Yaşadığı tüm acılara rağmen güçlü olmak için uğraşan bir genç kızın ,tek ailesi kardeşi olarak gördüğü dostunu kurtarmak isterken düştü çıkmaz tutsaklığının hikayesi ...
Nefesin Nefessiz Kaldığı Hikaye...
Belki de
Nefessiz Kalmış Birine Nefes Olduğu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Nefes'ten)
Hayatımda bir çok kötü zamanlar olmuştu. O zamanların çoğunda ayakta durmuş ve herşeye inat gülümsemiştim. Kimsesizliğimi, babasız ve annesiz büyüyüşümü o gülümsemelerle gizlemiştim.Ama şimdi ardına saklandığım o gülümsede kaybolmuş ve ben yanlız, kimsesiz oluşumun gerçeğini büyük bir tokat alarak almıştım hayattan. Daha öncede yemiştim bu tokadı evet ama bu sefer farklıydı. Hemde çok farklı.
Vücuduma yayılan sinir dalgasıyla hışımla kaltım yerimden. Dikildim hakkı denen herifin karşısına. Ne demek Nefes benim kızım. Ne demek evlenecek olan o.
'Ne saçmalıyosun sen? Ben senin kızın falan değilim. Ben kimsenin kızı değilim. Ne diye yalan söylüyorsun?'
'Kızım biliyorum seni küçükken bıraktığım için bana kızgınsın, baban olarak görmüyosun beni ama bu gerçeği değiştiremezsin ben senin babanım. Abinin hayatı söz konusu yapma böyle' diyen bu adam resmen kafayı yemişti galiba.Gözlerimi Diyar teyzeye çevirdim bir umut. Birşeyler söylesin bu saçma konuşmayı bitirsin istedim. Konuşmasını istediğimi anladı ama istediğim şeyleri söylemedi onlara.
'Nefes güzel kızım yapma ne olur' Bir kaç adım gerileyip alayla gülmeye başladım. Sinirlerim bozulmuştu. Babanım dedi bana. İnanabiliyormusunuz.Diğeride annemmiş. Birden gülmeyi kesip olabildiğince yüksek sesle konuşmaya başladım. Şakanında bi zamanı vardı öyle değil mi?
'Yeterrr. Kesin şu saçmalığı artık.Ben bu olanlara katlanamıyorum. Ne haliniz varsa görün. Daha fazla durmayacağım burda.' diyip hızla çıkış kapısına ilerledim tabi tekrar durdurulana kadar. Kim olduğunudu çok iyi biliyorum beni durduranın.Ama artık ona katlanma kotamda dolmuştu. Hışımla çektim kolumu öfkeyle döndüm ardıma. Oydu Adar dı. Oda alacaktı bu öfkemden nasibini.Yetmişti artık.
' Bırakkk. Dokunma bana. İki gündür ordan oraya sürüklenmekten bıktım. Ben kimsenin kızı değilim duydun mu beni. Burda zorla tutamazsın beni. Kimseyle evlenmeyeceğim, helede seninle asla.'
Sözlerimden sonra o elaların an ve an karardığına şahit olmuştum. Tıpkı dipsiz bi kuyu gibi. Karanlık ve korkutucu. O an bir şey daha fark ettim bu adamda. Gözleriyle bile bir insanı kendine itaat ettire bilirdi. Hükmediciydi ve ben hükmeden insanlardan hiç haz etmezdim. Onun konuşmasıyla çıktım beni esir alan düşüncelerimden.
'Demek evlenmeyeceksin helede benimle. Kimsenin kızı da değilsin öylemi?Bakalım bu olacaklardan sonra ne diyeceksin.' deyip kolumdan tuturak tekrar diyar teyzelerin önüne getirdi beni.
'Hakkı madem bu kız senin kızın değil, geriye sadece şilan kalıyor değilmi?' Yok artık şilanla evlenmeyi düşünmüyor değil mi? O daha 14 yaşına yeni girdi. Henüz çocuk. Ani bir hareketle yanımda duran Adara çevirdim gözlerimi.
