Kaybolan Yıllar (Gerçek Aile)

Kaybolan Yıllar#1

İyi Okumalar...✨

Kapımın sertçe çalınmasıyla araladım gözlerimi, gözlerim komodinin üzerindeki saate gitti. Yataktan hızla kalkarken yere düşen yorganımı umursamamıştım.  "Beliz, geç uyandın. Bunun cezasını elbet çekeceksin. Hemen giyin ve aşağı in."  Kapıda konuşan dadımla dudaklarımı ısırdım. Gece geç saatlere kadar kitap okuduğum için uyanamamıştım. Dadım, küçüklükten beri bana bakıyordu, kuralcı olduğu için böyle şeylere çok özen gösteriyordu.

Üstüme geçirdiğim uzun kollu kazak ve kot pantolon ile indim. Gözlerim masanın başında oturan dadıma kaydı. Yuvarlak gözlükleri altından bana bakıyordu, göz göze geldiğimizde yutkundum. Hafifçe gülümsedi bu gülümsemenin altında yatan anlamı bir tek ben biliyordum.  "Ceza aldığını biliyorsun dimi Beliz?"  Gözlerimi kapattım, bir umut konuşmaya başladım. "Dadı, geç uyudum." Kafasını salladı iki yana, ellerini çenesinde birleştirdi.   "Üzgünüm Beliz, saat onda uyumalıydın."  

Konuşacağı sırada çalan zil ile yerinden kalktı. Mutfak masasının başında ayakta durmaya devam ediyordum, dadım otur demeden oturamazdım.   "Geleceğinizi haber vermemiştiniz Efendim."   Dadının saygılı çıkan sesi ile yutkundum, babamla annem gelmişti.  "Eve gelirken sana mı soracağım Neslihan?" 

Mutfağa girmeleriyle duruşumu düzelttim, gülümsedim. "Anneciğim, babacığım hoş geldiniz." Mutlu çıkarmaya çalıştım sesim, annemin sertçe yüzümü süzmesiyle yüzüm yavaş yavaş asılmıştı. "Beliz Ardıç, son deneme sınavında ikinci olmuşsun?"  Yutkundum, ilk önce nasıl olduğumu sormalıydı. Başımı önüme eğdim, girdiğimiz sınav zordu. Bunu dillendirdim.  "Zor bir sınavdı."  

Annem tekrar konuşacağı sırada babam böldü onu.  "Haydi hazırlan, hastaneye gidiyoruz."  Kaşlarımı kaldırdım, bir şey mi olmuştu?  "Bir sorun mu var?"  Kafasını salladı iki yana, ardından ekledi.

"Senin için sorun, bizim için müjde."

✨

İnsan nefes alırken boğulabilir miydi? İnsan yok olmayı diler miydi? İnsan on yedi yaşında ölmek ister miydi?   Karşımda duran aileye baktım, güzel tabloydu. Bana benzeyen kadın, sert keskin bakışları olan adam ve benimle karıştığı düşünülen kız.

Hastaneye gelme nedenimiz buydu: Karıştırılmıştım. Sorumsuz bir hemşire yüzünden. DNA testi yapılmıştı lakin gerçek ortadaydı.  Babam ve annem bunu duyunca tepki göstermemişlerdi demek isterdim ama sevinmişlerdi.  "Şimdi ne olacak?"  Babamın sorduğu soruya, biyolojik babam yanıt vermişti.

"Sonuçlar çıktıktan sonra herkes kendi kızını alır. Sonuçlar zaten ortada da." 

1 Hafta Sonra

Bir hafta, DNA testi yapılması üzerinden bir hafta geçmişti. Bir haftanın benim için güzel geçeceğine inanmıştım, maalesef öyle bir şey olmamıştı.  Her şey aynı devam etmişti: Aynı kurallar, aynı cezalar...

Şimdi ise arabada hastaneye gidiyorduk. Yanında yaşadığım insanların yüzünde bir duygu kırıntısı görmek isterdim, biraz üzüntü isterdim.  "Beliz, büyük ihtimalle onların kızısın. Onların evinde yaşayacaksın, gidiyorsun diye kendini kurtulmuş sanma."  Son deneme sınavında ikinci olduğum için cezasını büyük almıştım. Ve sözde annem, peşimi bırakmayacaktı. 

"Beliz, başını dik tut."  Sözde annemin ikazı ile kafamı kaldırdım. Derin nefes çektim.  Doktorun odasındaydık ve  sözde annem yine beni rahat bırakmıyordu.  "Sonuçlar tahmin ettiğimiz gibi, bebekler karışmış."

Doktorun söylediklerini dinlemeyi bırakmıştım, böyle olacağını biliyordum. Lakin şimdi ağzından birebir duymak farklıydı.  Ayaklarım titredi, yere düşeceğim sırada elim sözde annemin koluna gitti. Beni tutacağını düşünerek hata yapmıştım, kolunu çekti. Yere düştüm.