Poor Obsession

No21

What the hell am I doing here?

***

Ακουμπάω το κρύο χέρι του και το σφίγγω στην μικρή παλάμη μου. Είναι τόσο κρύος, είναι σχεδόν σαν νεκρός. Μα είναι νεκρός!

Τον κοιτάω στα μάτια, αν και το χρώμα τους είναι φυσιολογικό είναι τόσο νεκρά. Καμία κίνηση, απλά με κοιτάει τελείως νεκρικά σαν να με μισεί. Σίγουρα με μισεί, τον άφησα να πεθάνει. Δεν έκανα τίποτα για να τον βοηθήσω.

"Συγχώρεσε με Alex" του λέω, όμως δεν παίρνω καμία απάντηση παρά εκείνο το νεκρικό του βλέμμα. Είναι τόσο τρομακτικό.

"Απαντά μου" επιμένω, θέλω να ξέρω αν με συγχώρεσε, κοιτάω το στήθος του και βλέπω το ίδιο μαχαίρι που του κάρφωσε ο Levi. Τα χέρια μου αυτόματα ξεκινάνε να τρέμουν από το άγχος και προσπαθώ να σταματήσω το αίμα να τρέχει αλλά είναι αδύνατο, παθαίνει. Την ώρα που πάει να πει κάτι ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω το ταβάνι του δωματίου μου. Πφ ήταν απλά ένα όνειρο. Σηκώνομαι βαριεστημένα και βάζω τα ρούχα μου.

Τα μάτια μου είναι τόσο πρησμένα, έκλαιγα? Το κουδούνι ξεκινάει να χτυπάει. Πηγαίνω να ανοίξω στον Christian όμως αυτό που βλέπω δεν είναι εκείνος.

"Levi? Τι κανείς εδώ" λέω και το αφήνω να περάσει.

"Ήθελα να δω πως είσαι και από τι φαίνεται δεν είσαι και πολύ καλά" λέει αναφερόμενος στα πρησμένα μάτια μου.

"Αλλεργία" δικαιολογούμε.

"Είμαι σίγουρος" λέει και με πλησιάζει αρκετά έτσι έστω να ήμαστε μια ανάσα απόσταση.

"Τι ακριβώς κανείς" λέω και κάνω ένα βήμα πίσω. Δεν θέλω να επαναληφθούν τα χθεσινά, ήταν ένα λάθος.

"Εμένα δεν μου φάνηκε σαν λάθος, σου άρεσε όσο άρεσε και σε μένα" απαντάει στις σκέψεις μου.

"Πες μου τι έχεις, ξες ότι μπορείς να με εμπιστευτείς" μπορώ? Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βάζω μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου.

"Είδα ένα όνειρο με τον Alex, ήταν ζωντανός αλλά και τόσο νεκρός ταυτόχρονα" του λέω και αφήνω μερικά δάκρυα να κυλήσουν. Εκείνος τα καθαρίζει με τους αντίχειρες του.

"Ήταν απλά ένας εφιάλτης, ξεχνά το" λέει, ήταν απλά ένας εφιάλτης!

Σηκώνει το πρόσωπο μου με το χέρι του για να με κοιτάει καλύτερα. Τα μάτια του είναι τόσο όμορφα και για πρώτη φορά δεν νιώθω να χρησιμοποιεί την ικανότητα του για να με ελέγξει. Έχει, αλλάξει?

Ασυνείδητα τον πλησιάζω για φιλί όπως χθες. Τα χείλι του είναι τόσο μαλακά και υπέροχα. Οι κίνησης του είναι τόσο αργές και προσεκτικές. Με ακουμπάει στο κρεβάτι μου και ανεβαίνει πάνω μου. Αφήνει υγρά φιλία στο λαιμό μου και κατεβαίνει. Κοιτάει το ταβάνι και τον αφήνω να κάνει ότι θέλει στο σώμα μου. Ξαφνικά στο ταβάνι εμφανίζεται το πρόσωπο του Alex να με κοιτάει τόσο απογοητευμένος.

«Με σκότωσες για να είσαι με αυτόν» λέει, είναι όλα στο μυαλό μου, είναι όλα στο μυαλό μου, είναι όλα στο μυαλό μου. Κι όμως έχει δίκιο, τον αφήνω να με φιλάει και να κάνει ότι θέλει πάνω μου ενώ είναι εκείνος που μου κατέστρεψε την ζωή. Οι οικογένεια του είναι υπεύθυνοι για τόσες αθώες ζωές, όπως και η ζωή του Alex. Καταφέρνει να ξεφύγει με όλα, πάντα παίρνει αυτό που θέλει. Με χρησιμοποίησε και χρησιμοποίησε τον θάνατο του για να με κάνει ότι θέλει. Τα κατάφερε.

Τον κοιτάω που φιλάει την κοιλιά μου και είναι έτοιμος να μου αφαιρέσει την φούστα για να συνεχίσει πιο κάτω. Όσο η καρδιά μου μου λέει να τον αφήσω να συνεχίσει το μυαλό μου με προστάζει να τον σταματήσω. Γιατί όμως πάλι δεν κάνω τίποτα, γιατί πάλι τον αφήνω να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο σώμα μου?

Ίσως για πρώτη φορά νιώθω με κάποιον αυτό το συναίσθημα, το συναίσθημα ότι κάποιος είναι εδώ για μένα. Ότι κάποιος με θέλει ακόμα και να έχω κάνει τα χειρότερα. Αυτήν την στιγμή είναι το μόνο άτομο που με καταλαβαίνει και ξέρει τι περνάω, δεν θέλω να τον χάσω τώρα που ήρθαμε κοντά. Βγάζω έναν αναστεναγμό όταν ακουμπάει την περιοχή μου πάνω από το εσώρουχο. Ίσως τελικά να τον αφήσω ακόμα λίγο στην ζωή μου.

***