Poor Obsession

Νο25

Βάζω τα κλειδιά μου στην κλειδαρότρυπα του διαμερίσματος μου. Ή μου φαίνεται η ακούω φωνές από μέσα.

"Τότε τι κανείς στο κρεβάτι της ανώμαλε" φωνάζει ο Christian όσο είναι στημένος στον τοίχο έτοιμος να πνιγεί από το γερό κράτημα του Levi. Τρέχω προς το μέρος τους και σπρώχνω τον Levi.

"Πάτε καλά?" Φωνάζω προσπαθώντας να βοηθήσω τον Christian να σηκωθεί από το πάτωμα.

"Τι κάνει αυτός στο σπίτι σου Ray"

"Εγώ τον κάλεσα Christian" λέω για να ηρεμήσω κάπως την κατάσταση, αντιθέτως όμως εκείνος με σπρώχνει και με κοιτάει με μίσος.

"Με τι την απειλείς αυτήν την φορά" ξανά επιτίθεται στον Levi.

"Christian! Αρκετά, θέλω και είναι εδώ" λέω και μάλλον τον απογοητεύω ακόμα περισσότερο. Αφήνει το Levi και πλησιάζει την πόρτα για να φύγει.

"Και νόμιζα ότι δεν μπορούσες να πέσεις πιο χαμηλά, όταν σε προδώσει ξέρεις που να με βρεις" λέει πριν φύγει. Βαράει την πόρτα πίσω του αφήνοντας μια άβολη ησυχία ανάμεσα σε μένα και τον Levi.

"Να έφευγα και εγώ" λέει αφήνοντας το διαμέρισμα. Μόνη, αυτό που χρειαζόμουν. Λίγο ησυχία να σκεφτώ. Αυτή η γυναίκα τώρα που το ξανά σκέφτομαι δεν νομίζω να σημαίνει κάτι, απλά με μάγεψε με τα μάτια της και εγώ ήμουν αυτή που την έψαχνε. Ώρες ώρες ξεχνάω ότι υπάρχουν και οι ικανότητες. Το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι ικανότητα έχει ο άλλος και είναι πραγματικά πολύ τρομακτικό.

Alex's POV

Θέλει και ήμουν μαζί της, ποσό χαίρομαι που του το έτριψε έτσι απλά στην μούρη του. Ειλικρινά του άξιζε.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι. Βρίσκω την γιαγιά μου πάλι μπροστά από το τζάκι, σιωπηλή όπως πάντα. Η αδελφή μου να παίζει πιάνο και η μητέρα μου να καθαρίζει πριν έρθει ο πατέρας σπίτι. Χαίρομαι που δεν είναι σπίτι, είναι η ώρα που δουλεύει.

Κοιτάω την μητέρα μου που βάζει τόσο κόπο για να είναι τέλειο το σπίτι κάθε μέρα. Δεν υπάρχει μέρα που να περάσει και να ξεκουραστεί και όλα για τον πατέρα που την απατάει εδώ και χρόνια. Όμως φοβάται πως θα χάσει την εξουσία της ως γαλαζοαίματη ακόμα και αν συμαινει αυτό ότι θα είναι παγιδευμένη μόνιμα σε ένα σπίτι να καθαρίζει, πραγματικά λυπηρό. Ακόμα και η αδελφή μου ακολουθεί τα βήματα της. Σε αντίθεση με μένα, δεν θα ήθελα να έχω καμία σχέση με αυτήν την οικογένεια. Αλλά γεννήθηκα με αυτό το αίμα, νωρίς ικανότητα συν χωρίς να το ξέρει κανείς κάποιες έξτρα ικανότητες βασισμένες σε αυτήν την μια. Είμαι πολύ ευγνώμων αλλά υπάρχουν φορές που δεν θα ήθελα να κουβαλάω αυτό το βάρος μαζί μου που προκάλεσαν οι πρόγονοι μου.

***

Πως σας φαίνεται το βιβλίο μέχρι εδώ? Αλήθεια δεν περίμενα να απολαμβάνω τόσο να γράφω κεφάλαια. Ξέρω πως μερικά κεφάλαια είναι μικρά αλλά προτιμώ να τα αφήνω έτσι:)))