Yaşadığı tüm acılara rağmen güçlü olmak için uğraşan bir genç kızın ,tek ailesi kardeşi olarak gördüğü dostunu kurtarmak isterken düştü çıkmaz tutsaklığının hikayesi ...
Nefesin Nefessiz Kaldığı Hikaye...
Belki de
Nefessiz Kalmış Birine Nefes Olduğu...
Baya bi uzun zaman oldu açıkcası ben bölüm yazmayı ve burayı çok özlemişim. Umarım hepiniz iyisinizdir ve beni unutmamışsınızdır. 😍
Ayrıca söylemeden edemiyeceğim nası bi özlediysem 10.000 küsür kelimelik, çok rahat iki bölüm olacak bir bölüm yazmışım. 🙈
Lütfen sizde bu emeği göz önünde bulundurarak oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin🥰
Bende buraya her zaman ki gibi sizin için bir yıldız bırakıyor ve kaçıyorum. 🌟
Bölüm sonu sorularında buluşmayı unutmayalım🤩
Gelecek bölümde görüşmek üzere, keyifli okumalar... 🤗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Geçmiş gerçekten geçmişte mi kalır, yoksa attığımız her adımda yeniden karşımıza çıkan ayrıntılarda mı saklıdır? "
Bazen bazı kararlar alırdık hayatlarımızda. Kimi zaman zor kimi zaman kolay alınan kararlar. Ben de zor bi karar almıştım. Bu zorluğun altında ezileceğimi bile bile yapmıştım bunu. Vaz geçtim diyeceğim, değiştirip değiştiremeyeceğim de meçhul bi karardı bu. Bir yola girmiştim ve bu yol hayatımda ki en zor yol olsa gerekti. Taşlı, dikenli, cam kırıkları, en önemlisi can kırıklarımla dolu bir yoldu.
Öyle buruk öyle yıkık girmiştim ki bu yola her tarafta canımdan bi parça, bi anı, bi hatıra saçılıydı.En çokta kırgın hayallerim vardı.Bana küskün çocukluğumun hayalleri. Düşmek istesem de tökezlesem de yapamıyordum çünkü bileğime dolanmış bir el vardı. Ne düşmeme, ne ölmeme ne de bütün döküntülerimi toplamama izin vermeyen bi el. Belki de bütün geçmişimi eze eze yürüyecektim bu yolu, kanaya kanaya kanata kanata...
Daldığım düşünceler içinde öylece elimdeki dosyalarla bakışıyordum.Şirin ninenin yanından ayrılıp konağa geleli saatler olmuştu. Buruk bi tebessümle göstermiştim Sultan ablalara diplomamı. Böyle hayal etmemiştim elbet ama bunada şükürdü değilmi. Gerçi hala aklım almıyordu. Nasıl yapabilmişti bunu? Hadi diyelim kalan bi kaç vizeleri bi şekilde halletti peki ya stajı nasıl halletmişti!?
Acil servis hemşireliği alanındaydım ve üniversite hayatımın 4 yıllık çoğunluğu uygulamaya yönelik stajda geçmişti ki çalıştığım hastanenin baş hekimi çok gıcık sinir bi tipti. O herif yapmadığım stajla nasıl geçirmişti beni? Daha doğrusu eksik yaptığım stajla...
Hadi hepsini anladım eli kolu uzundu halletti, peki nasıl olur da çalışmama izin verecekti bu Adar benim. Ben kaçışımın olmadığını artık kabullenmiştim de o nasıl benden bu kadar emindi. Yada kendinden mi demeliydim. Yine aklımı çorba yapıp kaybulmuştu ortadan. Biz aşağıdayken çalışma odasına çekilmişlerdi Baran la hala da çıkmamışlardı yada ben duymamıştım bilmiyorum.
