K.A.O.S.Projesi: Sil Baştan

Bölüm 25

Arkadaşlar merhaba, resmen aylar yıllar sorna bölüm attım. Hepinizden özür dilerim bunun için, final öncesi bir bölüm patlatayım dedim. Sanırım ansızın bir final bölümü olacak. Umarım herkes bunu beğenir, iyi okumalar. 

Son çocuk da açtığım portaldan geçtiğinde, portalı kapattım ve titreyen ellerimi cebime soktum. Kimse fark etmeden, herkesten uzaklaşmak amacıyla sessiz bir yer bulmak için yürümeye başladım. Yanlarından geçtiğim çocuklar ağlıyor, korkmuş bir şekilde birbirlerine sarılıyorlardı. Şimdi ne olacağı hakkında endişe dolu fısıltılar yükseliyordu.

Yürümeye devam ederken Cas, sessizliği bozmadan yanımda yürüyordu. Bir süre sonra, bana bakmadan, "Aynı şeyi düşünüyoruz," dedi. Hemen ardından Berry, sabırsızca "Biz de ne olacağını merak ediyoruz," diye ekledi. Ancak her iki soruyu da yanıtsız bırakarak yürümeye devam ettim. Cas, sinirli bir tonla, "Neden konuşmuyorsun?" diye sorduğunda, Berry hemen "Kes sesini," diye müdahale etti. Kısık bir sesle, "Susun," dedim ve sessizliği sürdürerek ilerledim.

Sonunda, aradığım sessiz köşeyi bulduğumda, yere oturup sırtımı bir taşa yasladım. Derin bir nefes alarak rahatlamaya çalıştım. Gözlerimi kapatıp olanları düşündüm; neredeyse onun ölümüne sebep oluyordum. Çevremdekiler için bir tehdit oluyordum. Onlar benimle kaldığı sürece tehlikede olacaklardı.

Sessizliği Berry bozdu. Yumuşak bir sesle, "Onlar her zaman tehlikedeydi. Sen onları kurtardın," dediğinde gözlerimi hızla açtım. Cas de benzer bir tonda, "Senin sayende hâlâ hayattalar. Onları bırakamazsın," diye ekledi.

Başımı ilerideki kalabalığa çevirip bir süre onları izledim. Yanımda Su'nun ince sesiyle "Kelly," dediğini duydum. Başımı ona çevirip bir kolumu kaldırdım ve hiç beklemeden koluma atlayarak yanıma yerleşti. Yüzümü dikkatle incelerken, "Çok üzgün duruyorsun," dedi. Hafif bir gülümsemeyle, "Önemli bir şey yok. Sen yanımdayken her zaman mutluyum," dedim. Su kıkırdadı ve dizlerinin üstünde durarak, "Biliyorum. Kendine çok yükleniyorsun, değil mi?" dedi.

Onun bu kadar iyi anlayabilmesine şaşırmıştım. Küçük bir kız çocuğu beni, diğerlerinin anlayamadığı şekilde anlıyordu. Su, oyuncak ayısını bana uzatarak, "Duff senin için endişeleniyor. Kendini fazla yorma, tamam mı?" dediğinde başımı salladım. "Tamam," diye mırıldandım. Saçını okşayıp, "Diğerlerinin yanına gitmek ister misin? Near ile oynayabilirsin," dedim. Onu uzaklaştırmak istiyordum. Su bir süre düşündü, ardından bakışlarını kısıp gözlerimin içine baktı. Israr etmeden, "Peki, görüşürüz," dedi.

Gözlerimi kapatıp geçmişi hatırlamaya çalışırken, her şey bulanıktı. Ana hatları hatırlayabiliyordum, fakat detaylar hep belirsizdi.

Birinin yaklaştığını duyduğumda başımı çevirdim ve Acwel'in gözlerine baktım. "Ne istiyorsun?" diye sordum. Karşıma otururken, "Sadece plan hakkında konuşmak istiyorum," dedi. Yüzüne bakmadan, "Hangi plan?" dedim. Omuz silkip sessiz kaldı.

Bir süre sessizlik içinde oturduktan sonra, dayanamayarak sordum: "Sence bana ne oldu?" Acwel biraz şaşkın bir ifadeyle, "Ne gibi?" dedi. Derin bir nefes alarak, "Bilerek mi anlamamazlıktan geliyorsun yoksa gerçekten anlamıyor musun? AlanWolf'un yanında bana ne olduğunu bilmiyorum. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Bende bir tuhaflık var ama nedenini bulamıyorum. Cas ve Berry de bulamıyor. Sadece bir şeylere saldırmak ve bastırılamaz bir öldürme arzusuna sahibim," dedim.

Acwel gözlerini bir noktaya dikmiş, düşünüyordu. Sonra bana dönüp, "Bunu İsabella ve İvan bilebilir, belki onlara sormalıyız," dedi. Şüpheyle, "Neden? Onlar en başından beri bizimle beraberdi, bizimle savaştılar," dedim. Acwel alçak bir sesle, "Evet, ama her zaman karşı tarafta yer aldılar. Ya İrus'la ya da AlanWolf'la çalıştılar. Üstüne her seferinde mutlaka bir şeyler gizlediler. Belki şimdi Leo için çalışıyorlardır?" dedi.