Poor Obsession

Νο18

Το χαμόγελο ακόμα να ξεκολλήσει από τα χείλι μου από χθες. Πέρασα τόσο όμορφα με τον Christian. Ήταν σκέτη τρέλα η βραδιά. Το χαμόγελο μου όμως κόβεται κάγκελο μόλις βλέπω τον Alex στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Ίσως σήμερα μετά την έκπληξη που λέει να του πω ότι το πράγμα μεταξύ μας πρέπει να λήξει.

Φτιάχνω την κουκούλα της ζακέτας μου και περνάω απέναντι. Με φιλάει όπως κάνει κάθε φορά και βάζει το χέρι του γύρω από την μέση μου. Ο καιρός σήμερα δεν είναι και ο καλύτερος. Πριν έβρεχε και ο δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες με νερό. Είναι δύσκολο να μην βρέξω τις κάλτσες μου.

"Φτάνουμε" λέει ο Alex βλέποντας με να παλεύω να μην πέσω σε καμία λακκούβα. Σε μια λακκούβα με νερό σαν να είδα το πρόσωπο του Levi να με παρακολουθεί. Δεν το βρίσκω και αδύνατο.

Ο Alex σταματάει μπροστά σε μια πόρτα μιας πολυκατοικίας.

"Έλα" λέει όταν την ανοίγει, τον ακολουθώ μέσα μέχρι που φτάνουμε στο διαμέρισμα του.

"Δώσε μου την τσάντα και την ζακέτα σου να τα κρεμάσω" λέει, κάνω ότι μου λέει και πηγαίνω στο σαλόνι. Το διαμέρισμα του είναι πολύ ζεστό και όμορφο γεμάτο γκρίζες και καφέ απόχρωσης. Το σαλόνι έχει έναν τεράστιο καθρέπτη δίπλα από την τηλεόραση. Τι τον ήθελε τον καθρέπτη. Κοιτάω τον καθρέπτη για να δω τον Levi να με κοιτάει. Κλασικός Levi.

«Φύγε από εκεί Ray» λέει. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και κάθομαι στον καναπέ. Πολύ ώρα δεν κάνει ο Alex? Σηκώνομαι να δω τι κάνει. Κοιτάω την κουζίνα αλλά δεν είναι μέσα, συνεχίζω στο δωμάτιο του. Η πόρτα είναι ελαφρώς ανοιχτή, την ανοίγω σιωπηλά και μπαίνω μέσα. Δεν είναι ούτε εδώ ίσως πήγε τουαλέτα, λίγο πριν προλάβω να φύγω από το δωμάτιο παρατηρώ κάποιες σημείωσης στο γραφείο του. Κάποιες πολύ παράξενες σημείωσης. Τις κοιτάω μπερδεμένη. Ένα στενό, μια πόρτα. Δεν μπορεί. Ξέρει? Μα πως?

"Που είναι το κλειδί Ray?" Λέει και μου δείχνει την τσάντα μου τρομάζοντας με. Συγνώμη έψαχνε την τσάντα μου?

"Γιατί ψαχουλεύεις την τσάντα μου?" Λέω και την παίρνω από τα χέρια του.

"Τα ξέρω όλα Ray, δεν είμαι τρελός" μου λέει.

"Είσαι τρελός Alex" λέω και τον προσπερνάω για να φύγω. Όμως πριν προλάβω να φτάσω την πόρτα με πιάνει και μου δένει τα χέρια με ένα χοντρό σκοινί σε μια καρέκλα στο σαλόνι.

"Τι θες Alex, δεν έχω κανένα κλειδί" λέω προσπαθώντας να λύσω το σκοινί αλλά ο κόμπος που έχει κάνει είναι σφιχτός.

"Αν δεν είναι κλειδί τότε πως ανοίγει η πόρτα" λέει, ακόμα και που η πόρτα όντως υπάρχει, ο τρόπος που συμπεριφέρεται τον κάνει να φαίνεται τελείως τρελό.

"Δεν υπάρχει καμία πόρτα, δεν καταλαβαίνω τι λες" συνεχίζω να του λέω ψέματα. Δεν πρόκειται να του πω την αλήθεια, ειδικά υπό τέτοιες συνθήκες. Κοιτάω τον καθρέπτη και προσπαθώ να βρω τον Levi αλλά για πρώτη φορά που τον χρειάζομαι δεν είναι εκεί.

"LEVI" φωνάζω στον καθρέπτη αλλά δεν τον βλέπω πάλι. Γαμωτο σου Levi που είσαι όταν σε χρειάζομαι περισσότερο.

"Δεν είναι εδώ κανείς να σε σώσει, ο μόνος τρόπος να σε αφήσω να φύγεις είναι να μου πεις πως να μπω σε εκείνο το μέρος" λέει.

"Δεν ξέρω τι λες Alex"

"Ακόμα δεν ξέρεις τι λέω?" Λέει και βγάζει ένα μαχαίρι. Τι πρόκειται να κάνει με αυτό? Ελπίζω όχι αυτό που νομίζω γιατί ακόμα και έτσι δεν θα βγάλει την αλήθεια ποτέ από εμένα.

"Το ξέρω ότι δεν είμαι τρελός"

***