Sevmek Mi Ölmek Mi ??

10 - Karanlık Fobisi

**Multimedyada Serkan'ımm var ;) ♥♡♥

Güzel ve keyifli okumalar...

*****

Burak yavaşça üstüme çıktı. Elindeki bıçak vücudumda dolaşıyor ve yaralamak için en uygun yeri arıyordu. Bıçak tam kalbimin üstüme geldiğinde durdu. Yalvarırcasına ona baktım. Göz yaşlarım tükenmiyorlardı. Bıçak tenimde
küçük bir yara bırakırken yer değiştirdi. Yavaşça karnıma indi. Burak gözlerime bakıp gülümsediğinde karnımda keskin bir acı hissettim. Çığlık atarken Burak karnımda derin yarıklar bırakıyordu.

"SERKAN.. SERKAANN.." Çığlıklarımın arasında onun adınıda haykımıştım.

Serkan koşarak yanıma geldiğinde bana sıkıca sarıldı. Şaçlarımı okşarken bir yandan da beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"O.. o beni öldürmeye çalıştı. Az önce bur- burdaydı. Ta-tam üstümdeydi. B-beni bı-bıçakladı." Elim karnıma gittiğinde yarıkları aradım ama hiçbir şey yoktu. Ne kan ne de iz. Tamamen pürüzsüzdü. Daha sonra kalbimin üstünde bıraktığı izi aradım. "Ama Burak tam burdaydı. Bana gülümsüyordu. Sonra bıçakladı. Anlamıyorum." Fısıltıyla konuşuyordum. Dehşete düşmüştüm. Gerçek olduğuna o kadar emindim ki. Serkan'ın gerildiğini hissettim.

"Şşş... Sadece bi rüya görmüşsün. Gerçek değildi."diyerek beni sakinleştirmeye çalıştı. Bana daha sıkı sarılarak sakinleştirmeye devam ediyordu. Bende yavaşça ona sarıldım ve kokusunu içime çektim. Sigara, ter ve ona özel olan erkeksi kokusu. Açıkçası bu karşımı sevmiştim. Beni rahatlatmıştı. Huzur veriyordu.

Serkan beni düzgünce yatırdı. Tam gidecekken bileğinden tutup onu engelledim. Karanlıkta kalmicaktım. Karanlıktan dolayı yüz ifadesini göremesemde gözlerinden şaşırdığı anlaşılıyordu. "Gece lambasını açabilir misin?"dedim. Serkan başını sallayıp çalışmamasamın üstündeki gece lambasını yakmaya çalıştı. "Olmuyor."

"Prizi kontrol et."dediğimde prizin oralara eğildi. Başını olumsuzca sallayınca bozulduğunu anlamıştım. Korkmuştum. Etrafıma bakıp ışık verecek başka şeyler aradım ama yoktu. Odanın lambası çok ışık veriyordu. O ışıkta hayatta uyuyamazdım. Bakışlarımı tekrar Serkana çevirdiğimde sorar şekilde bakıyordu. "Şey.. karanlık fobim varda."dedim. Bunu gamze ve ailemden başka kimse bilmiyordu. İlk defa başkasına söylediğim için biraz utanmıştım. "Uyuyana kadar yanımda durur musun?"diye devam ettim çekinerek. Utanmıştım ve yanaklarım kıpkırmızı olmuştu. İlk defa etraf karanlık olduğu için sevinmiştim. Kızardığımı görmesini istemezdim.

Serkan ilk şaşırsada kabul etmişti. Kapıyı kapatıp yavaşça yanıma uzanırken onu izliyordum. Bana doğru döndüğünde birbirimize bakıyorduk. Gözlerimi ondan ayıramadım. Çünkü ayırdığımda tekrar korkucaktım ve belki o dehşet verici görüntüleri tekrar görebilirdim.

Yatak tek kişilik olduğu için birbirimize çok yakındık. Serkan kısık sesle "Hadi uyu artık ben yanındayım."dedi. Sesi sakinleştirici ve yumuşak bir tonda çıkmıştı. Ne kadar sarılıp uyumak istesemde utandığım için yapamamıştım. Son kez onun parıldayan mavi gözlerine baktım ve yavaşça gözlerimi kapattım. Bir süre sonra yanımda hareketlenme oldu. Gözlerimi açtığımda yanımda olmadığını fark ettim. Sessizce ve korkarak ona seslendim.

"Burdayım. Sadece üstünü değiştirmez isteyeceğini düşünmüştüm. Kıyafetlerinle yatmak istemezsin."dedi karanlığın içinden. Hakkıydı böyle rahatsız oluyordum. Pijamalarımla yanıma geldiğinde ellerime baktım. Şu an pek kullanılıcak durumda değildi. Yatakta doğruldum ve onun üstümü giydirmesini bekledim. Yüzüne bakamıyordum. Şu an utancımdan yanıyordum sanırım. Bu çok kötü bir duyguydu. Kendi işini kendin yapamamak. Elimi sardığı için şu an parmaklarımı kullanamıyordum ve bu yüzden üstümdeki gömleğide çıkaramıyordum.