Poor Obsession

No2

{επόμενη μέρα}

"Angela" φωνάζω το όνομα της για να μας δει. Έρχεται κατά πάνω μας και με αγκαλιάζει.

"Αργήσατε" γκρινιάζει όσο περπατάμε προς τις τάξεις.

"Χάσαμε το λεωφορείο" ψεύδομαι. Η Angela είναι θνητή, δεν ξέρει τίποτα για τον κόσμο μας. Μπορώ να πω ότι είναι αρκετά συμπαθητική όμως τόσο διαφορετική από εμάς. Μπαίνουμε μέσα στην τάξη και καθόμαστε στις θέσεις μας. Ο καθηγητής έχει ήδη έρθει και μας κοιτάει κάπως επειδή αργήσαμε. Μπορεί να μην χάσαμε το λεωφορείο αλλά η πύλη σήμερα ήταν γεμάτη και έπρεπε να περιμένουμε για να περάσουμε.

Μετά από μας μέσα στην τάξη μπαίνει ο Levi. Όλα τα μάτια είναι πάνω του. Έχω βαρεθεί να ακούω τα κορίτσια να μιλάνε τόσο υψηλά για αυτόν όταν δεν τον ξέρουν καν και δεν ξέρουν τι έχει κάνει η οικογένεια του. Κοιτάω το τετράδιο μου για να μην ξανά μπει μέσα στο μυαλό μου. Μισώ όταν το κάνει αυτό.

Η ώρα περνάει βαρετά όταν επιτέλους είναι η ώρα να φύγουμε. Πραγματικά μερικά μαθήματα του πανεπιστημίου είναι απλά τόσο βαρετά και άχρηστα αν και πιστεύω ότι και οι καθηγητές φταίνε λίγο σε αυτό.

"Θα φύγετε?" Μας ρωτάει η Angela.

"Μάλλον, έχεις κάτι στο μυαλό σου?" Της απαντάει ο Christian.

"Πάμε σε κλαμπ το βράδυ?" προτείνει. Δεν μου αρέσουν τα κλαμπ και όχι δεν μισώ την διασκέδαση αλλά τα κλαμπ του θνητού κόσμου είναι σαν να πηγαίνεις στην παιδική χαρά του Creepford.

"Θα πάμε" λέει ο Christian και τον κοιτάω σοκαρισμένη. Ξέρω πως και αυτός μισεί τα κλαμπ του θνητού κόσμου αλλά δεν λέω κάτι. Αφού ξέρω ότι αν μπει κάτι στο μυαλό της Angela δύσκολα της το βγάζεις και ειδικά τώρα που άκουσε το ναι του Christian δεν την γλιτώνω.

"Πάω τουαλέτα" τους ενημερώνω και μπαίνω μέσα στις τουαλέτες του πανεπιστημίου. Πλένω τα χέρια μου και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Νιώθω μια παράξενη ενέργεια γύρω μου. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να είναι. Ο καθρέπτης που κοιτούσα τον εαυτό μου ξεκινάει να γίνεται θόλος. Τον ακουμπάω και προσπαθώ να τον καθαρίσω. Μόλις τελειώσω να τον καθαρίζω παρατηρώ μέσα από τον καθρέπτη ότι πίσω μου βρίσκεται ο Levi. Γυρνάω να τον κοιτάξω αλλά δεν είναι πίσω μου και επιστρέφω στον καθρέπτη. Τι συμβαίνει? Πως το κάνει αυτό?

"Τι θες?" Λέω.

«Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω»

"Και εσύ ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει" του αντιμιλάω αν και η φωνή του ακούγεται μόνο στο μυαλό μου.

«Ότι πεις» λέει με ένα παράξενο χαμόγελο και εξαφανίζεται. Γιατί επιμένει τόσο πολύ? Μπορεί να έχει οποία θέλει στον ανθρώπινο κόσμο ακόμα και στην κρυφή πόλη. Δεν τον καταλαβαίνω και δεν καταλαβαίνω την έμμονη που έχει με μένα. Καταντάει τρομακτικό.

Βγαίνω από τις τουαλέτες και πλησιάζω τον Christian. Η Angela μάλλον πήγε να προλάβει το λεωφορείο.

"Είσαι καλά? Φαίνεσαι χλωμή" με ρωτάει.

"Πφ δεν ξέρω Christian" του απαντάω ειλικρινά. Αν και δεν μου αρέσει να συζητάω μαζί του για τον Levi, φοβάμαι ότι θα μου κάνει κάτι.

"Τι έγινε?"

"Η αλήθεια είναι δεν θέλω να το συζητήσουμε απλά αν πάθω κάτι, ο Levi θα κρύβεται πίσω από αυτό" του λέω και ανοίγω την πύλη. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να περιμένουμε πάλι.

"Πάμε λίμνη?"

"Νομίζω θα πάω σπίτι να ξεκινήσω να ετοιμάζομαι για το κλαμπ" του λέω. Εκείνος ξεφυσάει απογοητευόμενος. Ξέρω πως βλέπει τον τρόμο στα μάτια μου και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να με βοηθήσει. Μετά από αυτό που έγινε στην λίμνη και στον καθρέπτη μπορώ να περιμένω το οτιδήποτε από αυτόν.

"Θα περάσω το βράδυ να σε πάρω" μου λέει και με χαιρετάει. Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου εξαντλημένη.

***

Πάει και το δεύτερο κεφάλαιο. Ελπίζω να σας άρεσε. Btw το Levi διαβάζεται Λιβάι για όσους δεν ξέρουν<3