K.A.O.S.Projesi: Sil Baştan

Bölüm 5

Umursamaz bir tavırla ''Pekala Near. İsmini öğrendiğim iyi oldu. Şimdi ben gidiyorum.'' diyerek arkamı dönüp ilerlemeye başladığımda peşimden koşma sesleri geliyordu. Çok geçmeden Alex ''Kelly1 Nereye gittiğini sanıyorsun?'' dediğinde bakışlarımı yoldan ayırmadan ''Elbette sizden uzağa.'' deyip sağa döndüm. Alex ısrarlı bir şekilde ''Near'a karşı kaba davranıyorsun. Ayrıca biz beklemen lazım.'' dediğinde sol yanımda Near belirmişti. Ona ufak bir bakış atıp yeniden önüme dönerek ''Neden birisiyle arkadaş olayım. Near'la arkadaş değilim. Seninle hiç değilim! Şimdi neden siz birbirinizin arkadaşı olup beni yalnız bırakmıyorsunuz? Böylece çok uzak bir yere gidip biraz huzuru yaşayabilirim.'' diye bağırarak Alex'e döndüm. 

Alex şaşkın bir şekilde bana baktıktan sonra kısık bir şekilde ''Seni anlayamıyorum. Eski yumuşak kalpli Kelly nerede* Ona ne oldu?'' dediğinde öfkeyle ''O nerede mi? Küçük bir çocukken laboratuvarda onu acı içinde yok ettiler, olan şey bu!'' diye bağırıp gözlerimi ona kenetledim ve gözlerinin içine baktım. Bakışları korkmuş gibi bir süre bana baktığında çok geçmeden gözlerimin önünde flaşlar patladığında istemeden Alex'in anılarına girdiğimi anlamışsam da çok geç olmuştu. Flaş son bulup bir an için kendimi gördüğümde elimi Alex'in omzuna koyup sıvazlamış ve ona bir şey için destek olurken bulmuştum kendimi. Ardından bu yeterli olmamış gibi geri çekilip gülümseyerek kollarımı açtığımda hiç beklemeden kendini kollarıma atmış ve buna ihtiyacı varmış gibi bana sıkıca sarılmıştı. 

Bir an sonra başka bir görüntüde Near'ı görmüştüm. Yanında küçük bir kız çocuğuyla beraber oyun oynuyor ve birisine sesleniyordu. Sonrasında görüntüye yeniden ben gelmiştim. Elimdeki şekeri Near'a attığımda her ki çocuk kahkahalar eşliğinde bana koşup sarıldıklarında korkmuştum. Bu anılar da neydi böyle? Bunları yaşadığımı bile hatırlamıyorum. Hiç tanımadığım bu insanlarla beraber zaman geçirmiştim. Bu durum merakımı arttırsa da aynı şekilde korkutmuştu. Kendimi bu anılardan kurtarmak için geri çektiğimde yükselen keskin ışıkla beraber geriye sendelemiş ve birisine çarpmıştım. 

Midemdeki krampla beraber kusma isteğimi bastırırken Alex'in de aynı şeyi yaşadığını fark etmiştim. Anlık öğürme ve öksürüşün ardından Alex kendisini zorlayarak ''Gördün mü? Onu gördün mü? Beni? Oradaydın. Hep beraberdik. Beraber savaştık. Beraber yaşadık. Yemek yedik, eğlendik, ağladık. Birbirimize destek verdik. Ama geçmişi değiştirmek zorunda kaldık ve gelecek buna bağlı olarak değişti Kelly.'' demesiyle elimi kaldırıp ''Kes artık! Bunlar... Bunlar gerçek değil.  Şu çocuğa bir bak. Bizi tanımıyor. Ben de onu. Bunlar hiç yaşanmadı!'' diye haykırdım. 

Köşede korkmuş gözlerle bize bakan Near'ı göz ardı ederek ''Tüm bu zamanda yolculuk palavralarını başkasına sakla, tamam mı? Sana inanmıyorum!'' diye bağırdığımda Cas tereddüt içinde ''ama bunlar yaşanmış anılardı Kelly. Bunu sen de biliyorsun.'' demişti.  Elimi sallayarak ''Kapa çeneni Cas, şimdi hiç sırası değil.'' deyip doğrulup bu krampın etkisini üstümden attım.

Alex'e bakarak ''Kimsin bilmiyorum ama sana zerre güvenmiyorum Alex. O yüzden benden uzak dur.'' deyip Near'a döndüm. Çocuk ben ona döndüğümde korkmuş gibi geri çekildiğinde elimi sallayarak ''Sen de ne istersen onu yap.'' deyip yürümeye başladım. Bir süre için hiç ses olmadığında  rahatlayarak ''Orada olanları açıklayabilecek misiniz?'' diye sorduğumda Berry kısık bir şekilde ''Olanları gördük... Bence bunlar gerçek.'' demişti. Cas ise enerjik bir şekilde ''Kelly ya haklıysa. Geçmişi değiştirdiyseniz?'' demesiyle elimi sallayıp ''Tamam, konuyu kapat O çocuk zihinle oynuyordu, orada olan şey buydu. Onlar da anı değil sadece sahte senaryoydu. Gerçek değildi. Bak, sorunu çözdük.'' deyip etrafımda dolaşan sislere baktım. Onlar ikna olmamıştı. Ben de öyle. Ama Alex'in anılarındaki insanları ilk kez görmüştüm. Nasıl olur da onlarla bu anları yaşamış olabilirdim?