Choroba wieku zabija współcześnie
Jak już dopadnie to dręczy boleśnie
Lecz na nią lekarstwa nie znajdziesz
Przemierzysz świat cały i na biegun zajdziesz
Ale nie tutaj, nie w tym wrzechświecie
Nie na tym zwiędłym Bożym kwiecie
Tu nawet dla Stwórcy nie starcza miejsca
Mimo, że oddał nam kawał swojego serca
Skoro więc Jego stąd wyproszono,
Umysły swoje wspólnie zmącono
Co na to ma zrobić człowiek słabiutki
Którego ciężki ten żywot króciutki
Albo się podda i z prądem popłynie
I żywot jego bezmyślnie przeminie
Albo zawalczy, na klęskę skazany
Chcąc uratować swój świat kochany
Poddany lub wolny, na końcu zginie
Dusza powoli w zaświaty odpłynie
Do nieba ta, która poddała się światu
Choć miłości nie dała Bogu i bratu
Stracona natomiast wojownika dusza,
Któremu życie na świecie to była katusza
01.01.2022
