Poor Obsession

Νο32

8 μήνες μετά

Αφήνω το τσιγάρο να πέσει στο τασάκι και πίνω μια γουλιά από το ουίσκι μου. Το αγόρι δίπλα μου με πλησιάζει για φιλί. Τα χείλι του έρχονται σε επαφή με τα δικά μου και με τραβάει από την μέση για να έρθω πιο κοντά του. Ανοίγει το φερμουάρ μου και βάζει το χέρι του μέσα από το παντελόνι μου. Αφήνω μια κραυγή απόλαυσης, κάτι που δεν άρεσε στο μπάρμαν.

"Σπίτια δεν έχετε" γρυλίζει. Κοιτάω το αγόρι που με φίλησε και ξανά ορμάω για ένα πιο παθιασμένο φιλί. Οι κίνησης μου φροντίζω να είναι επίσης αρκετά προκλητικές. Κάνω μια παύση για να πιω όλο το ποτό μου. Έχω χάσει πλέον το μέτρημα με τα ποσά έχω πιει. Όμως το αγόρι δίπλα μου είναι τόσο ξενέρωτος. Δεν ξέρει ούτε καν να φιλάει. Τον σπρώχνω από πάνω μου και πιάνω ένα τυχαίο μπουκάλι αλκοόλ. Πετάω τα λεφτά στο μπάρμαν και αφήνω το μπαρ. Οι σκοτεινοί και κρύοι δρόμοι της Νέας Υόρκης είναι αυτό που με εξιτάρει περισσότερο.

Πίνω από το μπουκάλι και γελάω σε περαστικούς μέχρι να φτάσω στο σημείο που κανόνισα με τον Casper. Μόλις τον βλέπω να κάθεται σε κάτι σκαλιά μιας πολυκατοικίας του χαμογελάω και τον πλησιάζω.

"Τα έφερες?" Φωνάζω χαρούμενη. Είναι ο μόνος θνητός που μπορεί να μου προσφέρει κάτι που πραγματικά με κάνει χαρούμενη. Εκείνος μου βάζει στην τσέπη της ζακέτας μου μια μικρή σακούλα με τα αγαπημένα μου ροζ χαπάκια.

"Τα χρήματα" του λέω και του τα δίνω. Εκείνος χωρίς να πει κάτι εξαφανίζεται σε ένα στενό.

Πετάω το μπουκάλι ουίσκι σε έναν κάδο και βγάζω αμέσως ένα χαπάκι. Το καταπίνω και το αφήνω να δράσει. Δεν ξέρω πως άντεξα δυο μέρες χωρίς αυτό. Αν και έπρεπε, τελευταία ξεκίνησαν να μου φέρνουν ανάμνησης που νόμιζα ότι είχα αφήσει στο παρελθόν.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι και κοιτάω τα άπειρα αμάξια να περνάνε τον δρόμο. Νέα Υόρκη λοιπόν. Η πολιτεία που πάντα ήθελα να επισκεφτώ. Είναι ακόμα καλύτερα από τι είχα φανταστεί. Όχι επειδή είναι η ονειρική πολιτεία που ο καθένας θέλει να πάει κάποια μέρα. Απλά ταιριάζει υπέροχα με τον τρόπο που νιώθω. Η νύχτα εδώ είναι διαφορετική, είναι σκοτεινή και μίζερη. Τρομακτική, ποτέ δεν ξέρεις ποιος δολοφόνος κρύβεται πίσω από κάθε στενό. Το καλύτερο ? Τα ναρκωτικά εδώ είναι το κάτι άλλο. Με βοηθούν να ξεχάσω.

Κλείνω τα μάτια μου και ξεκινώ να νιώθω το χάπι λειτουργεί.

"Ray?" Ανοίγω τα μάτια μου αμέσως μόλις ακούω αυτήν την φωνή. Αυτή η γνωστή φωνή. Πως με βρήκε.

"Levi?"

***