Poor Obsession

Νο14

"Christian δες" λέω και κάνω μια κίνηση προς τα μπροστά με το κοντάρι.

"Ενδιαφέρον, είσαι όντως πολύ καλή" λέει παρακολουθώντας όλες τις κίνησης που του δείχνω εδώ και καμία ώρα. Ακόμα να πιστέψω ότι ήρθε η ικανότητα μου. Ίσως να μην είναι κάτι μαγικό η κάτι εξωπραγματικό αλλά μου αρέσει. Φιλάω το κοντάρι στην ντουλάπα και ανοίγω το κινητό μου.

«Θα βγούμε σήμερα?» από τον Alex. Φυσικά και δεν είμαι ηλίθια. Ξέρω πως φέρετε παράξενα αλλά προσπαθώ να μην του το δείξω. Ίσως έτσι να με πιστέψει ότι δεν ήταν τίποτα παρά το χάπι.

«Όπως θες» στέλνω. Μετά από μια μικρή συζήτηση καταλήγουμε να βγούμε σε ένα εστιατόριο. Καλύτερα έτσι, κάτι απλό. Φτιάχνω το μαλλί μου και βάζω κάτι επίσημο.

"Θα βγεις?" ρωτάει ο Christian.

"Με τον Alex" λέω.

"Έχετε έρθει πολύ κοντά τελευταία, παίζεται κάτι μεταξύ σας?" Λέει με ένα πονηρό χαμόγελο.

"Ίσως" απαντάω με τον ίδιο τόνο.

"Φαίνεται να του αρέσεις πολύ"

"Τόσο πολύ φαίνεται?" Λέω γελώντας.

"Ναι! Εσένα όμως σου αρέσει?" Ρωτάει. Ειλικρινά, δεν ξέρω.

"Νομίζω πως ναι" λέω τελικά. Βάζω τα παπούτσια μου και ξεκινάω να περπατάω με τον Christian προς την πύλη.

"Δες ο Levi" λέει, κάθεται στο παγκάκι της λίμνης και πετάει μικρά πετραδάκια μέσα. Φαίνεται σαν να τον βασανίζει κάτι. Ίσως το γεγονός ότι του έριξα άκυρο? Τελευταία όμως φαίνεται να μην τον πολύ ενδιαφέρει η ύπαρξη μου.

Levi's POV

Οι πέτρες συγκρούονται στην επιφάνεια του νερού προκαλώντας μικρά κύματα στα νεκρά νερά της λίμνης. Ποσό πολύ ηρεμεί το κεφάλι μου σε αυτό το μέρος. Ο θνητός κόσμος είναι τόσο χαοτικός και κουραστικός. Κοιτάω τα χιλιάδες μηνύματα από τα θνητά κορίτσια. Είναι καταπιεστικές και δεν σέβονται τον εαυτό τους. Ανοίγω ένα τυχαίο μήνυμα, το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι μια φωτογραφία μιας κοπέλας με όλο το στήθος της έξω.

«Που είσαι?» Γράφω βαριεστημένα. Εκείνη μου απαντάει αμέσως.

«Στο σπίτι μου» απαντάει με πονηρό emoji. Νομίζει ότι πραγματικά ενδιαφέρομαι για εκείνη αλλά το μόνο που με νοιάζει είναι να βγάλω την νύχτα χωρίς να σκέφτομαι όλα αυτά που έχουν γίνει.

Βάζω τα ακούστηκα μου και περπατάω προς την πύλη. Μπροστά από την πύλη βλέπω εκείνην. Έχει βάλει ένα τόσο εντυπωσιακό φόρεμα. Είναι πραγματικά πανέμορφη.

Περνάω δίπλα της χωρίς να της δώσω καμία προσοχή. Όσο και να με καίει τι σκέφτεται ή με ποιον είναι δεν έχω χρόνο τώρα για εκείνην. Όταν επιτέλους ξεμπλέξω με τον πατέρα θα πάρει όλη την προσοχή μου, όπως και σίγουρα επιθυμεί.

Στην άλλη πλευρά όπως είπα πριν ο χαοτικούς κόσμος κάνει την εμφάνιση του. Τα άπειρα αυτοκίνητα να τρέχουν προς διάφορες κατεύθυνσης, άτομα να περιμένουν για το τρένο ανυπόμονα, άλλοι να δουλεύουν χωρίς σταματημό. Είναι πραγματικά λυπητερός αυτός ο κόσμος.

Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα της κοπέλας και ανεβαίνω τις σκάλες που οδηγούν προς την κορυφή. Οι σκάλες φαίνονται σχεδόν άπειρες, αλλά αυτό είναι που με κάνει να τις προτιμώ από το ασανσέρ. Είναι σαν ο χρόνος να σταματά μέσα σε αυτές τις σκάλες, σταματώντας όλες αυτές τις άσχημες σκέψεις που σε βασανίζουν. Το μόνο που σε νοιάζει είναι ποτέ επιτέλους θα τελειώσουν για να φτάσεις στον προορισμό σου. Χτυπάω απαλά την πόρτα της.

Η ίδια ξανθιά κοπέλα μου ανοίγει. Είναι πραγματικά πανέμορφη. Έχει καμπύλες και τεράστιο στήθος, μέλι μάτια και πολύ μακριά μαλλιά. Αλλά ο χαρακτήρας της είναι τόσο μα τόσο μουντός. Μου χαμογελάει και με βάζει μέσα. Πριν καν προλάβω να βγάλω λέξη βάζει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και με φιλάει. Όσο την κοιτάω διαβάζω κάθε σκέψη που περνάει από το μυαλό της. Κάθε βρώμικη, λυπητερή, χαρούμενη σκέψη της.

***