Poor Obsession

No4

Τίποτα δεν είναι δίκαιο σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορείς να επιλέξεις ποιοι θα είναι οι γονείς σου, που θα γεννηθείς ποσά χρήματα θα έχεις. Πρέπει να δεχτείς την μοίρα σου όπως και να έχει. Ξαπλώνω το κεφάλι μου στο θρανίο κουρασμένη. Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Δεν γνωρίζω τις ικανότητες του και δεν γνωρίζω τι μπορεί να μου κάνει. Γιατί τέλος πάντων έχει τόσες ικανότητες? Και το κυριότερο γιατί δεν έχω ακόμα ικανότητα? γιατί αργεί τόσο?

Κοιτάω τον Christian δίπλα μου, έχει συγκεντρωθεί στο μάθημα. Τον ζηλεύω τόσο πολύ που έχει ικανότητα όμως νιώθω τόσο άσχημα για την Angela. Φαίνεται τόσο αθώα και καλή. Είναι σαν να ζει στον κόσμο της. Δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ από που ερχόμαστε και γιατί τα επίθετα μας ειναι τόσο παράξενα.

Κοιτάω τον Levi, αναρωτιέμαι αν έχει κάτι να μου πει για χθες. Θέλω να μάθω τι θέλει. Εκείνος αμέσως γυρνάει να με κοιτάξει σαν να ένιωσε ότι τον κοιτάω.

«Τι?» Λέει μέσα στο κεφάλι μου. Πως θα του μιλήσω χωρίς να με ακούσουν?

«Ξες μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις σου» ξανά ακούγεται στο κεφάλι μου. Φυσικά, πως μπόρεσε να μου διαφύγει αυτό.

«Θα μου πεις τι θες ως αντάλλαγμα» σκέφτομαι.

«Όταν πας στο Creepford έλα να με δεις στην λίμνη» λέει και κοιτάει άλλου. Τουλάχιστον δεν μου ζήτησε πάλι σε καμία αποθήκη. Ξαπλώνω πάλι το κεφάλι μου στο θρανίο και ξεφυσάω βαριεστημένα. Καθώς είμαι στα πρόθυρα του ύπνου νιώθω κάτι να συγκρούεται με την πλάτη μου. Κοιτάω πίσω μου όμως δεν βλέπω κανέναν, κοιτάω κάτω και παρατηρώ ένα τσαλακωμένο χαρτάκι. Χμ ή με δουλεύουν ή κάτι γράφει το χαρτάκι. Μαζεύω το χαρτί και το ανοίγω.

«Μου αρέσεις:) #Α» Γράφει.

#Α??
Χμ, δεν νομίζω να ενδιαφέρομαι. Δεν είναι και η πρώτη φορά που ένας θνητός προσπαθεί να με πλησιάσει και ειλικρινά δεν ενδιαφέρομαι για κανένα αγόρι. Θέλω απλά την ικανότητα μου και την ηρεμία μου. Τσαλακώνω το χαρτάκι και το βάζω μέσα στην κασετίνα μου. Η ώρα τελειώνει και πλησιάζει η στιγμή που θα πρέπει να συναντηθώ με τον Levi. Όσο και να τον φοβάμαι θέλω απλά να μου ζητήσει αυτό που θέλει και να με αφήσει ήσυχη.

{...}

Κάνω έναν μικρό περίπατο γύρω από την λίμνη αλλά δεν τον βλέπω πουθενά. Γιατί αργεί τόσο? 

Κάθομαι σε ένα παγκάκι και κοιτάω τον συννεφιασμένο ουρανό. Η απόλυτη ηρεμία. Την λατρεύω! Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο σώμα μου. Νιώθω μια παράξενη ενέργεια να με περικυκλώνει. Όμως σιγά σιγά να ξανά χάνετε. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω γύρω μου. Μήπως ήρθε? Μπα. Είμαι μόνη.

Σηκώνομαι από το παγκάκι και κοιτάω την λίμνη βαριεστημένα. Η λίμνη ξεκινάει να κουνιέται και το πρόσωπο του Levi να εμφανίζεται. Ποσό χαζή που νόμιζα ότι απλά θα έρθει εδώ να μου μιλήσει.

«Ήρθες» λέει.

"Για να με βλέπεις εδώ, μάλλον" του απαντάω και σταυρώνω τα χέρια μου. Η υπομονή μου έχει αρχίσει να χάνεται. Γιατί καθυστερεί τόσο να μου πει αυτό που θέλει?

«Ray» λέει απλά το όνομα μου, ίσως για να του δώσω την προσοχή μου.

"Τι θες Levi?" Απαντάω εκνευρισμένη.

«Ξέρει κανείς ότι είσαι εδώ?»

"Όχι" λέω.

«Θέλω να γίνεις η κοπέλα μου στον ανθρώπινο κόσμο» λέει τόσο απότομα που για λίγο παραλίγο να πέσω στην λίμνη. Θέλω να πιστέψω ότι αστειεύεται, αλλά ξέροντας τον Levi είναι όνειρο του να γίνω η κοπέλα του, ίσως και η γυναίκα του.

"Εντάξει" λέω χωρίς να έχω άλλη επιλογή, η φωνή μου τρέμει. Ξεκινάει να εξαφανίζεται από την λίμνη τόσο ευχαριστημένος και χαρούμενος. Κάθομαι πάλι στο παγκάκι και ξεκινάω να κλαίω. Έχει εμμονή μαζί μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένει τόσο, μετά από τόσα χρόνια ακόμα προσπαθεί. Κάθε φορά που απέρριπτα τις προσπάθειες του να με πλησιάσει επέμενε ακόμα περισσότερο. Πλέον ο μόνος τρόπος που βρήκε για να είμαι μαζί του είναι να με αναγκάσει και μάλιστα τα κατάφερε.

***