o gecenin üstünden neredeyse iki hafta geçmişti. hwang hyunjin'den köşe bucak kaçıyor ve attığı birkaç mesaja da cevap vermiyordum. garip bir şekilde bu kaçtığım süreçte abimi hiç rahatsız etmemiş hatta mahalleye bile uğramamıştı.
şimdilik rahat nefes alsam da elbet bir yerde karşıma çıkacağını bilerek kendimi hazırlamaya çalışıyordum. savunmasızdım, içime düşen şüphe tüm duvarlarımı yıkmış ve beni yalnız başıma bir avcının karşısında bırakmıştı.
ne avcımı parçalayacak kadar dişlerim keskin ne de can havliyle kaçacak kadar yaşam doluydum.
şimdi ise okuldaydım, onun bir üst katımda olduğunu bildiğimden sınıftan çıkmıyordum, hâlâ birazcık köşe kapmaca oynayacak enerjim vardı. çıkış zili çaldığında çantamı toplamış ve kalabalık koridora karışmıştım fakat bir el beni ikinci katın merdivenlerinde yakalayıp peşinden çektiğinde tökezleyerek öne savruldum.
hyunjin çarptığımız öğrencileri umursamadan sıkıca tuttuğu kolumla beni peşinden sürüklüyordu.
koridorun ucunu dönüp sırtımı sertçe kimya laboratuvarının kapısına çarptığında kör noktada olduğumuzu ve konumumu saniyeler sonra kavrayabilmiştim. nefesim kesilmiş ve benden uzun olan çocuğa alttan iri iri bakmaya başlamıştım.
korkum boğazıma çöreklenmişti, hyunjin' in bakışları da rahatlamam için hiçbir olanak sağlamıyordu.
omzuma bastıran elini gevşetti ama bırakmadı, o bana cehennem zebanileri gibi bakarken sesim çıkmıyordu.
"lee felix-" dedi onaylamaz bir tınıyla başını sallarken. " beni hiç şaşırtmadın biliyor musun?"
gözlerimi kaçırdım ve kuruyan dudaklarımın üstünde dilimi gezdirip "neden bahsediyorsun?" dedim zorlukla.
omzumu saran parmakları hafifçe kayıp boynuma sürtündü, tüylerim ürpermişti. dokunuşu yakıcı ve tamamen yıkıcıydı.
ufacık bir temasla bu hale geldiğim için kendimden nefret ettim.
"o gece-" dedi çenemi dürtüp ona bakmam için baskılarken. "tüm şüphelerimi doğruladın, ve kaçman bana ne kadar haklı olduğumu gösterdi."
neyi nasıl çözdüğünü anlayamadım, ona ne gibi bir açık vermiştim ki bu hale gelebilmiştik anlamıyordum!
kendime olan kızgınlığımla dişlerimi sıkıp çenemi tutan elini ittim ve hırsla "bırak!" diye yükseldim.
"kendi kafanda ne kurup yaşıyorsun bilmiyorum ama benden uzak dur hwang!"
bedeni bir adım gerilemişti, üstten bakışlarıyla ellerini gevşekçe deri ceketinin ceplerine koyup sırıttı.
sinirlenince dolan gözlerimden nefret ederek baktım ona.
"ben kuruyorum değil mi?" dedi alayla.
daha fazla duramayacağımın bilinciyle yanından geçip gitmeye çalıştım fakat iki adım atmıştım ki hyunjin sıkıca kolumu tutmuş ve kulağıma eğilerek "bana aşıksın." diye fısıldamıştı.
ayaklarıma betonlar döküldü sanki, geri çekilemedim. onun sinsi nefesi boynuma çarpıp çekilirken çantamın kulpunu sıkmaktan başka bir şey yapamamıştım.
"saçmalama-" dedim titrek bir nefesle. inkar edecek kelimeleri peş peşe sıralayamıyordum, ki o da inanmadı zaten.
ensemdeki saçlarımı kavrayıp kafamı geri çektiğinde gözlerim onun koyu çukurlarını bulmuştu.
"bu bakışları çok iyi tanıyorum lixie," dedi tokça. "tıpkı abine baktığım gibi bana bakıyorsun."
titreyen çenemi bastıramadım, gözlerimi sıkıca yumup ondan kaçındığımda saçlarımı bırakmış ve geri çekilmişti.
"vazgeç," dedi uzaklaşmadan önce. "ne ben abini sevmeyi bırakırım ne de sana o gözle bakarım."
