Kaybolan Yıllar (Gerçek Aile)

Kaybolan Yıllar#18

İyi Okumalar...

Silinecek başlıklı bölümü okur musun lütfen?

Cihan'ın söyledikleri ortama bomba gibi düşmüştü, gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Böyle bir teklifi gerçekten yapmıştı, gülümsememe engel olamadım.

İçim kıpır kıpır oldu, gözlerimi yeşil gözlerine çevirdim. "Siktir git, sen ne diyorsun ulan? Onun evi burası, ailesinin yanı." Miraç'ın bağırması ile babam sertçe baktı ona.

"Burada ben dururken sana ne oluyor Miraç, önce benim konuşmamı bekleseydin keşke." Geri yerine sinerken sertçe ayağını sallamaya başladı. Gözleri ateş saçıyor, Cihan'dan başka yere bakmıyordu.

"Cevabını bekliyorum baba." Babam kafasını kaşıyıp bana baktı, ona nasıl baktığımı bilmiyordum. Her nasıl bakıyorsam babamın gözleri hayalkırıklığı ile kaplandı.

"Bu şu an mümkün değil, sonuçta bize de alışmadı." Omuzlarım çöktü, gitmek ister miydim? Bilmiyorum ama onun yanında daha çok mutlu olabileceğim kesindi.

"Haftanın bir günü onun yanında kalsam olmaz mı baba?" Umutla sormuştum bu soruyu, beni kırmasını istemiyordum.

"Olabilir kızım." Ellerimi birbirine çarptım, sevincimi kısa kesen Çınar'ın sesiydi.  "Bende gelebilir miyim abi?" 

Gözlerimi devirdim, bir şeye atlamasa olmuyordu.  "Gelirsin abiciğim." Cihan'ın onaylamasıyla Miraç ayağa kalktı. Kavga edeceğini düşünmüştüm, sessizce salondan çıktı ve gitti.

✨

Gözyaşlarımı sildim, kalemimi masaya bırakıp kalktım ayağa. Daralmıştım, yorulmuştum, sıkılmıştım.  Korkuyordum, üzülüyordum, sinirleniyordum. Çınar'la dışarı çıkacaktık bugün. Gerginliğimin nedeni o değildi, gerginliğimin nedeni okuldu.

Eski okulumda bana alışmışlardı. Ders dışında hiçbir şeye karışmayan, hocalar soru sormadıkça konuşmayan, sınıfın  'o' ezik kızı bendim.

Olayın aslı bana dayanıyordu, dadım arkadaş yapmama izin vermiyordu. Yanıma gelen insanlarla iletişim kurmuyordum. Kendimi yükseklerde gördüğümü sanıyor benden uzak duruyorlardı.

Yarın yeni okuluma gidecektim, değiştirmelerini istemiştim. Belki yeni hayatımda daha iyi şeylere vesile olurdu, bilinmezdi. Lakin içimde oluşan korkuya engel olamıyordum.

İlk ben mi gidip arkadaş edinmeliyim? Yoksa onların mı bana yakınlaşmasını beklemeliyim? Dün Cihan'ın dediği gibi kimseye güvenmeden tek başıma mı takılmalıydım? Yoksa bir arkadaş grubunun içinde  yer almalı mıyım?

Ailem bu konuda neden bana hiç yardımcı olmamıştı? Elime yeni kimliğimi tutuşturmuş, yarın Çınar'la okuluna gideceksin demişlerdi.

Bir miktar para tutuşturdular elime, alışverişe çıktığımda lazım olurmuş. Çınar'la dışarı çıkacaktım ama nereye? Hiçbir yer bilmiyordum, evimizin yakınlarındaki park dışında.

Üzerimi değiştirmeden önce telefonumu aldım elime. Yapmayı düşündüğüm bir şey vardı, bunu yaptığım zaman ailemin tepkisi ne olurdu? Bilmiyorum ama buna mecbur bırakmışlardı.

Beni anlamıyorlardı, anladıklarını sanıyorlardı ama anlamıyorlardı. Anlamayacaklardı.

Adar'ın numarasının üstüne tıkladım. Anında açmasıyla şaşırdım, telefonun başında mı bekliyordu?

Adar'la kısa konuşmamızdan sonra üzerimi değiştirdim, salona indim. "Hazır mısın kızım?" Babamın sorduğu soruya karşı kafamı sallayarak onay verdim.