Poor Obsession

Νο24

Aren't you scared?

***

Ανοίγω αναγκαστικά τα μάτια μου για να σταματήσω να βλέπω τα δικά της. Πάλι στα όνειρα μου. Πρέπει να την βρω σήμερα όπως και να έχει.

Όταν πάω να σηκωθώ για να ντυθώ ένα χέρι με σταματάει. Είχα ξεχάσει ότι ήρθε.

"Φεύγεις?" Λέει με μια πολύ βαθιά πρωινή φωνή, μπορώ να πω ότι φαίνεται αρκετά ελκυστικός το πρωί αλλά δεν έχω χρόνο για αυτά σήμερα.

"Ναι, αν θες κοιμήσου κι άλλο" λέω και σηκώνομαι βιάστηκα για να ντυθώ. Αν θέλει τόσο πολύ να με δει δεν θα είναι δύσκολο να την βρω. Βάζω κάτι απλό και αφήνω το διαμέρισμα μου. Στην λίμνη ίσως? Εκεί δεν ήταν όταν την είδα τελευταία φορά?

Περνάω από την λίμνη όμως δεν βρίσκεται κανείς εδώ. Γιατί να με αναζητά αυτή η γυναίκα τόσο πολύ? Τι της έχω κάνει?

Περπατάω γύρω από την πόλη εδώ και κάμποσες ώρες, όμως δεν την βλέπω πουθενά. Λίγο πριν τα παρατήσω βλέπω το κλαμπ που είχα φέρει τον Alex. Συγνώμη Alex εγώ φταίω που είσαι τώρα νεκρός.

Μπαίνω μέσα στο κλαμπ και κοιτάω γύρω μου. Αν και ακόμα πρωί έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Τόσες πολλές γυναίκες που πληρώνονται ελάχιστα για να ευχαριστήσουν όλον αυτόν τον αντρικό πληθυσμό. Συνήθως είναι γυναίκες που βγήκαν από την φυλακή ή η ικανότητα τους δεν ήταν αρκετά αξία για την πόλη.

Τα μαύρα της μαλλιά, το καμπυλωτό της σώμα. Είναι γυρισμένη και μιλάει γυμνή με έναν άντρα. Είναι τόσο έντονη η παρουσία της, ακόμα και χωρίς τα μάτια της. Την πλησιάζω και ακουμπάω τον ώμο της για να γυρίσει να με κοιτάξει.

"Παρακαλώ?" Λέει εκείνη και γυρνάει. Μόλις βλέπει ποια είμαι τα μάτια της λάμπουν ελαφρώς.

"Νομίζω με ψάχνατε" της λέω, εκείνη μου χαμογελάει και μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω σε ένα δωμάτιο. Αφού φτάσουμε κλείνει την πόρτα πίσω της και βάζει ένα μπουρνούζι.

"Λοιπόν, ακούω?" λέει, τι εννοεί ακούω? Αυτή δεν με κάλεσε?

"Μα με καλέσατε" της λέω μπερδεμένη. Μήπως η παρουσία της είναι τόσο έντονη που απλά την είδα τυχαία σε όλα αυτά τα όνειρα?

"Δεν ξέρω για πιο πράγμα μιλάς γλυκιά μου, τσάι? " μου δίνει ένα φλιτζάνι τσάι και πίνει από το δικό της. Αυτά τα μωβ μάτια της. Ναι τώρα θυμάμαι, τα χα δει την νύχτα που έφερα εδώ τον Alex. Δεν μπορεί να ξέρει όμως, απλά δεν γίνεται.

"Μήπως ήρθες για κάτι άλλο και ντρέπεσαι να το πεις" λέει και με πλησιάζει βγάζοντας το μπουρνούζι. Πριν προλάβω να πω κάτι τα μάτια της έρχονται σε επαφή με τα δικά μου. Με κάνουν αμέσως να ζαλιστώ και να θέλω να με φιλήσει σαν τρελή.

"Σε παρακαλώ" λέω, τι μαγιά μου έχει κάνει?

"Είσαι σίγουρη ?" Τα μάτια της λάμπουν τόσο έντονα κάνοντας με να μην μπορώ να σταματήσω να την κοιτάω. Μπορώ να το κάνω, το έχω περάσει και με τον Levi.

Γυρνάω ελαφρώς το κεφάλι μου χωρίς όμως τα μάτια μου να έχουν αλλάξει θέση.

"Κάνεις δεν αντιστέκεται" ψιθυρίζει δαγκώνοντας το αυτί μου. Κι όμως καταφέρνω να κοιτάξω άλλου, συγκεκριμένα σε μια εικόνα. Στην εικόνα είναι ζωγραφισμένη εκείνη με έναν άντρα. Ο άντρας σε σύγκριση με εκείνη φαίνεται πολύ απλός, σχεδόν σαν θνητός. Δεν είναι δυνατόν όμως.

"Μα πως" λέει και σηκώνεται για να τσεκάρει τα μάτια της σε έναν καθρέπτη.

"Τα λέμε" της λέω και βγαίνω από το δωμάτιο. Δεν με κάλεσε χωρίς λόγο, κάτι κρύβει και θα μάθω τι είναι αυτό.

***