη ελευθέρωσε απότομα τα χέρια της από τα δικά του. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει. "Τι λες; Γιατί; Έκανα κάτι που σε πείραξε;" τον ρώτησε μέσα στα αναφιλητά της. "Δε φταις εσύ. Έπεισα τον εαυτό μου ότι δε σου αξίζω, ότι θα είσαι καλύτερα μακριά μου, ότι μαζί μου δε θα ήσουν ευτυχισμένη. Θα ήσουν μακριά από τον τόπο σου, από τις αδερφές σου...Θα σε έκανα δυστυχισμένη". Όση ώρα μιλούσε απέφευγε να την κοιτάξει, γιατί φοβόταν. Φοβόταν πως η αγάπη της για εκείνον είχε γίνει μίσος. Έφερε το χέρι της στο πρόσωπό του αναγκάζοντάς τον να την κοιτάξει. Το βλέμμα της δεν είχε μίσος. Αντίθετα, τον κοιτούσε με την αγάπη να ξεχειλίζει από τα μάτια της. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. "Γιατί ταλαιπωρείς έτσι τον εαυτό σου; Δεν είσαι λίγος για μένα Λάμπρο. Είσαι η ευτυχία μου. Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι. Πώς σου μπήκαν αυτές οι ιδέες στο μυαλό;" τον ρώτησε αναστατωμένη από τα λόγια του. Είδε το πρόσωπό του να συσπάται. "Λίγο καιρό πριν πάρω το πτυχίο μου, ήρθε στην Αθήνα ο πατέρας σου. Μου είπε ότι αν σε αγαπούσα έπρεπε να σκεφτώ το μέλλον σου. Με έπεισε ότι θα είσαι καλύτερα χωρίς εμένα." Έκανε μια παύση και γύρισε για να κοιτάξει ξανά το πρόσωπό της. Κρυστάλλινα δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλούν στα μάγουλά της. "Κι εσύ τον άκουσες; Ξέχασες όλες τις υποσχέσεις σου μέσα σε μια στιγμή; Ξέχασες την αγάπη μας; Άκουσες τον πατέρα μου και όχι την καρδιά σου; Πριν φύγεις μου υποσχέθηκες ότι θα είμαστε για πάντα μαζί." του είπε με πικρία να χρωματίζει τη φωνή της. Κάτι μέσα του έσπασε βλέποντας την απογοήτευση στο βλέμμα της. "Δεν τα ξέχασα Λενιώ. Τα εννοούσα όσα σου είπα κι από τη στιγμή που αποφάσισα να ξεκόψω μαζί σου έχασα το οξυγόνο μου. Χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω". Τα μάτια του ήταν υγρά. Αυτή τη φορά την κοιτούσε όσο μιλούσε γιατί ήθελε να βλέπει στο βλέμμα του ότι εννοεί κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του, ότι δεν την κοροϊδεύει. "Συγχώρεσέ με Λενιώ. Δώσε μου άλλη μια ευκαιρία, σε παρακαλώ. Σ' αγαπάω".