Poor Obsession

Νο30

Ακουμπάω το μάγουλο του και σκουπίζω το δάκρυ που τρέχει από το μάγουλο του μόλις με βλέπει.

"Δεν σε μισώ Levi" λέω και τον αγκαλιάζω. Είναι ακόμα σοκαρισμένος που με βλέπει, δεν έχει βγάλει λέξη εδώ και δέκα λεπτά.

"Βγήκες" καταφέρνει να πει.

"Συγνώμη που δεν σου μιλούσα Levi νόμιζα ότι ήσουν εσύ που με μαρτύρησες" του λέω και τον πλησιάζω για φιλί.

"Περίμενε πως έμαθες ότι ήταν ο Christian" με διακόπτει.

"Μα δεν ήταν ο Christian" του λέω.

"Τι εννοείς, τότε ποιος ήταν"

"Δεν την ξέρεις" του λέω, όμως το πρόσωπο του ασπρίζει. Είναι καλά?

"Θες να σου φέρω λίγο νερό έχεις ασπρίσει" λέω και τον αφήνω να κάτσει.

"Ο-ο Christian είναι νεκρός"

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω το ταβάνι του δωματίου μου. Ευτυχώς ήταν απλά ένας εφιάλτης. Δίπλα μου ο Levi.

"Είδα το πιο τρελό όνειρο, ότι εσύ σκότωσες τον Christian" ο Levi με κοιτάει πολύ σοβαρός. Περίμενε, δεν ήταν όνειρο? Ο Christian είναι νεκρός? Δεν γίνεται, γιατί αυτό δεν με είδε ούτε μια φορά στους τρεις μήνες. Γιατί ήταν πολύ απλά νεκρός, και εγώ τον κατηγορούσα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και τον σπρώχνω με όση δύναμη έχω. Τώρα θέλω να πεθάνει αυτός. Θέλω να πεθάνει αυτός που σκότωσε τον μόνο άνθρωπο που αγαπάω περισσότερο από τον εαυτό μου και την γυναίκα που μου έκανε κόλαση τους τελευταίους μήνες.

"Πες ότι είναι ψέματα" του φωνάζω, είναι σαν ψέμα. Δεν γίνεται να είναι νεκρός. Δεν του είπα καν αντίο, τον άφησα να φύγει και όλο αυτό εξαιτίας μου. Όχι, συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου για εγκλήματα που δεν έχω πράξει εγώ αλλά ο Levi.

"Λυπάμαι, μόνο αν ήξερα" λέει. Θα ξεφύγει έτσι με αυτό? Μα τι άλλο νόμιζα. Απορώ πως ξέφυγε και με αυτόν τον θάνατο. Είναι ψυχοπαθής, πρέπει να τον απομακρύνω από την ζωή μου άμεσα. Παίρνω το κοντάρι μου ξεκινάω να τον χτυπάω, αποφεύγει αρκετά χτυπήματα μου γιατί τα περισσότερα είναι φάλτσα. Οι κίνησης μου είναι περισσότερο κίνησης οργής.

"Σταματά Ray" λέει και παίρνει το κοντάρι  στα χέρια του. Έχει θράσος και να μιλάει? Μετά που σκότωσε τον καλύτερο φίλο μου? Θα το πληρώσει.

"Πως τον σκότωσες" του λέω κλαίγοντας σαν υστερική, θα του κάρφωσε κάνα μαχαίρι στην καρδιά όπως έκανε στον Alex. Έτσι θα πεθάνω και εγώ? Θα με σκοτώσει ο Levi?

"Δεν τον σκότωσα εγώ, αυτοκτόνησε, έπνιξε τον εαυτό του στην λίμνη" λέει και πραγματικά δεν τον πιστεύω. Ο Christian δεν είχε τάσης αυτοκτονίας.

"Απλά παραδέξου ότι εσύ το έκανες" συνεχίζω και του φωνάζω.

"Όχι, έγινε μάλιστα όταν ήμουν σχολή υπάρχουν και αποδείξεις, σε παρακαλώ πίστεψε με" ο Christian αυτοκτόνησε? Γιατί? Δεν γίνεται, κάποιος τον σκότωσε και ένα μόνο άτομο έρχεται στο μυαλό μου. Το άτομο που μου έκανε κόλαση τους 3 τελευταίους μήνες.

"έλα μαζί μου, δεν θα σου θυμώσω αν σκοτώσεις αυτήν" του λέω και ξεκινάω να περπατάω προς το κλαμπ που δουλεύει. Η οργή μέσα μου μεγαλώνει και νιώθω ότι θα εκραγώ. Κάθε βήμα μου είναι ακόμα πιο βιαστικό. Θέλω να φτάσω έγκαιρος για να την δω να υποφέρει.

"Ray είσαι καλά?" Λέει ο Levi, όμως δεν δίνω σημασία. Δεν θέλω να χάσω άλλο χρόνο.

***