Bugün oldukça normal davranmanız gerekiyordu. Yani akşam bu lanet yerden kurtulacaktık. Nasıl normal davranabilirdik ki?
Sabah günlük rutinimiz dışına çıkamadık. Petunia teyze kapıyı yumruklayarak bizi uyandırdı. Kahvaltı da Dudley bizimle dalga geçmeyi ihmal etmedi. Postayı almaya gittim ve yine o mektuplardan vardı.
-Y/n: Yine mi...?
-Harry: Ne yine mi Y/n?
-Y/n: Aynı mektuplar ve yine aynı adres "Merdiven altındaki dolap".
-Harry: Bu mektup meselesi kapandı sanıyordum.
-Y/n: Ben de öyle sanıyordum ama demek ki kapanmamış.
-Dudley: Y/n kaplumbağaya mı dönüştün?
Mektupları hemen arkama sakladım. Ama sanırım biraz geç kalmışım. Dudley mektupları beni yere iterek aldı. Hadi ama! Sadece elimden de alabilirdi değil mi?
-Dudley: BABAA!
-Vernon: Ne oldu Dudley?
-Dudley: Yine o aptal mektupların gelmiş. Ama bu sefer 4 tane.
-Vernon: Onları hemen bana getir!
Dudley mektupları hemen enişteme uzattı. Eniştem mektupları yine inceledi. Yavaşça masadan kalktı ve şöminenin yanına doğru ilerledi. Mektupları yakmayacaktır umarım.
Ancak eniştem düşündüğüm şeyi yaptı. Mektupları bize bakarak ve gülerek şömineye attı. Hadi ama!
-Vernon: Bir daha bu mektupları görmeyeceğiz.
-Petunia: Hadi herkes otursun sofraya.
Y/n çayları koysana artık!
-Y/n: Peki Petunia teyze.
Çayları koyduktan sonra sofraya oturduk. Harry ile beraber bize verilen tostu yedikten sonra beraber bahçeye çıkmaya karar verdik. Bu bahçe belki de evde en sevdiğim yerdi. Genelde sessiz ve sakin. Bu evde huzuru bulabildiğim tek yer. Bahçede sessizce oturuyorduk. Ta ki Dudley gelene kadar.
-Dudley: Ne yapıyorsunuz Ezikler?
-Y/n: Anlatsak bile anlayabilecek kapasiten var mı emin değilim Dudley.
-Harry: *Sessizce bana fısıldadı.* Y/n kapa çeneni ve otur. Bu evdeki son günümüzde ceza alamayız.
-Y/n: Offf Harry!
Uzun bir süre bahçede oturduk. Tabii bu sırada Dudley bizimle alay etmekle meşguldü. Bu çocuk nasıl böyle sinir bozucu olabiliyor? Bu evden nefret ediyorum. Belki ailem yanımda olsaydı biri benimle alay ettiğinde babama anlatabilirdim. Annemle akşamları çay içerken konuşabilirdik. Bazen bu hayalleri kurmaktan kendini geri alamıyorum. Belki her şey daha farklı olabilirdi ailem yanımda olsaydı...
🪄
Evde zaman geçmek bilmeyince biz de parkta gittik. İkimiz de salıncaklarda oturup öylesine hayaller kuruyorduk. Öylesini diyorum çünkü ailemiz hakkında hayaller kuruyorduk. Herkes Harry'nin gözlerini annemizden aldığını söylüyor.
Harry'nin gözleri bir gökyüzünü anımsatıyordu. Mavinin çok güzel bir tonuydu. Benim gözlerim ise kahverenginin bin tonuna sahipti. Gözlerimi seviyorum çünkü kahverengi bana hep kıyıları anımsatıyor.Eğer bir okyanusta olsam boğulurdum. Okyanusta yönümü kayberdim. Okyanus belki de sonum olurdu. O okyanusta kaybolurdum ve kimse beni bulamazdı. Bu yüzden kıyılarım bana yaşam vadediyor.
Akşama kadar beraber hayaller kurduk. Hayallerimiz bizim korumamız. Hayallerimiz bizi hayatın kara lekelerinden koruyor. En kötü zamanımızda bize umut veriyorlar...
Eve girdiğimizde Petunia teyze geç kaldığımız için kızdı. Ve Harry'nin evi süpüreceğini benim ise bulaşıkları yıkayacağımi söyledi. Oyalanmak için güzel bir iş. İkimizde oturup işlerimizi bitirdik. Ben fark ettirmeden çantasına yiyecekler koyuyordum. En azından bizi bir süre idare eder.
🪄
Herkes uyumuştu ve biz Harry ile kurtuluşumuz için bekliyorduk. Belki de sonumuz için...
Bizi neler bekliyor bilmiyoruz. Bu yüzmeyi bilmeden sonsuz bir okyanusa dalmak gibi bir şey. Ancak bizim başka bir şansımız yok.
-Harry: Sanırım herkes uyudu. Çıkabiliriz.
Harry hazırladığımız çantayı aldı ve yavaşça dolabın kapısını açtı. Etrafı kontrol ettikten sonra yavaşça çıktık. Elimde bir mum ışığı aklımda umutlarımla beraber buradan çıkmaya çalışıyordum. Harry sessiz adımlarla beraber salonda yürümeye başladı. Ben de onu takip ediyordum. Kapının anahtarını o kadar sessiz çevirdi ki ben bile bu kadarını beklemiyordum. Harry bahçeye çıktı. Ben de tam onun arkasındayım.bAncak elimdeki mumun ışığı sayesinde arkamızda biri olduğunu anlayana kadar.
...
Mumun ışığı sayesinde beliren silik bir gölge...
Tuttuğumuz nefeslerimiz...
Arkamızda olan bir beden...
Ve ağzımdan kaçan bir çığlık...
582 kelime...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SILLAGE*Draco Malfoy*
Fanfiction"İnsanlar iki kafa, dört kol ve bacaktan yaratılmıştı. Ancak bu hayatı yaşanılmaz kılıyordu. Tanrı ise buna bir çözüm buldu. İnsanlar artık tek kafa, iki kol ve bacaktan oluşuyordu. Ancak Tanrı tek bir şeyi ayırmadı. Ruhlarını. Böylece iki ayrı ins...
